تجلیل از متوسل‌زاده ؛ لازم ولی ناکافی

متوسل‌زاده در جریان مسابقه مذکور، در حالی که پس از جاگذاشتن مدافع تیم استیل‌آذین در مقابل دروازه بدون دروازه‌بان قرار گرفته بود، برای رسیدگی به دروازه‌بان مصدوم حریف، توپ را به بیرون زمین هدایت کرد.

آنچه در نگاهی دوباره به این اتفاق، حیرت‌انگیز به نظر می‌رسد، کم‌سابقه بودن چنین اقدامی در کشوری با غنای فرهنگی بی‌نظیر مثل ایران است! جای تاسف است در کشوری که ایثار و ایثارگری، ریشه در تار و پود مردم آن داشته و دارد و حتی در عرصه ورزش نام‌های بزرگی را در تاریخ ایران زمین تداعی می‌کند؛ حرکت بازیکن مقاومت سپاسی طی نزدیک به 15 سال اخیر، بی‌سابقه بوده است!

آخرین باری که بازیکنی در موقعیت گل، برای رسیدگی به وضعیت بازیکنی مصدوم، توپ را به خارج زد، نیمه دوم دهه 70 بود که سیدفراز فاطمی (بازیکن وقت تیم فجر سپاسی)‌ همین کار را کرده بود حال آن که طی سال‌های اخیر در شرایط عادی مسابقه هم بارها دیده شده نه‌تنها حریف توجهی به مصدومیت بازیکنی از تیم مقابل نمی‌کند و به بازی خود ادامه می‌دهد، بلکه بازیکنان تیم خودی بازیکن مصدوم و داور مسابقه که وظیفه صیانت از سلامت بازیکنان را به عهده دارد ‌ نیز بدون توجه به آسیب‌دیدگی بازیکن، کارشان را دنبال می‌کنند!

به هر حال تشویق‌ها و تجلیل‌های مکرر از حرکت جوانمردانه بازیکن فنی و گلزن مقاومت سپاسی می‌تواند به الگوسازی مثبت در جامعه ورزش و فوتبال رنگ باخته کشورمان کمک شایانی کند.

شاید اگر در دهه 70، چنین تجلیلی از حرکت مشابه فراز فاطمی می‌شد، فرازها و امین‌های بیشتری در فوتبال ما ظهور می‌یافتند و شرایط فرهنگی فوتبال به اصطلاح حرفه‌ای ایران به چنین روزی نمی‌افتاد.

آنچه بدیهی است احیای فرهنگ ورزش ما، نیازمند حرکتی همه‌جانبه در ابعاد و جوانب مختلف است و این بازسازی نمی‌تواند با دل خوش کردن به تجلیل از یکی دو حرکت درخور تحسین خلاصه شود، ولی در عین حال پژواک هرچه بیشتر این‌گونه‌‌حرکات‌‌نیز، اقدامی ضروری در برهوت فرهنگی موجود جامعه ورزش ما به شمار می‌رود.

امیدواریم به دور از هرگونه تظاهر و حرکات بی‌بنیاد، روزی اصلاح همه ‌جانبه فرهنگ ورزش مورد توجه مسوولان قرار گیرد و شاهد نمایش‌هایی تحسین‌برانگیز از درخشش فنی ورزشکاران ایرانی، در کنار رعایت اصول ارزشی و سجایای پرکرامت اخلاقی شویم.

ورزش و بویژه فوتبال ایران هم اکنون با وجود برخورداری از شرایط خوب مالی، به لحاظ فرهنگی دچار فقری آشکار است که با توجه به پیشینه غنی فرهنگی و اخلاقی آن، بازگشت به شرایط مطلوب غیرممکن به نظر نمی‌رسد.