ورزش بانوان از شعار تا عمل

هر چند شنیدن این حرف از سوی کسی که تجربه اجرایی زیادی در عرصه ورزش دارد بعید می‌نماید، اما باید گفت مگر باشگاهی را می‌توان سراغ گرفت که خصوصی باشد و آن وقت دولت برایش تعیین تکلیف کند که در رشته‌های مشخصی تیمداری کند البته خانم شهریان این حرف را در شرایطی می‌زند که خود بهتر از هرکسی می‌داند امروز باشگاه‌های دولتی زیادی وجود دارند که در ورزش بانوان کوچک‌ترین فعالیتی ندارند.

در حقیقت وقتی وزارت ورزش نمی‌تواند به باشگاه‌های دولتی بقبولاند که در ورزش بانوان سرمایه‌گذاری کنند، چطور می‌توان از باشگاه‌های خصوصی انتظار داشت در ورزش بانوان فعالیت کنند.

گرچه ورزش بانوان ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است و باید شرایطی را در سطح کشور فراهم آورد که بانوان بدون کوچک‌ترین دغدغه و مشکلی در اماکن خاص خود به ورزش پرداخته و به نوعی ورزش را بین خانواده‌ها نهادینه کنند، اما در مقام اجرا از این نقطه مطلوب فاصله داریم.

به‌طور طبیعی اگر در این مقوله موفق شده و قدم‌هایی اساسی به جلو برداریم، می‌توان در یک دوره زمانی به حل مشکل بی‌تحرکی و فقر موجود حرکتی بین بانوان چشم امید دوخت.

نادیده نمی‌گیریم که طی این سال‌ها امکانات خوبی هم برای ورزش بانوان فراهم آمده، اما هنوز مشکلات و کمبودهای این بخش به قوت خود باقی است و به این خاطر نیز هست که هر فردی مسئولیت ورزش بانوان را برعهده گرفته، استمداد و درخواستی را مورد توجه قرار داده است تا بلکه تکاپویی نو در جهت تقویت بنیان‌های ورزش بانوان ایجاد شود.

هر چند وجه دیگر ورزش بانوان، ورزش قهرمانی است و این نیز به خاطر جنبه مدال‌آوری آن و اهمیت انجام یک کار ملی و فرهنگی خوب به منظور حضوری مطابق با موازین و ارزش‌های اسلامی در رقابت‌های بین‌المللی است، اما حقیقت آن است که ورزش بانوان در بخش قهرمانی با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته است.

طبیعی است برای تشکیل تیم‌های خوب ملی در عرصه بانوان باید رقابت‌های لیگ باشگاهی پویا باشد تا از دل آن نخبه‌ها شناسایی و به اردوهای ملی دعوت شوند؛ موضوعی که البته به علت نبود حمایت‌کننده‌های مالی، زمینه‌ای برای بروز و ظهور ندارد تا جایی که مسئول ورزش بانوان امروز از الزامی سخن به میان آورد که خود نیز می‌داند زمینه‌ای برای تحقق ندارد.

حجت‌الله اکبرآبادی - دبیر گروه ورزش