ناباروری مردان درمان می شود

برخی مردان به دلیل ابتلا به نقص ژنتیکی، نابارور هستند و نمی توانند اسپرمی که برای لقاح و باروری مناسب باشد تولید کنند.

دانشمندان معتقدند این شیوه در آینده می تواند امید جدیدی برای پدر شدن مردان نابارور باشد.

اکنون تحقیقات دانشگاه «استنفورد» می تواند به دانشمندان ابزار جدیدی برای مطالعه رشد اسپرم و درمان ناباروری مردان ارائه کند.

دکتر «ریجیو پرا»، از موسسه زیست شناسی سلول های بنیادی و پزشکی باززایی در دانشگاه استنفورد گفت: مطالعات ما نخستین نتایجی است که یک مدل تجربی برای مطالعه رشد اسپرم فراهم می کند.

این گروه تحقیقاتی می گوید می توان از این شیوه برای درمان​های برپایه سلول در درمانگاه ها استفاده کرد مثلا برای تولید اسپرم ها با کیفیت و تعداد بیشتر در ظروف آزمایشگاهی.

همچنین می توان سلول های اسپرم ساز مشتق شده از سلول های بنیادی را مستقیما به بیضه های مردان نابارور دچار مشکل تولید اسپرم پیوند زد.

ناباروری حدود 10 تا 15 درصد زوجین را درگیر کرده است و مشکلات ژنتیکی ناشی از این امر عمدتا در مردان وجود دارد.

رایج ترین نقص، نبود ژنهای مهمی بر روی کروموزوم «Y» در مردان است اما اینکه چه چیزی در سطح مولکولی موجب این نقص می شود هنوز شناخته نشده است.

در این مطالعه سه مرد نابارور بررسی شدند. آنها در بخشی از DNA کروموزوم «Y» سه دچار نقص بودند به طوری که موجب عدم تولید و یا تولید بسیار اندک اسپرم می شد.

دانش پژوهان سلول های بافت «همبند فیبروبلاست» به دست آمده از نمونه های پوستی گرفته شده از این مردان را مهندسی ژنتیک کردند تا آنها را به سلول های بنیادی پرتوان القایی «iPS» تبدیل کنند.

محققان در محیط آزمایشگاه سعی کردند این سلول های بنیادی پرتوان القایی را به اسپرم تبدیل کنند.

اما پس از پیوند به بیضه موش های نر، این سلول ها به پیش ماده سلول اسپرم تبدیل شدند البته به تعداد کمتری از تعداد تولید شده توسط سلول های «iPS» سالم.

نتایج این تحقیقات که در نشریه سلول منتشر شده است حاکی از آن است که ناباروری کروموزوم «Y» در فرایند بلوغ سلول های اسپرم نسبتا دیر روی می دهد.

دکتر ریجو افزود: تحقیقات ما حاکی از آن است که استفاده از سلول های بنیادی می تواند به عنوان ماده آغازگر برای تشخیص نقص سلول های بارورساز، باشد و توانایی تولید سلول های جنین را دارد.

دانشمندان دانشگاه «پیتسبورگ» در آمریکا در سال 2012 نشان دادند که تولید پیش سازهای سلول اسپرم از سلول های بنیادی پرتوان القایی انسانی امکان پذیر است و به این ترتیب احتمال باروری مردان را افزایش دادند.

با این حال، آنها تحقیقاتی بر روی سلول های پوستی بالغ از مردانی که به طور ژنتیکی نابارور بودند انجام ندادند.(مهر)