نه ‌پلاتینی و نه ‌زیدان، ‌فقط خودم بهترینم!

موفقیت و افتخار. ولی واقعا اینها فرقی ‌باهم دارند؟ بعضی‌ها می‌گویند من زود فوتبال را کنار گذاشتم اما همیشه دنبال این بودم تا در بازی‌ام پیشرفت کنم و به‌تیمم ‌کمک کنم، اما وقتی متوجه شدم نمی‌توانم پیشرفت کنم بازی را کنار گذاشتم. در کنار آن انگیزه‌ام را هم از دست داده بودم. اما درباره پول باید بگویم اگر کسی از شما بخواهد صد پوند بدهید و در بازی فینال جام حذفی بازی کنید این کار را انجام نمی‌دهید؟ برای من یک رویا بود که بدون پرداخت پول در بازی باشم و البته پول هم در منچستریونایتد می‌گرفتم. گرچه پول نمی‌تواند در این سطح برای شما انگیزه ایجاد کند بلکه فقط رویایی است که خیلی زود به آن دست پیدا می‌کنید.

من خاطره خیلی بدی دارم چون تا 3 بازی آخر مرحله مقدماتی ما باختی در بازی‌های مقدماتی نداشتیم. اول مقابل سوئد بازی کردیم واگر پیروز می‌شدیم صعود می‌کردیم اما در حالی که یک بر صفر پیش بودیم در 10 دقیقه پایانی گل خوردیم و نیاز به مساوی مقابل بلغارستان پیدا کردیم. ما در آن بازی یک بر صفر جلو بودیم و گل را هم من زدم. اما آنها پیروز شدند و صعود کردند و در جام هم هر دو به مرحله نیمه‌نهایی رسیدند. این نشان می‌دهد اگر ما در جام بودیم حداقل به این مرحله می‌رسیدیم. بازیکنان ما باتجربه بودند ولی در آن بازی همه اشتباه کردیم.

من با ویلکینسون ، مربی تیم رابطه خوبی نداشتم. در کنار این، فکر می‌کنم سبک بازی من به یونایتد می‌خورد، چون در لیدز فوتبال را به سبک 50 سال قبل بازی می‌کردند. با آن تیم موفقیت زیادی داشتم ولی با آمدن ویلکینسون جو تیم خراب شد و دیگر جای من نبود. من نیاز به تیم جدیدی داشتم تا رشد کنم و یونایتد این تیم بود.

این یکی از رویاهای هر بازیکنی است که تماشاگران حریف این‌طور او را تشویق کنند.

خیلی اتفاقی این موضوع رخ داد. در یکی از بازی‌ها هوا سرد بود و من یقه‌ام را بالا دادم. بعد این عادت را حفظ کردم و در هر بازی مرا به آن شکل می‌دیدید!

لگد خوبی به او زدم و مشتی هم حواله‌اش کردم که متاسفانه قوی نبود. باید او را محکم‌تر می‌زدم!

هیچ‌وقت فیلم آن را ندیدم چون می‌دانستم چه‌کاری انجام دادم. دوست نداشتم ادای ابرقهرمان‌ها را در بیاورم. من هم یک فوتبالیست و آدم عادی بودم و از کاری که او کرده بود عصبانی شدم و کاری را انجام دادم که باید حتما انجام می‌شد. دوست نداشتم الگوی اخلاق باشم یا این‌که ادای معلم‌ها را دربیاورم.

معلوم است که به‌خاطر می‌آورم. آن جمله را دوست داشتم حتی زمانی که در دادگاه بودم هواداران از من حمایت کردند. آنها در وسط هفته از منچستر به دادگاه در شهر کرویدون آمده بودند. البته باشگاه هم از من حمایت کرد.

من در اروپا هم گل زدم. برای تیم ملی فرانسه در 45 بازی 20 گل زدم. به این ترتیب در هر دو بازی یک گل زده‌ام. وقتی مهاجم هستید با اعداد و ارقام می‌توانید خودتان را توجیه کنید. شما می‌توانید 10 بازی داشته باشید و 5 گل بزنید. اما وقتی هافبک یا مدافع هستید چنین شانسی ندارید. به همین خاطر بود که من مهاجم شدم!

چون زیاد تمرین می‌کردم و از نظر روحی هم آرامش داشتم. وقتی دروازه‌بان به استقبال شما می‌آید باید از نظر زمان‌بندی، دقیق کار کنید. اگر زیادی نزدیک شوید شانس گل را از دست می‌دهید و اگر از فاصله بیش از حد لازم ضربه بزنید دقت کافی را ندارید. ولی فاصله 3 متری دروازه‌بان بهترین شرایط است. وقتی جوان‌تر بودم فرصت‌های زیادی را از دست می‌دادم اما با تمرین متوجه اشتباهاتم شدم.

هیچ تیمی را، چون دیگر دوست نداشتم بازی کنم. در حقیقت انگیزه‌ای برای بازی نداشتم.

یک نفر دیگر، خودم!