افسانه‌ها در انتظار هنرمندان

 واقعا چه عامل نهفته‌ای در این سریال وجود دارد که این همه مخاطب را به خود جذب کرده؟! برای پاسخ به این پرسش می‌بایست این سریال را در ابعاد گوناگون مورد تحلیل قرار داد و قطعا نخستین بررسی پیرامون محتوای آن است. همگان نگاهشان نسبت به افسانه‌ها مشخص است، قصه‌های کهنی که نمی‌توان آن را مستند بر وقایع حقیقی دانست، اما فرازهایی می‌باشند که در اصل و ریشه انسان‌ها جای دارند، آدم‌ها یک باورپذیری خاصی نسبت به‌آن دارند و حقیقت آن است که نسل به نسل، سینه به سینه، انتقال پیدا می‌کند و این البته در یک قوم و ملت عینیت پیدا می‌کند، اما <جومونگ> یک افسانه خارجی است و مخاطبان ایرانی به راحتی با آن رابطه برقرار کرده‌اند. از این روی نقطه نشانی به روی پردازش دقیق داستان اشاره می‌کند و آن توانسته گره‌هایی ساده با مخاطب برقرار نماید.

جومونگ نیز به مانند سال‌های دور از خانه (اوشین)‌، جواهری در قصر (یانگوم)‌ با همین فاکتور ساده، قصه‌ای را به نمایش گذارده که بیننده را به سمت خود می‌کشاند. علی‌رغم آن که نام افسانه در ابتدای اثر قادر بود این توانایی را کم رنگ نماید. قصه <جومونگ> در قصری می‌گذرد که همواره در حال تلاطم است. حکمرانی که با دارا‌بودن چند فرزند و قدرتی خاص قادر است، حکومتی مقتدر را داشته باشد؛ با چنین شمای کلی، داستان هدایت موضوعی می‌شود و از اینجاست که هنر نویسنده و کارگردان شکلی تخصصی به خود می‌گیرد. نویسنده با ایجاد چند نگاه اصلی به مانند صداقت و دروغ، قدرت و ضعف، غرور و خودخواهی، نفرت، حسرت، کینه و... که معمولا خصلت‌های سیاه و سپید آدمی هستند، قصه‌اش را هدایت می‌کند و در این بین با پدید آوردن شخصیت‌های دیگر به آن دامن می‌زند. در این بین شخصیتی به نام <جومونگ> را معرفی می‌کند که نمادی از این سفیدی‌هاست. این چنین فضاسازی‌هایی که پدید آورنده نوعی تضاد شکلی است، به داستان کمک می‌کند و در نتیجه اشکال مختلفی از حوادث به وجود می‌آیند، با چنین اوصافی، دامنه تعلیق نیز باز می‌شود و مخاطب مرتبا و به صورت یک حرکت سینوسی با این تعلیق‌ها و رازگشایی‌ها روبه‌رو می‌گردد و بی‌آن که خیلی در اصل کنکاش کند با چنین نگاه خاص موضوعی همراه می‌شود. او جومونگ را قهرمان واقعی می‌پندارد و همه چیز و همه کس را که همراه او نباشند نقطه مقابل و سیاهی قلمداد می‌کند. علاوه بر این نوع طراحی و فضاسازی نیز قابل تامل است. وجود مکان‌ها و فضاهای خاص در قصر و برخی از شهرهای قلمرو حکومت این خاندان و همچنین طراحی دکور و بخصوص لباس آنقدر ویژه است که بیننده به سرعت در آن حال و هوا قرار می‌گیرد، بی‌آن که هیچ تاکیدی وجود داشته باشد و این المان‌های گوناگون هستند که ناخواسته آن را به مخاطب القاء می‌کنند. <افسانه جومونگ> بخوبی توانسته با مردم ایران رابطه برقرار کند. امید است با توجه به کتب غنی و افسانه‌های کهن ایران زمین، روزی شاهد آن باشیم تا هنرمندان ایران زمین، افسانه‌های قدیمی سرزمین مادریشان را تولید نمایند تا مردم بیشتر با آنها آشنا شوند.

مجتبی شهریان