مکث

ارتقای شغلی به چه بهایی؟

ارتقای شغلی به چه قیمتی؟ مدتی است وزارت آموزش و پرورش در پی ساماندهی نیروی انسانی و ارتقای کیفی این نیروها از آنان خواسته تا به تولید محصولات جدید فکری بپردازند و این محصولات را در نشریات عمومی و تخصصی به چاپ برسانند. گذشته از پژوهش‌های ارزشمندی که در همین راستا بعضی از معلمان ارائه داده‌اند، اما اجبار فرهنگیان به چاپ مقاله در روزنامه‌ها و نشریات تخصصی به ازای اخذ گروه و ارتقای شغلی، مصائب جدیدی را برای این قشر به همراه آورده است. تجربه اجرای این طرح که هدف آن رشد کیفی کارکنان آموزش و پرورش به خصوص معلمان است نشان می‌دهد که معلم ریاضی مجبور شده مقاله‌ای از تربیت کودکان بنویسد. معلم علوم از اثرات ورزش می‌گوید، دبیر حرفه و فن از تغذیه و معلم بهداشت از راه‌های انتقال مفهوم و بالاخره دبیر فیزیک از بیماری‌های خاص مقاله ارائه می‌کند که همه نشان‌دهنده خروج طرح از مسیر اصلی آن است.

کد خبر: ۲۵۴۷۲۸

سطح علمی بعضی مقالات بشدت پایین است. به دلیل مشغله زیاد بسیاری از فرهنگیان ناچارند به کپی محصولات فکری نوشته شده یا سفارش مقاله روی بیاورند. روزی نیست که معلمی از آن سوی خط تلفن خواستار چاپ مقاله‌اش در روزنامه یا مجله‌ای نباشد تا شاید به مدد این کار، گروهی ارتقا یابد، در حالی که آموزش و پرورش چشم بر روی فضای مسموم این طرح بسته است. چون بسیاری از این مقالات به دلیل رعایت نشدن اصول اولیه تحقیق یا گرته‌برداری ناقص از دسترنج سایرین امکان چاپ در روزنامه یا مجله را ندارند و در مدت کوتاهی طرح وزارت آموزش و پرورش برخی فرهنگیان را نزد اصحاب رسانه به لحاظ علمی بی‌اعتبار کرده است.

این فضا در حالی در تعامل بین فرهنگیان و جامعه شکل گرفته که ناصر سلیمان‌زاده، که روزی رئیس اداره ارزشیابی وزارت آموزش و پرورش بود، چهار ماه قبل به جام‌جم گفته بود: ما وجود این آسیب‌ها را بررسی کرده‌ایم، حتی اگر عده‌ای تخلفی انجام دهند و با دادن پول سفارش مقاله دهند، باز هم چون عده این افراد کم است، نمی‌توانیم کل طرح را ارزشمند ندانیم!

در واقع از اول مهر 87 به جامعه فرهنگیان ابلاغ شده که نیازی به چاپ مقاله در مطبوعات نیست و در صورتی که آنان بتوانند محصول فکری مفید و ارزشمندی ارائه دهند، باز هم موفق به کسب گروه شغلی مورد نظر خواهند شد. ولی جالب است که هنوز فرهنگیان از وجود این ابلاغیه بی‌اطلاعند و بر چاپ مقاله در مطبوعات پافشاری می‌کنند. این بی‌خبری خالی از تبعات سوء نیست که به نظر می‌رسد مسوولان وزارت آموزش و پرورش از آن بی‌اطلاعند. مروری بر موضوعات مقاله‌های ارسالی به مطبوعات که از سوی فرهنگیان تالیف شده نشان می‌دهد که این مقالات بیش از آن که حاوی پژوهش علمی باشند، در حد یک تالیف آن هم در رشته‌ای غیر از رشته تخصصی معلمان است.

ابزار شدن ارتقای شغلی و کسب گروه برای معلمان باعث شده تا شان و جایگاه اجتماعی معلمان که مقاله به دست از این روزنامه به روزنامه دیگر می‌روند، تحت‌الشعاع قرار بگیرد و حتی فرهنگیان از چنین طرحی گله‌مندند. از سوی دیگر طرح ساماندهی نیروی انسانی وزارت آموزش و پرورش که مبدع طرح‌های مشابه است، حتی به بحث آموزش ضمن خدمت فرهنگیان که می‌تواند آنان را در نگارش و انجام یک مقاله علمی یاری دهد، بی‌اعتنا مانده و محتوای این آموزش‌ها در سطح باقی‌مانده است. در ادامه اجرای طرح ساماندهی باید از مسوولان این وزارتخانه و مدافعان آن پرسید: ارتقای شغلی قرار است به چه قیمتی به دست آید و آیا گروه اعطا شده به فرهنگیان با این شیوه‌های کج‌دار و مریز موثر است؟!