خوشامدگویی دکتر قریب به ملک‌الموت‌

سریال روزگار قریب هم به پایان رسید، سریالی که همه را به تحسین واداشت و تبدیل به یکی از ستاره‌های پرنور تاریخ سریال‌سازی تلویزیون ایران شد.

سریال روزگار قریب ستاره است، چون زندگی بزرگمردی را به تصویر کشید که اکثر مردم پیش از این سریال او را فقط به عنوان یک پزشک متخصص می‌شناختند، اما نمی‌دانستند که دکتر محمد قریب قبل از این‌که در پزشکی تخصص بگیرد در انسانیت و دوست داشتن همنوع به مرتبه بالایی رسیده و مفهوم این بیت فردوسی را بخوبی درک کرده است: بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار.
سریال روزگار قریب نشان داد که دکتر قریب عاشقانه مردم را دوست داشت و این عشق به همنوع بود که باعث شد او درس پزشکی بخواند تا به وسیله این علم بتواند درد و رنج را از تن و جان انسان‌ها پاک کند.

کیانوش عیاری برای ساخت سریال دکتر قریب خیلی زحمت کشید. پنج، شش سال وقت گذاشت تا زندگی یکی از بزرگمردان ایرانی را چنان که زیبنده نام و مرام او در زندگی بود به تصویر بکشد. دکتر قریب مردی بی‌تفاوت نسبت به اتفاقات جامعه‌اش نبوده و بسیاری از آسیب‌ها و دردهای تاریخی باعث نزدیکی او به مردم شده بود، بنابراین عیاری تاریخ اجتماعی و سیاسی معاصر ایران را با زندگی شخصی دکتر قریب آمیخت تا بزرگی این مرد را واقعی‌تر و بدون هیچ اغراقی به صورت کاملا باورپذیر بیان کند.

عموم بینندگان تلویزیون و خواص جامعه از سریال روزگار قریب استقبال کردند. این توفیق نشان داد که طرح موضوعات معاصر در سریال‌های تلویزیونی برای مخاطبان رسانه ملی کاربردی و موثر است؛ البته به شرط این‌که ساخت این گونه آثار به افراد کاربلد سپرده شود تا آنها ضمن ساخت اثری ماندگار و آبرومند مجبور نباشند مدام درباره کاری که ساخته‌اند به مردم توضیح بدهند و مدرک بیاورند که هزینه هنگفتی که برای ساخت یک سریال دریافت کرده‌اند، چه میزان بوده و در چه راهی صرف شده است.

تولید سریال روزگار قریب حدود 5 سال طول کشید، اما دیدیم که این اثر آنقدر آبرومند و حرفه‌ای ساخته شده بود که هیچ زمانی پای مسائل مالی به حاشیه این سریال راه پیدا نکرد و همه پذیرفتند عیاری در اثری که ساخته است، هیچ چیز کم نگذاشته و پیمانه را پر و کامل عرضه کرده است.