استقلال ـ پرسپولیس در حومه خاطرات

دیدار آبی‌ها و قرمزها در ایران سنتی است، همان‌گونه که نمونه‌اش را در کشورهای دیگر می‌بینیم. در هر کجای دنیا که بساط لیگی پهن باشد فوتبال با جاذبه‌هایش، رنگ‌ها را جور دیگر تعبیر می‌کند. سرخابی‌ها در ایران به پشتوانه باشگاه دوچرخه‌سواران و شاهین یا پیکان و تاج، ریشه در تاریخ ورزش دارند و رنگ‌های آبی و قرمز را باید در خود ورزش ایران یافت که پیشینه‌ای نزدیک به 50 سال دارند. پرسپولیس و استقلال یک بار دیگر تاریخ رقابت‌های رودررو را با هم مرور می‌کنند. جمعه این هفته شهرآورد چندم باشد مهم نیست، اما خیلی‌ها این چند روز باقیمانده تا شهرآورد تهران، سرشان به حساب کتاب گرم است تا بدانند قرمزها چند برد از آبی‌ها عقب هستند یا گل‌های زده کدام تیم بیشتر است و چه تیمی گل خورده کمتر دارد. این رویای پیش از مسابقه سرخابی‌هاست که در مخیله خیلی‌ها مدام زیرورو می‌شود. سال‌هایی هم شهرآورد نتیجه‌اش فقط با مساوی گذشت، بعد شایعه شد که نمی‌خواهند بازی سرخابی‌ها برنده داشته باشد، اما مستندی که سیما از تاریخچه شهرآورد‌ها روی آنتن برد، واقعیت‌های رویداد بزرگ رویارویی دو تیم را آشکار کرد، چون همه بازیکنان یک اعتقاد کلی داشتند و آن این‌ که در شهرآورد تبانی نبوده و نیست.

استقلال ـ پرسپولیس برای نسل‌های متعدد یادآور خاطرات زیادی هستند. از داور قصابی که از انگلیس آمد و برای دومین شهرآورد سوت زد تا داوران خارجی چند سال پیش مانند ساندرو پل که هر چه سوت می‌زد به صرف خارجی بودنش کمتر کسی حق اظهارنظر داشت. داوران ایرانی اما در سال‌های اخیر خاطره قضاوت عبدالله موزون نخستین داور شهرآورد که اولین بار در شانزدهم فروردین سال ۱۳۴۷ بازی دو تیم را قضاوت کرده بود، زنده می‌کنند. شهرآورد با خاطراتش پیش می‌رود. با گفت‌و‌گوهای پیش و پس از بازی. با کری‌خوانی‌های همیشگی طرفداران دو تیم. با نگاه گاه سازش‌آمیز برخی که می‌گویند این بازی هم مثل همه بازی‌هاسه امتیاز دارد و البته با سایه بلند تردید که هنوز می‌پندارد دست‌هایی بازی سرخابی‌ها را به سوی تساوی هدایت می‌کند. جمعه این هفته شهرآورد چندم باشد مهم نیست، اما حرف‌های پیش و پس از بازی و تخلیه هیجانی و کری‌هایی که در پایان هر شهرآورد به امید شهرآورد بعدی آغاز می‌شود، زیباست.

محمد رضاپور/ گروه ورزش