در سالی که گذشت، حقوق بینالملل و ساختارهای جهانی بیاعتباری خود را به نمایش گذاشتند، نهادهایی که در آغاز سال گذشته میلادی بهنام حقوقبشر، به تحریم ایران روی آورده بودند، در پایان همان سال چشم خود را بر جنایتهای اسرائیل و قتلعام ۲۰هزار فلسطینی بستند. مدعیان صلح، با وتوی قطعنامههای پایان جنایت در غزه نشان دادند که چطور حامی جنگ هستند و نهادهای حقوقبشری و رسانههای مدعی آزادی بیان، با سانسور اتفاقات فلسطین، بیاعتباری شعارهای تبلیغاتی خود را به نمایش گذاشتند. به این ترتیب سال ۲۰۲۳ سال خون بود و خونریزی. سال رسوایی دروغ حقوقبشر غربی بود و سال بیاعتباری نهادهای بینالمللی. سال ۲۰۲۳ سالی بود که از یک واقعیت بزرگ پرده برداشت: هنوز در جهان قانون جنگل حکمفرماست.در سالی که گذشت، واشنگتن نشان داد که برای منافع خود، حتی حاضر است متحدان اروپایی را قربانی کند. حاضر است تن به افزایش قیمت گاز و قحطی مواد غذایی دهد اما نگذارد جنگ اوکراین به پایان برسد.آمریکا که خود با بحران داخلی، تبعیض نژادی و جنجالهای ترامپیستی روبهروست، نشان داد برای فرار از مصیبتهای داخلی، حاضر است پا روی حقوق حیاتی مردم فلسطین گذاشته و پشت اسرائیل بایستد. اروپا نیز با حمایت از جنایات آمریکایی، چنان در دام رسوایی حقوقبشری گرفتار شده که حالا همه میپرسند چه شد که آن همه شعار حقوق انسانها به فراموشی سپرده شد و حتی آبروی سازمان ملل بهدلیل ناتوانی در پایان جنگ غزه رفت؟ سال ۲۰۲۳ سال تحریم بود و جنگطلبی و بااینحال سال موفقیت کشورهای مستقل و جریانات آزادیبخش برای دفاع از حقوق خود نیز بود. در این سال ایران به دو پیمان مهم شانگهای و بریکس پیوست و توانست روابط منطقهای خود را بهبود بخشد. در این سال همچنین گروههای مقاومت در خاورمیانه به چنان قدرتی رسیدند که یکی طوفان هفتم اکتبر را در اراضی اشغالی فلسطین رقم زد و یکی دریای سرخ را به روی آمریکا و اسرائیل بست. دیگر نهضتهای مقاومت نیز در آستانه سالگرد ترور شرمآور سردار سلیمانی، آسمان عراق را برای اشغالگران ناامن کردند و این درحالیبود که تروریستهای صهیونیستی بار دیگر در تجاوز به سوریه و ترور یک سردار ایرانی، ماهیت داعشی خود را به نمایش گذاشتند. به این ترتیب سال ۲۰۲۳ سال تجربههای گرانبها بود. سالی که دست غرب برای جهان رو شد و آبروی نداشته آمریکا در شعار دروغین صلح خاورمیانه بر زمین ریخت.برنده تحولات این سال، ملتهایی بودند که پس از سالها از زیر فشار سانسور رسانهای غرب نجات یافته و صدایشان را به گوش همگان رساندند و بازندگان اما مدعیان حقوقبشری هستند که جز بیانیههای فرمایشی و شعارهای توخالی، حرفی برای جهان ستمدیده از جور صهیونیسم جهانی ندارند.
