محافظت از محیط‌زیست مرزهای آبی کشور

منطقه منحصر به فردی که هر گوشه آن گنجینهای تکرار نشدنی دارد، اما باز هم چنگال توسعه و اندیشههای دور از حفظ محیط زیست بر این منطقه سایه افکندهاند. متاسفانه منطقه خلیج فارس و دریای عمان براساس آخرین آمار ارائه شده در گزارشهای جهانی بر اثر ورود آلایندهها از کشتیهای نفتی و تجاری و 10 میلیون تن آلاینده جنگی و فاضلاب، یکی از آلودهترین مناطق دریایی جهان است. اگرچه هنوز برخی کارشناسان بر تایید این آمارها با هم اختلافنظر دارند، اما هر روزه آمارهای تکاندهندهای از وضعیت آلایندههای این منطقه منتشر میشود. سالانه بیش از 10 هزار شناور در این منطقه تردد دارند که بیش از 75 درصد آنها به حمل و نقل نفت و محصولات نفتی میپردازند. براساس آمار ارائه شده در سال 2006 کشورهای حوزه خلیج فارس و دریای عمان حدود 28 درصد از نفت دنیا را تولید کردهاند و روزانه 17 میلیون بشکه نفت از طریق کشتیها از تنگه هرمز جابهجا شده است. داشتن منابع عظیم ذخایر انرژی نفت و گاز و تنگه هرمز که گلوگاه تامین انرژی اروپا و بسیاری از کشورهای دیگر نظیر چین و ژاپن است در معادلات سیاسی جدید، اهمیت فزایندهای به این شاهرگ اقتصادی بخشیده است و باعث شده این منطقه خواهان زیادی داشته باشد. هماکنون به نظر میرسد یکی از کلیدیترین راهکارهای کنترل و نظارت بر بروز هر نوع آلایندگی توجه کشورها به اجرایی شدن مفاد کنوانسیون کویت باشد که به منظور حفاظت از محیط زیست خلیج فارس و دریای عمان به تصویب رسیده است؛ کنوانسیونی که نیازمند حمایت کشورهای منطقه بهعنوان حافظان این پهنه دریایی است و اعضایی که مانند مسوولان دولت ایران برای حفاظت از محیطزیست این منطقه متعهد شدهاند. بیتردید ایجاد ساختارهای قانونی در زمینه محیط زیست در سطح بینالمللی و منطقهای و تلاش برای اجرای آنها، موجبات گسترش روابط و تحکیم صلح را فراهم میآورد. تصویب و اجرای کنوانسیونهای زیست محیطی مانند کنوانسیون کویت، نمونهای از خردجمعی در مقابله با چالشهای زیستمحیطی منطقه خلیج فارس و دریای عمان است. تحقق آرمانهای این کنوانسیون و کارآمدی این ابزار قانونی در گرو اراده سیاسی کشورهای منطقه، پایبندی آنها به تعهداتشان و اهتمام این کشورها به اجرای کنوانسیون و پروتکلهای الحاقی آن است تا کشورها و دولتمردان به عنوان بخشی از حافظان این کره خاکی برای حفاظت از آن متعهد شوند.