دلم برای صیادم تنگ شده

قرار بود صبح روز عید غدیر برود خدمت آقا و درجه سرلشکری اش را بگیرد. همه تبریک گفتند خودش می گفت: «درجه گرفتن فقط ارتقای سازمانی نیست وقتی آقا درجه را روی دوشم بگذارند، حس می کنم از من راضی هستند. وقتی ایشان راضی باشد امام عصر (عج) هم راضی اند. همین برایم بس است. انگار مزد تمام سال های جنگ را یکجا بهم داده اند.»

صبح روز بعد از خاکسپاری، خانواده اش نماز صبح را خواندند و از آن طرف رفتند بهشت زهرا (س)، سر قبر صیاد، اما پیش از آنها کس دیگری هم آمده بود، آقا که فرمودند: «دلم برای صیادم تنگ شده، مدتی است از او دور شده ام.»

حسین حیدری از شاگردان حضرت آیت الله بهاءالدینی نقل کرده است: «شهادت سپهبد صیاد شیرازی برای رهبر انقلاب خیلی سنگین بود. من همان روز خاکسپاری این امیر شهید، محضرشان بودم و خدمتشان عرض کردم: وقتی اولین نایب حضرت بقیة‌الله از دنیا رفت، امام علیه السلام به فرزند [نایبش] محمد بن عثمان نامه تسلیتی مرقوم فرمود و در آن نوشت: «رُزئت و رُزئنا و اَوحشک و اَوحشنا». درگذشت پدرت، تو و ما را محزون و غمگین کرد و تو و ما از دوری و جدایی او وحشت زده شدیم.

وقتی امام ارواحنا فداه با از دست دادن نایب و یار و بازویش وحشت زده شود، حساب پیشوایان غیرمعصوم معلوم است. برای تسلی دل معظم له عرض کردم صیاد می بایست در دوران جنگ کشته می‌شد. چون جنگ اسلام و کفر باقی بود، خدا او را نگه داشت و امروز که او با درخواست خودش شهادت را از خدا خواست، شهید می‌شود. وقتی اینها را عرض کردم مقام معظم رهبری دو مرتبه فرمود: خوشا به حالش.(دفاع مقدس)