آنچه همه خوبان دارند تو یکجا داری ...

چهره دوم: هنوز هم می‌توان از بازخوانی سریال سلطان و شبان لذت برد، سریالی که سلطان و شبان آن مهدی هاشمی بود؛ بازیگری که می‌دانست اگر قرار است بیننده با او همراهی کند باید قدرت خود را به رخ او بکشد و در مقابل دوربین بازیگری را تعریف کند. مهدی هاشمی بعد از نمایش این قدرت، شد یکی از سلاطین بازیگری در ایران. سلطانی که هرگز از این قدرت تعریف و تمجید نکرد و با استفاده از آن خود را تافته جدا بافته ندانست و فقط به یک چیز فکر کرد، باید همان گونه که آغاز کرده ادامه دهد و سلطان بماند. اکنون مهدی هاشمی در نقش حشمت به سریال اشک‌ها و لبخندها آمده است تا همه خاطرات خوب ما را از بازیگری زنده کند، خاطراتی که از سلطان و شبان آغاز شد با فیلم‌ها و سریال‌هایی مانند زرد قناری، یک فیلم با دو بلیت، ناصرالدین شاه آکتور سینما، غول چراغ جادو، پسران آفتاب و... ادامه یافت.

چهره سوم: می‌توان همه کارهای او را در ذهن مرور کرد و به آثار متفاوت او بیشتر فکر کرد؛ می‌توان به فیلم بانو اندیشید و گوهر خیراندیش را با گریمی متفاوت دید که همه قدرت بازیگری خود را به کار گرفته بود تا این نقش برای همیشه در تاریخ سینمای ایران ماندگار شود. می‌توان به مرور سریال‌های تلویزیونی پرداخت و خیراندیش را در سریال سفید، سیاه، خاکستری دید. می‌توان از بازخوانی نقش او در فیلم ارتفاع پست همان قدر لذت برد که از دیدن او در فیلم دنیا. در فیلم قاعده بازی نقش خود را چنان ایفا کرد که کارگردانان توانستند برای او نقش‌های متفاوت کمیک را در نظر بگیرند و چنین شد که خیراندیش برای بازی در مقابل یک نقش موثر مقابل دوربین فیلم دایره زنگی رفت. او نقش‌های زیادی بازی کرده است هم در نقش یک زن فقیر هم در نقش یک زن ثروتمند. هم باسواد هم بی‌سواد. او یک بازیگر با چهره‌های متفاوت است، اما وقتی به تماشای اشک‌ها و لبخنده می‌نشینیم و او را در نقش شمسی می‌بینیم، متوجه می‌شویم که شمسی چهره دیگری از خیراندیش است، چهره‌ای که تاکنون از او ندیده بودیم؛ چهره‌ای که ارائه آن در تلویزیون، خطر کردن است و جسارت می‌خواهد و خیراندیش این خطر را به جان خریده است همان گونه که در فیلم بانو آن را تجربه کرد.