روزنامه با افزودنی‌های مجاز

این همان آینده سیاهی بود که نشریه قدرتمند نیوزویک را بر آن داشت تا به حکومت نسخه چاپی خود پایان دهد، اما گره زدن دنیای دیجیتال با تمام اطلاعات ریز و درشتش به روزنامه‌های چاپی شاید راه نجاتی برای این رسانه باشد.

یک چاشنی اضافه که بتواند به دنیای ساکن روزنامه‌ها حرکت، صدا و رنگ بدهد. راهی که بتوان هر چه را که روزنامه ندارد به آن افزود یا قسمتی از واقعیت را که پشت ورق‌های روزنامه گم شده به آن وصل کرد. این همان چیزی است که امروز به آن واقعیت افزوده یا ARمی‌گوییم. همان ناجی رسانه‌های چاپی که مدیران واشنگتن پست در مجله نیوزویک را پس از یک سال مجاب کرد یک‌بار دیگر به فکر انتشار مجدد نسخه چاپی بیفتند.

روزنامه‌هایی که در آنها عکس‌ها حرکت می‌کنند و صدا دارند، آینده دست‌یافتنی روزنامه‌نگاری، جهانی است که مرزهای بین رسانه دیجیتال و چاپی را به هم وصل می‌کند. واقعیت افزوده، زبان روزنامه برای روایت رویدادهای زنده است که کاغذ و قلم قطعا توانایی بیان آن را ندارند. تماشای هر چیزی بدون واسطه روی صفحه‌های روزنامه و فراتر از آنچه هر روز در دست شما ورق می‌خورد، آینده روزنامه‌نگاری جهان را رقم می‌زند.

استفاده از واقعیت افزوده در رسانه که عمر آن به پنج سال هم نمی‌رسد، اولین بار روی جلد مجله سبک زندگی اسکوآیر اتفاق افتاد و کم‌کم راه خود را به دفتر بیشتر نشریات مطرح دنیا باز کرد. حال این فناوری که از دل دنیای واقعیت مجازی بیرون آمده مدتی است که در نشریات ایرانی هم کم‌کم به چشم می‌خورد که روزنامه جام‌جم هم از این قائده مستثنا نبوده است. ضمیمه کلیک که روزهای یکشنبه هر هفته به رایگان همراه روزنامه جام‌جم توزیع می‌شود، به‌عنوان عضو دیجیتالی این خانواده بزرگ، واقعیت افزوده را از چند ماه پیش برای نخستین بار به خوانندگان کثیر روزنامه جام‌جم معرفی کرد.

این تحول روزنامه‌نگاری چیزی فراتر از صنعت چاپ یا تازه‌های فناوری است. این واقعیت اضافه را باید موج جدیدی در روزنامه‌نگاری دانست که همسو شدن با آن اجتناب‌ناپذیر است. قابلیتی جدید که به جرات می‌توان گفت هنوز بخش بزرگی از توانمندی آن به کار گرفته نشده، توانایی که اگر به راه بیفتد، هر آنچه را که فرای انتظار مخاطبان رسانه‌های چاپی است، در اختیار آنها قرار خواهد داد.

آرش جهانگیری / جام​جم