جنایت به خاطر یک قلیان

سجاد، جوانی که می‌گوید قصد قتل دوستش را نداشته، از رفاقتش با مقتول و روز حادثه برای ما می‌گوید، او بسیار امیدوار است که این بار هم قضات حرفش را باور کنند.

ـ مدت زمان زیادی بود که من با او دوست بودم. ما خیلی صمیمی بودیم آنقدر که تقریبا هر روز همدیگر را می‌دیدیم.

ـ نه اصلا اختلافی با هم نداشتیم در تمام این سال‌ها رفاقتمان خوب بود و اصلا دعوا نکردیم. روز حادثه هم دعوایی نکردیم. نمی‌دانم چرا شکیب ناراحت شد.

ـ ما در دو مرحله درگیر شدیم. در درگیری اول فقط به صورت لفظی با هم دعوا کردیم و فکر می‌کردم موضوع تمام شده ‌است.

ـ به خاطر مشکلی بود که سر قلیان به وجود آمده ‌بود. من قلیانی داشتم که دست شکیب بود. او نمی‌خواست آن را به من پس دهد. وقتی گفتم آن را پس بده، قبول نکرد و گفت نمی‌دهم هرکاری دوست داری بکن.

ـ در مرحله دوم شکیب با من تماس گرفت و گفت می‌خواهد قلیان را پس دهد. من هم فکر کردم شاید بچه‌ها با او صحبت کردند و موضوع را حل کرده‌اند اما ظاهرا او برای دعوا می‌آمد.

ـ من نمی‌خواستم دعوا کنم، شکیب دعوا را آغاز کرد.

ـ راستش من در یک گلفروشی کار می‌کنم و چاقو را برای قطع کردن خار گل‌ها استفاده می‌کنم. در واقع چاقو وسیله کارم بود چون داشتم از مغازه می‌رفتم چاقو را در جیبم گذاشتم و حرکت کردم، تصمیم من این نبود که کسی را با آن بزنم.

ـ ما در فضای سبز قرار گذاشته ‌بودیم و سرقرار حاضر شدیم. بچه‌های دیگر هم بودند. به شکیب گفتم قلیان را بده اما او با قمه به من حمله کرد. من قمه را دست او ندیده ‌بودم وقتی حمله کرد جاخالی دادم. باورم نمی‌شد که این طور من‌را بزند.چند ضربه به دست‌هایم زد و یک ضربه هم به سرم زد، کاملا گیج ‌شده ‌بودم.

ـ ضربه که به سرم خورد، گیج شدم. گفتم چاقو را جلویش بگیرم کوتاه می‌آید اما دوباره حمله کرد و من هم یک ضربه به دستش زدم.

ـ خودم بدحال بودم. بدنم خون‌آلود بود. بچه‌ها او را به بیمارستان بردند، اما من خیلی ناراحت بودم. دوستانم می‌گفتند بیا برویم دکتر گفتم بروید سراغ شکیب نگران او باشید، من آنقدر دوستش داشتم که به جان خودم فکر نمی‌کردم.

ـ بی‌حال در پارکینگ افتاده ‌بودم که دوستانم من را به بیمارستان بردند. داشتند سرم را بخیه می‌زدند که خبر رسید شکیب فوت کرده‌است.

ـ بله درست است تبرئه شدم. قضات حرفم را باور کردند. امیدوارم این بار هم حرفم را باور کنند.

ـ قسم می‌خوردم که این طور نبود. من شکیب را دوست داشتم. همیشه با هم بودیم. او خیلی پسر خوبی بود و خانواده‌اش هم در جریان هستند که ما همیشه با هم بودیم و خیلی دوست بودیم.

ـ من می‌دانم مادر شکیب خیلی برای او زحمت کشید. شکیب در سختی بزرگ شده‌ بود و مادرش برای بزرگ کردن او زحمت زیادی کشیده ‌بود. من نمی‌خواستم کاری کنم که کشته شود. اصلا عمدی نداشتم. درخواستم از مادر شکیب هم این است که در حقم مادری کند و مرا ببخشد.