سعی کردم بامزه‌تر بازی کنم

اصلا چطور وارد عالم بازیگری شدید؟

پدرم مرحوم حسین امیرفضلی که از تئاتر لاله‌زار شروع کرد و در یک چرخه حرکتی به سینما و سپس به رادیو رسید بشدت تمایل داشت هنر را بدرستی فرا بگیرم. به همین دلیل مرا تشویق کرد که رشته گرافیک را انتخاب کنم، چون گرافیک خود مجموعه‌ای از هنرهای مختلفی چون نقاشی، طراحی و خطاطی بود؛ اما من از ابتدای تحصیل، با شرکت در تئاترهای مدرسه علاقه خود را به بازیگری نشان داده بودم، هرچند او خیلی به این کار راضی نبود.

سال آخر سربازیم متاسفانه پدرم فوت کرد و من حدود یک‌سال پس از خدمت و فوت او بیکار بودم و تصمیم نگرفته بودم که چطور باید وارد زندگی شوم، اما در سال 1372 به دعوت دوستانی چون آقایان کاردان، خسروی و عمرانی برای بازی در نوروز 72 پاسخ مثبت دادم و از آن لحظه به بعد تاکنون در این وادی قدم می‌زنم.

اولین احساستان از دیدن پلان‌های ضبط شده نوروز 1372 چه بود؟

وقتی تصاویر خود را از مونیتور تولیدی دیدم خجالت کشیدم.

چرا؟

فکر کنم این احساس همه آدم‌هاست که از دیدن تصویر خود یا شنیدن صدایشان خجالت بکشند.

در مقابل دوربین سینما چه احساسی داشتید؟

خیلی می‌ترسیدم و سعی می‌کردم با احتیاط عمل کنم که نگاتیوها خراب نشوند، چون می‌دانستم نگاتیو فیلم خیلی گران است.

رسانه ملی با پخش اولین اثر طنزگونه در واقع با موجی از استقبال مخاطبان روبه‌رو شد. شما که در این اولین‌ها حضور داشتید با چه عکس‌العمل‌هایی  از مخاطبانی که شما را در کوچه و خیابان می‌دیدند روبه‌رو بودید.

خب، راستش اولین کار که پخش شد من فقط می‌دیدم مردم مرا نگاه می‌کنند، اما علت را نمی‌‌دانستم تا این‌که پشت یک چراغ قرمز آقایی که کنار ماشین من بود، گفت: امسال تلویزیون در نوروز کار متفاوت و خوبی انجام داد و تازه من فهمیدم که علت آن نگاه‌ها چه بود!

بعد چه اتفاقی افتاد؟

در کارهای بعدی فقط دوست داشتم بهتر باشم و بامزه‌تر بازی کنم که مردم بیشتر خوششان بیاید.

فرض کنید برنامه‌ای با اقبال عمومی روبه‌رو می‌شود و در این برنامه هم شما به عنوان بازیگر اصلی حضور داشته‌اید. چقدر ارژنگ امیرفضلی را در موفقیت این کار موثر می‌دانید؟

در یک کار تیمی باید همه چیز دست به دست هم بدهد. یک نویسنده، یک کارگردان، یک بازیگر و خلاصه مجموعه آنها. پس یک کار خوب و موفق برآیند کار همگی تیم است و 99 درصد موفقیت یک برنامه به تلاش این تیم برمی‌گردد، نه فقط به یک شخص.

همه می‌دانیم در یک کار تیمی هر کسی سهمی دارد و عهده‌دار نقشی است، مثل حلقه‌های یک زنجیر. این پیوسته بودن و در کنار هم پیمودن گام به گام عواملی است که در نهایت یک موفقیت را برای مجموعه به ارمغان می‌آورد.

در پذیرش یا عدم پذیرش برای یک نقش چه فاکتورهایی‌ را مد نظر دارید؟

وقتی دعوت می‌شوم طرح را می‌خوانم و اگر بتوانم از عهده نقش در نظر گرفته برای خود برایم، پاسخ مثبت می‌دهم.

چه نقش‌هایی برایتان جالب است؟ آیا برایتان مهم است که این نقش بلند باشد یا کوتاه؟

بلندی یا کوتاهی نقش برایم مهم نیست؛ اما دوست ندارم نقش تکراری بازی کنم، مثلا در چند مجموعه نقش یک پسر عاشق با وضعیت‌هایی متفاوت مثل عاشق یک دختر پولدار یا دارای یک پدر و مادر سختگیر را بازی کنم. به نظرم این یک تکرار ملال‌آور است، چرا که نقش آن پسر همان عاشق بودن است و بس!‌

اما دوست داشتنی‌هایم عبارتند از: بازی در نقش یک فرد عقب‌‌مانده، روان‌پریش یا حتی فلج یا مثلا آدمی که از فضا آمده است. این‌گونه نقش‌ها برایم جالب و جذاب است و فکر کنم می‌توانم مانور  بیشتری بدهم.

تا چند روز دیگر مقابل دوربین اخراجی‌های 2 خواهی رفت. حس خودتان را بیان کنید.

از لحاظ هنری و مردمی اشتیاق زیادی داشتم که قسمت دوم ساخته ‌شود. با این‌که می‌گویند معمولا قسمت دوم بهتر از قسمت اول نمی‌شود، اما خوشحال هستم که برای بار دوم فرصت ایفای نقش در یک سبک جنگی را دارم. ضمن این‌که کار‌کردن با آقای ده‌نمکی برایم خیلی راحت است و فضا هم فضایی خوب است و این نشات گرفته از حضور دوستان خوبی بود که به دلپذیر کردن فضای کار کمک می‌کند.

اما شاید یکی دیگر از دلایل و علاقه‌مندیم برای حضور در سبک جنگی برمی‌گردد به خاطرات دوران کودکیم. در زمان جنگ من تنها 9 سال داشتم، اما خاطرات زیادی را در ذهن از جنگ دارم که اینها همگی به عنوان دستمایه برای ایفای نقشم در یک فیلم جنگی به کمکم می‌آید و شاید به انتخابم نیز کمک کند.

در ساختن یک اثر برای مخاطب خاص مثلا کودکان باید به چه نکاتی توجه داشت؟

من گاهی که فرصت دیدن برنامه‌های کودک تلویزیون را پیدا می‌کنم واقعا حرص می‌خورم. گاهی برنامه‌ای ساخته می‌شود مثلا برای خردسالان، در حالی‌که اصلا کودک در این سن این‌گونه حرف‌ها و حرکات را نمی‌فهمد. گاهی از سر بی‌توجهی برنامه‌سازان کودک و نوجوان ممکن است یک برنامه بار آموزشی منفی هم داشته باشد. برنامه‌سازان کودک باید خیلی مواظب باشند. مخاطبان آنها خیلی ظریف و حساس هستند و با وسواس بیشتری باید برای آنها کار کرد.

نیکروز ابراهیمی