4 اشتباه رایج درباره اهدای خون‌

اهدای خون، به هر حال، کمی تضعیف‌کننده است و به‌همین دلیل، توصیه می‌شود پیش از اهدای خون، خودتان را برای این کار آماده کنید. بهتر است قبل از خون دادن، بیشتر آب بنوشید و از مصرف نوشیدنی‌های کافئین‌دار (قهوه، چای، نوشابه‌های کولادار) پرهیز کنید. تغذیه خوب هم مهم است و  احتمال بروز واکنش‌های حساسیتی را کم می‌کند. مصرف منابع غذایی سرشار از آهن نیز عاقلانه است چرا که اگر هموگلوبین خونتان پایین بیاید، کاندیدای مناسبی برای اهدای خون نخواهید بود. این توصیه آخری مخصوصا در مورد زنانی که اخیرا خونریزی ماهانه داشته‌اند و بخشی از آهن بدن خود را از دست داده‌اند، صدق می‌کند.

2- می‌گویند آدم پس از اهدای خون، ضعف و سرگیجه می‌گیرد

این درست است ولی وقتی اهدا تمام می‌شود، در اغلب پایگاه‌های انتقال خون، یک نوشیدنی یا میان‌ وعده سبک تدارک دیده می‌شود تا بخشی از حجم آب و قند از دست ‌رفته جبران شود. معمولا از اهداکننده درخواست می‌شود پیش از ترک پایگاه، کمی بنشیند و استراحت کند تا ضعف و سرگیجه‌اش از بین برود. ضمنا بهتر است اهداکنندگان تا چند ساعت بعد از اهدای خون نیز از فعالیت‌های سنگین خودداری کنند.

3- خیلی‌ها خیال می‌کنند اهدای خون برای خود اهداکننده هیچ فایده‌ای ندارد

جدا از فواید روانی و برکات معنوی این کار، مطالعات متعدد نشان داده است که اهدای خون می‌تواند خطر بیماری‌های قلبی را در مردان کاهش بدهد و تولید گلبول‌های قرمز را در مغز استخوان تحریک ‌کند. میزان مواد شیمیایی سمی خون (جیوه، آفت‌کش‌ها و غیره) نیز متعاقب اهدای خون کاهش پیدا می‌کند. ضمنا برخی تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مسن و میانسال به دنبال اهدای خون‌های مکرر، احساس سرزندگی و چابکی پیدا می‌کنند. 

4- برخی تصور می‌کنند اهدای خون ممکن است منجر به انتقال بیماری‌های خطرناکی مانند ایدز و هپاتیت شود

یکی از نگرانی‌های شایع در فرآیند انتقال خون، آلوده بودن خون به عفونت‌های ویروسی است. اگرچه وسواس‌های آزمایشگاهی زیادی صورت می‌گیرد، اما احتمال فقدان آلودگی ویروسی هرگز به صفر نمی‌رسد. احتمال ابتلا به هپاتیت B در ایالات متحده حدود 1 در هر 250 هزار مورد انتقال خون است. این عدد در مورد ایدز و هپاتیت C تا 1 در هر 2 میلیون انتقال خون کاهش پیدا می‌کند.

از آنجا که بیماری‌های مختلفی از جمله ایدز، سیفلیس، هپاتیت B  و هپاتیت C  می‌توانند از طریق خون اهدایی به‌شخص گیرنده منتقل شوند، در پایگاه‌های انتقال خون دقت و سختگیری شدیدی به عمل می‌آید و پیش از اهدا، سوالاتی از اهداکننده پرسیده می‌شود، پرسشنامه‌هایی تکمیل می‌شود و معایناتی به عمل می‌آید. تازه پس از طی این مراحل، خون اهدایی به آزمایشگاه می‌رود و از نظر عوامل عفونی و بیماری‌زا مورد بررسی قرار می‌گیرد. همه این وسواس‌ها برای این است که فرآیند انتقال خون که قرار است جان انسان را نجات بدهد، قاتل جانش نشود.

دکتر محمد کیاسالا‌ر