جذابیت سیمرغی که پیش‌بینی ناپذیر است

بررسی نحوه توزیع سیمرغ‌ها در این مجال کوتاه ممکن نیست. فعلا می‌خواهیم به خود سیمرغ بپردازیم. ممکن است برای شما هم این سوال پیش آمده باشد که گرفتن یا نگرفتن این جایزه چه اهمیتی دارد؟

واقعیت آن است که این مجسمه بلورین آبرو و اعتباری را برای دارنده‌اش به ارمغان می‌آورد. نام شکارچیان سیمرغ تا مدت‌ها سر زبان‌ها می‌افتد.

آنها تا سال دیگر در کانون توجهات قرار‌می‌گیرند و نامشان در کتابچه جشنواره ثبت می‌شود.اما گاه همه چیز به همین مشهور شدن خشک و خالی محدود می‌شود و سیمرغ کارآیی چندانی برای صاحب آن ندارد. یعنی معلوم نیست این اعتبار و شهرت در عرصه زندگی حرفه‌ای هم به کمک آن سینماگر بیاید.

در این رابطه بد نیست به گفته ابوالحسن داوودی، دارنده سیمرغ بهترین فیلم‌ ملی جشنواره فجر برای فیلم زادبوم اشاره کنیم. او چندی پیش گفت: امیدوارم به خاطر سیمرغ هم که شده فیلم من را به نمایش درآورند.

من حتی حاضرم سیمرغ را پس بدهم، اما فیلمم اکران شود.بارها اتفاق افتاده که پیش‌بینی‌های انجام شده در پیش از شروع جشنواره درباره سیمرغ‌ها، اعتراض کارگردان‌ها را برانگیخته است. آنها از این موضوع گلایه دارند که چرا منتقدان پیش از دیدن فیلم‌ها درباره آنها نظر می‌دهند و به اصطلاح فیلم‌ها را ندیده نقد می‌کنند.

این گلایه‌ها می‌تواند تاحدودی منطقی باشند. اما فراموش نکنیم که هیجان و جذابیت جشنواره فیلم فجر به همین گمانه‌زنی‌هاست. این که به فهرست اسامی فیلم‌های بخش مسابقه نگاه کنی و حدس بزنی چه اتفاقی قرار است بیفتد. البته ممکن است حدست درست نباشد.

آن وقت این غافلگیری جشنواره است که تو را مجذوب خود می‌کند.مزیت سیمرغ جشنواره این است که خیلی پیش‌بینی پذیر نیست. این قضیه حتی شامل تعداد سیمرغ‌ها هم می‌شود. تعداد سیمرغ‌ها در جشنواره‌های مختلف ثباتی نداشته و هر سال کم و زیاد شده است.

حدود 10 سال پیش تعداد سیمرغ‌ها را کاهش دادند تا اعتبارش بیشتر شود. بعد به این نتیجه رسیدند که این سیمرغ می‌تواند به خیلی‌ها انگیزه بهتر فیلم ساختن و بهتر بازی کردن بدهد، پس هر چه بیشتر باشد بهتر است.

همه سینماگران امیدوارند سازوکاری طراحی شود تا این مجسمه بلورین در سرنوشت حرفه‌ای سینماگران تاثیر بیشتری بگذارد. صاحبان سیمرغ باید خیالشان از بابت اکران فیلم‌هایشان راحت و مطمئن باشند که در سال آینده با پیشنهادهای سینمایی بهتری مواجه می‌شوند.