رشد تکواندو در گرو مبارزه با باندبازی

از بهترین تیم دنیا به تیم معمولی چین تایپه پیوستن چقدر دشوار بود؟

انجام هر کاری تازه‌ای دشواری‌های خاص خودش را دارد. وقتی به چین تایپه آمدم یک سیستم کره‌ای بر تکواندوی این کشور حاکم بود. سیستم مربیان کره‌ای مبتنی بر انجام مکرر تمرینات دشوار است و برخلاف روال کار ایرانی‌ها تنوعی ندارند و علم تمرین هم زیاد لحاظ نمی‌شود. مربیان کره‌ای با تکرار، یک حرکت را برای ورزشکار الگو می‌کنند.

این سبک برای ورزشکاری که از بچگی با این روش تمرین کرده باشد جواب می‌دهد اما در سایر کشورها موجب فرسودگی و آسیب‌دیدگی ورزشکار می‌شود. وقتی قرار شد تیم ملی چین تایپه را برای مسابقات جایزه بزرگ منچستر آماده کنم، حس کردم باید دور کارهای اضافه را خط بکشم و در این چند ماه فقط مدیریت مبارزه، حفظ امتیاز و روش‌های بردن را به شاگردانم آموزش دادم.

از عملکرد تیم ملی چین تایپه در مسابقات جایزه بزرگ منچستر راضی هستید؟

ما دو ورزشکار مرد و دو ورزشکار زن داشتیم که در بخش مردان یک طلا و در بخش زنان یک نقره کسب کردیم. خوشبختانه در این مسابقات شاگردانم به بچه‌های تیم ملی برخورد نکردند. هادی مستعان در دور اول مسابقات به تکواندوکار کره‌ای باخت، اما بازیکن من همان بازیکن کره‌ای را راحت برد و در نهایت قهرمان شد. در چین تایپه خیلی‌ها می‌گفتند این بازیکن تمام شده و می‌خواهد با تکواندو خداحافظی کند، چون در تمام مبارزه‌های اخیر باخته بود، اما او را احیا کردیم. به خاطر مدال‌هایی که در منچستر گرفتیم، نایب رئیس فدراسیون تکواندوی چین‌تایپه برای ریاست یکی از کمیته‌های فدراسیون آسیایی نامزد شده و به من گفت اگر رای بیاورم تو را به‌عنوان معاون خودم معرفی می‌کنم.

از وضعی که در چین تایپه دارید راضی هستید؟

اینجا تمام امکانات را در اختیار من و خانواده‌ام قرار داده‌اند و ماهی ده هزار دلار هم بدون کسر مالیات دستمزد می‌گیرم. احترامی که اینجا برایم قائلند مهم‌تر است و به همین دلیل من هم تمام تجربیاتم را برای موفقیت آنها به‌کار می‌گیرم. در این مدت حدود 100 دی‌وی‌دی از تمریناتی که می‌دهم ضبط کرده‌اند و یکسری کلاس تئوری و دوره‌های مربیگری هم در دانشگاه‌ها برایم در نظر گرفته‌اند تا تدریس کنم؛ کارهایی که هرگز در ایران انجام ندادند.

در این 9 ماه، عملکرد تکواندوکاران ایرانی را هم رصد می‌کردید؟

قبل از آمدن به تایوان هم عملکرد بچه‌های تیم ملی را دنبال می‌کردم. ما در مسابقات آسیایی فقط یک مدال طلا گرفتیم و خیلی راحت عنوان قهرمانی را از دست دادیم. بعد هم علیرضا نصرآزادانی در جام جهانی ورق را برگرداند تا به‌عنوان نایب قهرمانی برسیم. جالب این‌که در مسابقات جهانی هم بهنام اسبقی که خط خورده بود و فقط به خاطر قهر نصر آزادانی به اردو دعوت شد، مدال طلا گرفت و تیم ملی ایران تنها با یک امتیاز بیشتر از مکزیک، نایب قهرمان شد. در همان مسابقات همه دست به دعا برداشته بودند که تکواندوکار مکزیکی ببازد تا تیم ملی ایران نایب قهرمان شود. وقتی تمام عوامل برای نزول کیفیت یک تیم دست به دست هم بدهند بالاخره مشکلات یک جایی سر باز می‌کند. زمانی هم که تیم نتیجه مطلوبی نمی‌گیرد، مدیریت فدراسیون باید معایب را برطرف کند، نه این‌که مدام همه را دشمن خود بداند.

چه مسائلی را در عملکرد نسبتا ضعیف تکواندوکاران ایرانی در مسابقات جایزه بزرگ منچستر دخیل می‌دانید؟

در این مسابقات تمام قهرمانان چهار دوره اخیر رقابت‌های جهانی حضور داشتند و طی این 35 سال که در تکواندو حضور دارم چنین مسابقات سنگینی را تجربه نکرده بودم. حدود 250 تکواندوکار برای کسب چهار مدال طلای مسابقات مردان مبارزه می‌کردند و سطح پیکارها در حد بازی‌های المپیک بود؛ به حدی که هشت نفر از قهرمانان جهان که در مسابقات جهانی مکزیک مدال گرفته بودند در منچستر باختند. محمد معتمد، علیرضا نصر آزادانی، عبداللهی و تاجیک تکواندوکاران بزرگی هستند اما در چنین مسابقاتی آمادگی بدنی و آشنایی با روش مسابقه دادن و برنده شدن حرف اول را می‌زند.

در منچستر ورزشکاری که به لحاظ جسمی و ذهنی آماده بود، موفق شد. البته من بالا بودن سطح مسابقات را پیش‌بینی کرده بودم، چون می‌دانستم مسابقه‌های انتخابی المپیک است و 80 امتیاز دارد اما ظاهرا در ایران کسی مسابقات را زیاد جدی نگرفته بود یا توجه‌ها در حد حرف و شعار بود.

نسبت به باخت‌های تکواندوکاران ایرانی چه حسی داشتید؟

واقعا متاسف شدم و دلم نمی‌خواست بچه‌ها را بازنده ببینم. مثل پروانه دور آنها می‌چرخیدم و راهنمایی‌شان می‌کردم اما خودشان به من می‌گفتند آماده نیستیم.بعضی از بچه‌های تیم ملی در راند اول یا دوم دچار گرفتگی عضله می‌شدند و مشخص بود با آمادگی کامل وارد مسابقات نشدند.

تغییر مکرر کادر فنی را تا چه حد در افت تدریجی تیم ملی مرتبط می‌دانید؟

به هر حال یک واقعیت است که سرمربی تیم ملی تنها 20 روز فرصت داشت تا بچه‌ها را برای چنین مسابقات مهمی آماده کند. به نظرم ایرادی به مربیان و بازیکنان تیم ملی وارد نیست و ضعف مدیریت باعث افت تدریجی تکواندوی ایران شده است. اصلا دوست ندارم تحقیر شدن تکواندوکاران ایرانی در مسابقات بزرگ را ببینم. همین بازیکنانی که در مسابقات جایزه بزرگ منچستر باختند از بزرگان تکواندوی ایران بودند و نباید به این راحتی تسلیم می‌شدند.

نمی‌خواهم به گذشته برگردم اما واقعیت‌ها را باید گفت. تکواندوی ایران در دنیا حریف نداشت اما مدیریت فدراسیون به خاطر یک مشت پول ناچیز، تیمی را که منسجم بود و شخصیت پیدا کرده بود، متلاشی کرد.

برای بازگشت تکواندوی ایران به روزهای اوجش چه باید کرد؟

باید شخصیت را به تیم ملی برگردانیم و تیم ملی را به مربیانی بدهیم که دغدغه کار در رده باشگاهی نداشته باشند. الان کار به جایی رسیده که ترس خارجی‌ها از تکواندوکاران ایرانی ریخته و این برای تکواندوی ایران زنگ خطر است.

تغییرات مدیریتی می‌تواند تکواندو را از بن بست فعلی خارج کند؟

مسلما باید تغییر مدیریت در فدراسیون تکواندو صورت بگیرد. تغییر و تحول نباید فقط به برکناری مربی محدود شود و به این کار می‌گویند حرکت رو به عقب. تغییر یعنی حفظ داشته‌ها و ارائه ایده‌های نو. من فقط دو ماه بعد از آن‌که بهترین مربی جهان شدم از تیم ملی کنار گذاشته شدم؛ بدون توجه به این‌که رضا مهماندوست به ایران تعلق دارد.

هر کسی که مدیریت فدراسیون تکواندو را در اختیار می‌گیرد نباید سراغ باندبازی برود و فامیل‌هایش را در فدراسیون استخدام کند. کارها باید به صورت شورایی و علمی انجام شود و مدیر، فدراسیون را با سلیقه شخصی اداره نکند.نباید این گونه باشد که رئیس فدراسیون به مربی تیم ملی بگوید از تو خوشم نمی‌آید و برکنارت می‌کنم. اگر هر مدیری به این مسائل توجه کند تکواندو سروسامان می‌گیرد نه این‌که فکر کنیم با رفتن پولادگر و آمدن هادی ساعی تکواندو بهشت برین می‌شود.

در صورت تغییر در راس مدیریت فدراسیون تکواندو حاضرید به تیم ملی ایران برگردید؟

عاشق ایران هستم و روی کشورم تعصب دارم. ایرانی‌های زیادی هستند که مثل من در کشورهای مختلف فعالیت می‌کنند. ما ایرانی‌ها باید از هم دور باشیم تا قدر یکدیگر را بدانیم. من هم بعد از این‌که از ایران دور شدم ناراحتم و خیلی دوست دارم در اولین فرصت برگردم و برای کشور و مردم خودم کار کنم.

وقتی از ایران خارج می‌شدم یک مسئول با من تماس نگرفت که بپرسد به چه دلیل می‌روی و فقط مردم و خبرنگاران سراغم را گرفتند. با این حال از کسی دلخور نیستم و دوست دارم برگردم.

حمیدرضا رسولی / جام‌جم