در انتظار رئیس شماره 33 فوتبال

خلاصه از سال 1329 تاکنون، ریاست فدراسیون فوتبال 32 بار حکم خورده است، یعنی به طور متوسط هر یک سال و 11 ماه یک بار که اصلا آمار جالب توجهی نیست.

در این میان روسای تکراری هم کمک نبودند؛ آنها که در 2 دوره رئیس شدند؛ اولین‌شان محسن حداد بود و آخرینشان هم شاید همین علی کفاشیان باشد! سیاسی، کنی، مبشر، مکری، سرودی، نوآموز و آبشناسان، بعد از حداد دیگر روسایی بودند که 2 بار ریاست در فدراسیون فوتبال را تجربه کردند.

جوان‌ترین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال حسین راغفر است که اسفند 1360، در حالی‌که فقط 28 سال داشت حکم ریاست به نام او مهر شد. البته راغفر یکی از کوتاه‌ترین دوران مدیریت را نیز با 6 ماه ریاست تجربه کرد.

آنچه در پی می‌آید مروری است بر سرنوشت 61 سال صندلی ریاست فدراسیون فوتبال:

علی کنی در حالی به عنوان اولین رئیس فدراسیون فوتبال ایران معرفی شد که طی سال‌های 1318 تا 1324، حسین صدقیانی، مدیر انجمن فوتبال سازمان تربیت‌بدنی، مرد اول فوتبال ایران لقب داشت. البته کنی از جمله فوتبالیست‌هایی بود که هم تحصیلات بالایی داشت و هم در سخنوری توانمند بود. او 9 سال بعد به دلیل تجربه بالایش دوباره رئیس فدراسیون فوتبال شد، اما این بار فقط یک سال مدیریت کرد به دلیل فشارهای رسانه‌ای از فدراسیون فوتبال کنار گذاشته شد.

آبان 1329 پای اولین رئیس نظامی‌ به فدراسیون فوتبال باز شد. گیلانشاه در شرایطی به عنوان دومین رئیس فدراسیون فوتبال انتخاب شد که ریاست ستاد نیروی هوایی کشور را برعهده داشت، اما چون بهره‌گیری از قدرت عناصر سیاسی و نظامی در ورزش آن روزها باب بود، او به عنوان رئیس انتخاب شد. البته گیلانشاه خود فوتبالی بود و سابقه‌بازی در تیم‌های کلوپ ایران و طوفان و حتی قهرمانی در رقابت‌های فوتبال باشگاه‌های تهران را در کانامه داشت.

محسن حداد، اولین رئیس غیرفوتبالی فدراسیون فوتبال بود و برخلاف علی کنی و هدایت‌الله گیلانشاه که از بازیکنان سطح اول رده باشگاهی بودند، هیچ‌گونه سابقه ورزشی را در کارنامه فعالیت‌های خود نداشت و فقط یک علاقه‌مند به فوتبال بود. او را اولین رئیسی می‌دانند که با دخالت و نظر سازمان تربیت‌بدنی وقت بر مسند ریاست فوتبال تکیه زد. حداد همچنین اولین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال است که در دو دوره متوالی، این مسوولیت به او واگذار شد. البته در دوران ریاست حداد، به دلیل وقوع کودتای 28 مرداد، هیچ‌گونه فعالیت خاص ورزشی در کشور انجام نشد.

سرتیپ حسین سیاسی، به عنوان دومین نظامی‌تاریخ، ریاست فدراسیون فوتبال را عهده دار شد. البته او هم مثل کنی و گیلانشاه یک ورزشی بود و در اکثر مسابقاتی که برگزار می‌شد به عنوان داور به میدان می‌آمد. سیاسی پایه‌گذار کانون ورزش ایران لقب داشت و یکی از پیشکسوتان امر قضاوت در بازی‌های فوتبال بود. با این حال در 2 دوره 15 ماهه و 3 ماهه ریاست او در فدراسیون فوتبال، همچون دوران حداد، هیچ خبری از فعالیت‌های ورزشی در کشور نبود. با این حال سال‌های 1331 تا 1334 هر بار که رئیس سازمان تربیت‌بدنی عوض شد، رئیس فدراسیون فوتبال هم کنار گذاشته شد.

فوتبالی‌ترین رئیس فدراسیون فوتبال تا آن زمان مصطفی سلیمی ‌بود؛ یکی از بازیکنان مطرح تیم‌های طوفان و کوهستانی که اتفاقا با هر دو تیم سال‌های 1314 و 1316 قهرمان باشگاه‌های تهران شد. سلیمی ‌قبل از آن‌که رئیس فدراسیون فوتبال شود در سمت‌های دیگری چون دبیری فدراسیون فوتبال و سرمربیگری تیم ملی هم انجام وظیفه کرده بود. کارهای فدراسیون فوتبال زمان ریاست هدایت گیلانشاه، تماما برعهده مصطفی سلیمی‌ بود و در همان سال‌ها نیز تیم ملی ایران با سرمربیگری او عنوان قهرمانی بازی‌های آسیایی دهلی‌نو را به دست آورد. او در زمان ریاست حداد و سیاسی هم در فدراسیون فوتبال مسوولیت داشت، با این وجود دوران ریاست مصطفی سلیمی‌ به یک سال هم نرسید و بعد از 8 ماه اردیبهشت ۱۳۳۶ به خاطر اختلافی که با رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی، دکتر عباس ایزدپناه داشت از مسوولیت خود کنار رفت و جای خود را به حسین مبشر داد.

حسین مبشر را باید جوان‌ترین رئیس فدراسیون تاریخ فوتبال ایران نامید که اولین بار در 35 سالگی کار خود را به عنوان ششمین رئیس فوتبال ایران آغاز کرد. مبشر از بازیکنان تاثیرگذار آن روزهای تیم دارایی و تیم ملی فوتبال ایران بود و حتی در اولین بازی رسمی‌ تیم ملی سال 1328، 2 گل از 4 گل ایران را وارد دروازه افغانستان کرد. دوره اول ریاست مبشر 15 ماه بود و ناکامی ‌تیم ملی در بازی‌های آسیایی توکیو باعث برکناری او شد. مبشر برای دومین بار آبان ۱۳۴۱ رئیس فدراسیون فوتبال شد و این بار مسوولیت فوق را 4 سال حفظ کرد. در همان 4 سال تیم ملی برای اولین بار به المپیک ۱۹۶۴ توکیو صعود کرد و در بازی‌های آسیایی ۱۹۶۶ بانکوک هم قهرمان شد.

با کنار رفتن ایزدپناه از سازمان تربیت‌بدنی و روی کار آمدن منوچهر قراگزلو، صندلی ریاست فدراسیون فوتبال هم از مبشر گرفته و به مصطفی مکری داده شد. او که از فوتبالیست‌های خوب دهه ۲۰ بود، اولین دوره ریاستش در فدراسیون فوتبال را در 36 سالگی آغاز کرد. دوره‌ای که 2 سال به طول انجامید. با این حال در دوره دوم ریاست او که 5 سال هم به طول انجامید (از 46 تا 51) فوتبال ایران به اوج افتخار رسید. قهرمانی در 2 دوره متوالی جام ملت‌های آسیا به سال‌های 47 و 51 و راهیابی به المپیک ۱۹۷۲ مونیخ همه در دوران مکری اتفاق افتاد. او را پدر لیگ فوتبال ایران هم لقب داده‌اند، چراکه بنیانگذار لیگ منطقه‌ای ایران بود.

خبیری بعد از حسین مبشر، دومین رئیس فدراسیون فوتبال بود که سابقه حضور در تیم ملی را دارد. با این حال او بیشتر از آن‌که به دلیل شایستگی‌هایش رئیس فدراسیون فوتبال شود به خاطر بروز تغییرات در سازمان ورزش روی کارآمد و از حجت کاشانی، رئیس وقت سازمان ورزش حکم گرفت. در دوران ریاست خبیری که فقط 15 ماه طول کشید در زمینه فوتبال ملی هیچ بازی خاصی انجام نشد و هر چه بود در برگزاری مسابقات باشگاهی و قهرمانی کشور خلاصه شد. او که یکی از بهترین فوتبالیست‌های دهه ۲۰ بود، آبان سال 40 از سمت خود استعفا داد.

به واسطه حضور همزمان در 2 تیم ملی فوتبال و بسکتبال ایران، حسین سرودی را باید در ردیف ورزشی‌ترین روسای تاریخ فدراسیون فوتبال قرار داد. او تنها ورزشکار تاریخ ایران است که در بازی‌های آسیایی دهلی‌نو، عضو هر دو تیم فوتبال و بسکتبال ایران بود. با این حال در دوران مدیریت کارنامه چندان درخشانی نداشت و هر دو باری که رئیس فدراسیون فوتبال شد یک سال بعد، این مسوولیت را به شخص دیگری واگذار کرد. علاقه سرودی به حسین فکری، باعث شد هر بار که او رئیس فدراسیون فوتبال می‌شود، فکری هم سرمربی تیم ملی ایران شود. سرودی را عامل اصلی انحلال باشگاه شاهین سال 1346 می‌دانند.

آتابای برخلاف اکثر روسای قبلی فدراسیون فوتبال از دل این رشته نبود. او که تا قبل از آن در رشته سوارکاری فعالیت می‌کرد به دلیل قدرت سیاسی ناشی از حضورش در دربار پهلوی به سمت ریاست فدراسیون فوتبال منصوب شد. با این حال مدیریت خوب آتابای 7 سال او را بر مسند ریاست نگه داشت. راه‌اندازی لیگ تخت‌جمشید، پیروزی ایران بر برزیل در المپیک 1972 مونیخ، استخدام فرانک اوفارل، سرمربی ایرلندی منچستریونایتد برای تیم ملی فوتبال، قهرمانی‌های متوالی جوانان ایران در آسیا با مربیگری حشمت مهاجرانی، صعود به المپیک 1976 مونترال و بالاخره راهیابی تیم ملی به جام جهانی 1978 برای اولین بار و 3 بازی خاطره‌انگیز ملی‌پوشان در آرژانتین، همگی از موفقیت‌های اولین رئیس فدراسیونی بودند که 7 سال متوالی بر مسند ریاست فوتبال تکیه زد.

ناصر نوآموز، یازدهمین رئیس فدراسیون فوتبال و اولین رئیس این فدراسیون، بعد از پیروزی انقلاب است که در مهر ۱۳۵۸ به دنبال رای‌گیری اعضای شورای اداره کننده فوتبال، برای این سمت انتخاب شد. نوآموز آن زمان سرهنگ دوم بود، اما همه او را به عنوان یک بازیکن ملی می‌شناختند. دوره اول ریاست نوآموز یک سال به طول انجامید و در همان زمان کوتاه تیم ملی به المپیک 1980 صعود کرد، اما شکست در نیمه‌نهایی جام‌ملت‌های آسیا، آنهم در شرایطی که ایران در 3 دوره قبلی قهرمان شده بود، اسباب برکناری نوآموز را فراهم کرد. ناصر نوآموز بعد از ۱۰ سال، به دنبال حضور دکتر حسن غفوری فرد به عنوان رئیس سازمان تربیت‌بدنی از مهر ۱۳۶۸ برای دومین بار، رئیس فدراسیون فوتبال کشورمان شد و 4 سال در این سمت باقی ماند. قهرمانی تیم ملی در بازی‌های آسیایی پکن مهم‌ترین دستاورد فوتبال ایران در دوره دوم ریاست نوآموز در فدراسیون بود.

هادی طاووسی، دروازه‌بان تیم‌های شاهین، پرسپولیس و پیکان، دومین رئیس فدراسیون فوتبال بعد از انقلاب است که مهر ۱۳۵۹ توسط مصطفی داوودی رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی به جای ناصر نوآموز به امر اداره فوتبال ایران مشغول شد. البته این انتصاب همزمان شد با آغاز جنگ تحمیلی تا عملا در آن 8 ماهی که او رئیس بود، تیم ملی اصلا تشکیل نشود. با این حال اولین دوره مسابقات فوتبال باشگاه‌های تهران بعد از انقلاب با شرکت ۱۴ تیم در زمان مدیریت او برگزار شد. انتخاب مردان فوتبالی در پست‌های مدیریتی فدراسیون از نکات بارز فعالیت طاووسی بود، اما به دلیل اختلافات فراوان با مسوولان وقت سازمان، او از سمت خود استعفا کرد.

طی یک سال حسین آبشناسان 2 بار از مصطفی داوودی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی حکم ریاست گرفت، اولی مرداد 1360 و دومی‌ شهریور 1361. دوره اول ریاست آبشناسان که از بازیکنان تیم‌های شعاع و برق تهران بود، کمتر از 7 ماه به طول انجامید و پس از چند ماه که حسین راغفر به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال منصوب شد، او از شهریور 60 دوباره برای مدت 8 ماه عهده دار ریاست فدراسیون شد. اتفاق قابل ذکر هم در دوره دوم ریاست آب شناسان رخ داد، جایی که تیم ملی با طرح عجیب 27 ساله‌ها راهی بازی‌های آسیایی 1982 دهلی‌نو شد و حسین آبشناسان برای خودش حکم سرمربیگری تیم ملی زد! تیم ملی در آن بازی‌ها در مرحله یک‌چهارم نهایی مغلوب کویت شد و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.

جوان‌ترین رئیس فدراسیون تمام ادوار تاریخ فوتبال ایران حسین راغفر است که به دلیل قرابت با مصطفی داوودی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی، اسفند 1360 و در 28 سالگی بر مسند ریاست نشست. دروازه‌بان تیم‌های باشگاهای راه‌آهن، بوتان و ماشین‌سازی که سابقه بازی در تیم‌های ملی جوانان و بزرگسالان ایران را هم در کارنامه دارد، فقط 6 ماه در فدراسیون فوتبال ریاست کرد و شهریور سال 61 از سوی دوستش داوودی، به عنوان معاونت فنی سازمان تربیت‌بدنی منصوب و مشغول به کار شد. در آن دوره کوتاه، ناصر ابراهیمی ‌با نظر راغفر به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی شد.

بهروز صحابه هم در ردیف روسای جوان فدراسیون فوتبال است که اردیبهشت سال 62 و در 30 سالگی، با رای داوود شمسی رئیس جدید سازمان تربیت‌بدنی عهده دار مسوولیت فوتبال کشور شد. صحابه عضو تیم فوتبال پاس تهران بود و قهرمانی در مسابقات جام تخت‌جمشید را با پاس تجربه کرده بود. البته او قبل از حضور در فدراسیون فوتبال سوابق اجرایی و مدیریتی خاصی نداشت و بعد از کناره‌گیری دیگر هیچ‌گاه در سطوح مدیریت فوتبال در کشورمان مطرح نشد. صحابه، در دوره 17 ماهه مدیریت خود محمود یاوری را سرمربی تیم ملی فوتبال بزرگسالان کرد.

سجادی با حکم اسماعیل داوودی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی پاییز ۶۳ ریاست فدراسیون فوتبال را برعهده گرفت و دقیقا 2 سال در این مسند باقی ماند.

او از جمله روسایی بود که سابقه فوتبالی نداشت، اما با مدیریت در ورزش بیگانه نبود. با این حال دوران ریاست او دستاورد چشمگیری برای فوتبال ایران به همراه نداشت. تیم ملی در نیمه نهایی جام ملت‌ها به عربستان باخت و در بازی‌های آسیایی سئول هم در مرحله یک‌چهارم نهایی حذف شد. بعد از این بازی‌ها بود که ۱۴ بازیکن با تجربه تیم ملی به خاطر اختلاف در تیم ملی فوتبال استعفا دادند. به دنبال این اتفاقات سجادی از فدراسیون فوتبال کنار گذاشته شد و فعالیتش را به عنوان قائم‌مقام در سازمان تربیت‌بدنی ادامه داد.

بعد از نصرالله سجادی، علی‌محمد مرتضوی که زمانی رئیس اداره کل تهران و مالک تیم وحدت بود، از سوی احمد درگاهی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی ریاست فدراسیون فوتبال را عهده دار شد. مرتضوی در مهم‌ترین اقدام دوران ریاستش براساس خواست مردم، دهداری و تیمش را که بدون 14 بازیکن با تجربه آن روزها بسته شده بود، کنار گذاشت، اما بروز پاره ای اختلافات میان او و درگاهی، سبب شد رئیس سازمان تربیت‌بدنی، بعد از یک‌سال به مدیریت مرتضوی در فدراسیون فوتبال پایان دهد. مرتضوی محمود یاوری را به عنوان سرمربی تیم ملی به جای پرویز دهداری به سازمان معرفی کرد، اما مسوولان سازمان این تغییر را نپذیرفتند و مرتضوی در اعتراض به این امر از کار کناره گیری کرد.

درگاهی در دومین انتصاب دوران 4 ساله ریاستش در سازمان تربیت‌بدنی، این بار محمدرضا پهلوان را به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال برگزید. هجدهمین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال و هشتمین رئیس فدراسیون بعد از انقلاب، با 33 سال سن، یکی از جوان‌ترین‌ها هم به شمار می‌رفت. پهلوان که سابقه فوتبالی‌اش به بازی در مسابقات باشگاهی دماوند خلاصه می‌شد، در اولین اقدام خود دهداری را به تیم ملی بازگرداند. تیم ملی در زمان مدیریت پهلوان در جام‌ملت‌های 1988 قطر روی سکوی سوم ایستاد، اما در مقدماتی جام جهانی 1990، انتظارات را برآورده نکرد و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.

صفی‌زاده بعد از ناصر نوآموز دومین رئیس فدراسیون فوتبال بود که توسط دکتر غفوری فرد انتخاب می‌شد. سوابق فوتبالی صفی‌زاده به حضور در فوتبال آموزشگاه‌ها خلاصه می‌شد، اما سوابق مدیریتی‌اش با تاسیس تیم فوتبال کشاورز پررنگ‌‌تر بود. صفی‌زاده در شرایطی رئیس فدراسیون فوتبال شد که تیم ملی فوتبال کشورمان به مرحله دوم مسابقات فوتبال مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا صعود کرده بود. او علی پروین را در سمت خود به عنوان سرمربی تیم ملی ابقا کرد و بازی‌های تدارکاتی مناسبی را برای تیم ملی فوتبال در نظر گرفت که دیدار با تیم‌های کلن و‌ هامبورگ آلمان، گرمیو برزیل و... از جمله این مسابقات بودند. با این حال تیم ملی باز هم از راهیابی به جام‌جهانی محروم شد تا صفی‌زاده هم حکم برکناری علی پروین را چند ماه قبل از برکناری خودش صادر کند.

پس از آن‌که صفی‌زاده توسط‌ هاشمی‌طبا، رئیس جدید سازمان تربیت‌بدنی از کار برکنار شد، امیر عابدینی در فدراسیون فوتبال جای او را گرفت. عابدینی درحالی به عنوان بیستمین رئیس فدراسیون فوتبال منصوب شد که یک‌سال قبل از آن به عنوان مدیرعامل پرسپولیس انتخاب شده بود. او که از بازیکنان اواخر دهه 40 تیم فوتبال پرسپولیس بود، در اولین قدم استانکو پابلوکویچ را به عنوان اولین مربی خارجی تیم ملی در سال‌های بعد از انقلاب برگزید، اما تیم ملی با این مربی کروات در بازی‌های آسیایی 1994 هیروشیما ضعیف‌ترین نتیجه تاریخ خود را گرفت و حتی از مرحله گروهی هم صعود نکرد. همان ناکامی‌باعث شد عابدینی بعد از 5 ماه مدیریت در فدراسیون برکنار شود.

دومین انتخاب‌ هاشمی‌طبا، رئیس جدید سازمان تربیت‌بدنی، برای فدراسیون فوتبال داریوش مصطفوی بود، بازیکن سال‌های دور تیم‌های تهران جوان، تاج، پرسپولیس و تیم ملی ایران. مصطفوی 15 سال قبل از آن هم نامزد ریاست فدراسیون فوتبال شده بود، اما سال 58 نوآموز بیشتر از او رای آورد تا مصطفوی، دبیر فدراسیون شود. او سال 68 هم دوباره دبیر فدراسیونی شد که نوآموز رئیسش بود. همین تجربیات باعث شد فوتبال ما در دوره مصطفوی به موفقیت‌های چشمگیری دست یابد.

بازی‌های درخشان در جام‌ملت‌های 1996 و یک‌سال بعد از آن صعود به جام‌جهانی 1998 به عنوان افتخارات دوران مدیریتی مصطفوی به ثبت رسیده است. او بعد از 3 سال حضور در فدراسیون فوتبال بدون دلیل قانع‌کننده‌ای از کار برکنار شد.

مهندس محسن صفایی‌فراهانی بیست و دومین رئیس فدراسیون فوتبال کشورمان بود که دی سال ۷۶، به دنبال برکناری داریوش مصطفوی به این مسوولیت رسید. صفایی‌فراهانی قبل از حضور در فدراسیون فوتبال صاحب مشاغل سیاسی بود و حضور در هیات‌رئیسه فدراسیون فوتبال تنها فعالیت فوتبالی او در دوران پیش از حضورش در فدراسیون بود. حضور موفق تیم ملی در جام جهانی 98 و پیروزی تاریخی بر آمریکا، قهرمانی ایران در بازی‌های آسیایی 1998 بانکوک و صعود 2 تیم نوجوانان و جوانان ایران به جام‌‌جهانی از جمله موفقیت‌های فوتبالی کشورمان در دوره 5 ساله ریاست صفایی فراهانی بودند. البته در همین سال‌ها تیم ملی در مرحله حذفی جام ملت‌های 2000 لبنان از گردونه رقابت‌ها خارج و در مقدماتی جام‌جهانی 2002 هم با میروسلاو بلاژویچ به توفیقی دست نیافت.

با روی کار آمدن محسن مهرعلیزاده در سازمان تربیت‌بدنی، عمر ریاست صفایی فراهانی هم به پایان رسید تا فوتبال ایران دوران جدیدی را با محمد دادکان، بازیکن سابق پرسپولیس تجربه کند. انتخاب برانکو ایوانکوویچ به جای میروسلاو بلاژویچ (با سفارش مهرعلیزاده) را باید در ردیف مهمترین تصمیمات دادکان در زمان ریاستش قلمداد کرد. با وجود مخالفت‌های زیادی که به این تصمیم وارد بود، دادکان روی نظرش پافشاری کرد تا این‌که سرانجام فوتبال ایران با برانکوی کم‌نام و نشان برای سومین بار در تاریخ طعم صعود به جام‌جهانی را چشید. البته انتقادها از روند بازی تیم ملی حتی بعد از این موفقیت هم ادامه داشت. در کنار آن، بالا گرفتن اختلاف میان دادکان و علی آبادی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی باعث شد تیم ملی با تنش‌های فراوان قدم به جام‌جهانی 2006 بگذارد. نتیجه خوب نبود و دادکان قبل از آن‌که تیم به ایران برگردد از سوی علی آبادی از ریاست فدراسیون فوتبال برکنار شد. همین موضوع باعث شد فیفا به دلیل دخالت دولت در امور فوتبال، فدراسیون را تعلیق کند که البته این حکم خیلی زود با حضور کمیته انتقالی و تدوین اساسنامه جدید لغو شد. این کمیته چیزی در حدود یک‌سال و نیم با سرپرستی کیومرث‌ هاشمی‌ فوتبال ایران را مدیریت کرد.

حضور یک دونده در راس فدراسیون فوتبال هم اتفاق بدیعی بود که با حمایت محمد علی آبادی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی از علی کفاشیان و حضور او به عنوان تنها نامزد ریاست در انتخابات فوتبال رقم خورد. البته حضور کفاشیان با افول فوتبال ملی همزمان شد. تیم ملی از راهیابی به جام جهانی 2010 بازماند و در بازی‌های آسیایی گوانگجو هم، تیم امید نتوانست روی سکو برود. حذف از گردونه رقابت‌های جام‌ملت‌های آسیا 2011 و البته ناکامی ‌تیم امید در راهیابی به المپیک 2012 لندن هم از دیگر ناکامی‌های فدراسیون فوتبال در 4 سال گذشته بود. به این سیاهه باید از دست رفتن کرسی کمیته اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا، کاهش سهمیه ایران در لیگ قهرمانان آسیا و شکست تمام تیم‌های رده‌های سنی ایران در مسابقات آسیایی را هم اضافه کرد. در چنین شرایطی علی کفاشیان یک بار دیگر برای ریاست بر فدراسیون فوتبال نامزد شده است.