برادران لومیر و سینما‌توگراف

برادران لومیر، عکاس و سازنده لوازم عکاسی بودند. آنها یک دستگاه یا «پروژکتور»‌قابل حمل ساخته و نامش را «سینماتوگراف» گذاشتند.

کار این دستگاه خیلی ساده بود، یک چراغ با لامپ پرنور پشت یک عدسی قرار داشت که نوار فیلم با سرعت 16 تصویر در ثانیه از جلوی آن می‌گذشت و در نتیجه، تصویرهای روی فیلم به کمک همین عدسی و نور لازم به سمت روبه‌رو ــ‌ یعنی روی پرده ــ‌ می‌افتاد.

برادران لومیر موفق شدند فیلم‌های کوتاه زیادی بسازند و برای مردم به نمایش درآورند؛ به طوری که بیش از 100 فیلم کوتاه به نام آنها در تاریخ سینما ثبت شده است.

را در این زمان ادیسون هم بیکار نبود. از همچنان به سختی در تلاش بود تا دستگاه فیلمبرداری و نمایش فیلم را کامل‌تر از دیگران ارائه کند.

به همین دلیل، آزمایشگاه او عده زیادی از صنعتگران و هنرمندان را در خود جای داده بود که همگی، فکر و خلاقیت خود را به کار انداخته بودند.

سرانجام، به کمک ادیسون این خلاقیت‌ها نتیجه داد و دستگاه قبلی ادیسون، کامل‌تر و با کیفیتی بهتر از قبل ساخته شد.

در این زمان رقابتی سخت و فشرده در صنعت و هنر سینما میان ادیسون و برادران لومیر در گرفته بود. از طرفی آنها به جنبه صنعتی سینما ــ که مربوط به دستگاه فیلمبرداری و پخش آن بود ‌ــ توجه کردند و از طرف دیگر هم سعی داشتند با فیلمبرداری از تصاویر و صحنه‌های جالب‌تر، تماشاچیان بیشتری را به سالن سینماهایشان بکشند.

مثلا، یکی از نمایش‌های برادران لومیر از این قرار بود که باغبان سرگرم آب دادن به چمن بود. پسرکی که پشت سر او راه می‌رفت، پایش را از روی شیلنگ برمی‌داشت و آب به صورت باغبان می‌پاشید.

این فیلم با این که بی‌صدا ــ یا به قولی «صامت» بود، اما برای آدم‌های آن روزگار چیز تازه‌ای بود و آنها را سرگرم می‌کرد.

یکی از ضعف‌ها یا عیب بزرگ سینما در آن سال‌ها، بی‌صدا بودن فیلم بود که با تلاش و تکاپوی مردان و زنان علاقه‌مند به سینما، این نقص هم برطرف شد و در کنار نوار تصویری فیلم، نوار باریک‌تری برای صداهای فیلم ساخته شد که همزمان با پخش تصویرهای فیلم، صداهای مربوط به آن را پخش می‌کرد.