بازار کار در انتظار

این فقط مشکل او نبود، مشکل خیلی از همسن و سال‌های او بود که باید سال‌هایی را که مملو از انرژی و توان بودند به بطالت بگذرانند و درد بی‌پولی را تحمل کنند.

معضل بیکاری مدت‌هاست که گریبان کشور را گرفته و این روزها بیش از گذشته نگران‌کننده شده است. این در حالی است که دولت یازدهم نیز با شعار حل مشکل بیکاری در انتخابات حاضر شد و اکنون جوانان جویای کار در انتظار تحقق وعده‌های دولت به منظور کاهش نرخ بیکاری و ایجاد اشتغال پایدار هستند.

براساس آمارهای صندوق بین‌المللی پول، نرخ بیکاری ایران در پایان سال 2012 به 12.47 درصد رسیده و مرکز آمار ایران نیز نرخ بیکاری را در آخرین آمار خود در تابستان 92، 10.4 درصد اعلام کرده است.

با وجود این وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی هنوز برنامه مدونی در این باره ارائه نداده و حتی خطوط کلی سیاست‌های موردنظر خود برای مقابله با بیکاری را نیز اعلام نکرده است.

البته بدیهی است که اشتغال امری فرادستگاهی و فراسازمانی است و انتهای یک زنجیره گسترده از اجرای سیاست‌های متنوع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به ایجاد شغل منتهی می‌شود. این به آن معناست که متولیان بخش اقتصاد باید با رفع موانع پیش‌روی بخش خصوصی و حمایت از تولید، رونق را به اقتصاد ملی بازگردانند تا زمینه جذب بیشتر متقاضیان در بازار کار فراهم شود.

در بخش اجتماعی و فرهنگی نیز لازم است تا نگاه جامعه به کار و هدایت جوانان به آن دسته مشاغل که کشور به آن نیاز دارد جلب و مدرک‌گرایی که اکنون به نادرست یکی از پیش‌نیازهای بزرگ ایجاد شغل شمرده می‌شود، کمرنگ گردد. با این حال تمام این پیش‌نیازها چیزی از وظایف وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در پرداختن اجرایی به ضرورت و فوریت مشکل اشتغال و خیل بیکاران در راه کم نمی‌کند؛ چرا که این وزارتخانه باید با تدوین طرح اجرایی مشخص دست‌کم در کوتاه‌مدت فکری برای فرونشاندن مشکل اشتغال کند و قطعا ارائه طرحی جامع در این باره با صرف زمان و پختگی لازم در آینده مورد انتظار خواهد بود.

اما متاسفانه تاکنون هیچ نشانه‌ای دال بر تدوین آن طرح کوتاه‌مدت و آغاز مطالعات آن طرح بلندمدت به چشم نمی‌خورد و این چیزی است که همه چشم به راه آن هستیم.

کتایون مافی - گروه اقتصاد