درس‌های معنوی و شاد، پای آن تخته سیاه

زیرا در نگاه آنها بیننده برنامه‌های تلویزیونی هیچ کاری لازم نیست انجام دهد، نه زحمت خواندن، نه زحمت فکر کردن‌های پیچیده کتابخوانی، نه هزینه کردن و نه خیلی چیزهای دیگر و آنهایی که معتقدند تاثیرگذاری تلویزیون خوب است، حداقل در این مورد خاص، دلیلشان این است که ما جای بی‌حوصلگی، کمبود وقت یا نداشتن پول برای خرید کتاب را جبران کرده و محتوا را از طریق تصویر و صدا با تاثیرگذاری بیشتر در ذهن مخاطب حک می‌کنیم.

شما جزو هر کدام از این دو دسته که باشید، می‌دانید خواندن کتاب‌های تفسیر و فقه تا حدی دشوار است، خصوصا اگر کاملا تخصصی و برای تحصیلکردگان این حوزه‌ها باشند. تلویزیون در این زمینه راهکارهای متعددی انجام داده که یکی از مشهورترین آنها «درس‌هایی از قرآن» است. برنامه‌ای که تقریبا هم‌سن انقلاب است و حداقل در سایت اختصاصی آن، می‌توانید قدیمی‌ترین برنامه‌هایش را از سال 58 به بعد ببینید.

حجت‌الاسلام محسن قرائتی، در زندگینامه سایت خود از روزهایی می‌گوید که دیدن پزشک اطفال او را به این فکر واداشت که روحانی اطفال نداریم! و کم‌کم برای کودکان و نوجوانان در کاشان کلاس‌هایی برگزار کرد و بعد کلاس‌ها را گسترش داد و در قم هم به همین فعالیت مشغول شد.

آنهایی که قدیم‌ترها، یعنی همان سال‌های نخست برنامه درس‌هایی از قرآن آقای قرائتی را دیده بودند، می‌گویند: از یکدیگر می‌شنیدیم که مردی با لباس روحانیت و یک تخته سیاه و گچ در تلویزیون برنامه اجرا می‌کند و مدعی است که می‌تواند یک ساعت مردم را بخنداند و در خلال این خنده‌ها و شوخی‌های بامزه، از مسائل دینی و آموزه‌های قرآن سخن بگوید.

این ویژگی‌ها هنوز هم قدیمی نشده‌ و مربی درس‌هایی از قرآن که به پیشنهاد شهید مطهری و رهبر کبیر انقلاب، برای نخستین بار در تلویزیون این کار را آغاز کرده بود، همچنان بدون هیچ تکنولوژی خاصی، دقیقا با همان گچ و تخته، قرآن می‌خواند، تفسیر می‌گوید و با طنز و لهجه کاشی و مثال‌های قدیمی‌اش، مخاطبان خود را جلب می‌کند. البته مخاطبان او معمولا بزرگ‌تر‌ها هستند و نه مثل روزهای نخستین کارش، صرفا کودکان و نوجوانان.

این هم یکی از خاصیت‌های تلویزیون است که عموم مردم می‌توانند در یک برنامه ثابت، هر هفته دارای آموزه‌هایی مشترک از قرآن شوند.