کوتوله‌های فضایی بزرگترین کارخانه‌های ستاره‌سازی

به گزارش جام جم آنلاین از «اسپیس»، تفاوت این حالت ها بسیار زیاد است بطوری که کهکشان های کوتوله یک تاخیر ۱۰ میلیون ساله در از بین رفتن تمام مواد تشکیل ستارهای خود را تجربه می کنند. به بیان دیگر، کهکشان های کوتوله می توانند گازهای مولکولی مورد نیاز برای تشکیل ستاره را حفظ کنند و این روند به مناطق تشکیل ستاره در این کهکشان ها اجازه می دهد تا از حیث اندازه و شدت رشد کنند و ستارههای بیشتری بسازند. برای نمونهای از چنین مناطق بزرگ تشکیل ستاره در کهکشان های کوتوله می توان از «دورادوس ۳۰» در کهکشان «ابر بزرگ ماگلانیک» نام برد که در فاصله حدود ۱۶۰ هزار سال نوری و همچنین منطقه «مارکاریان ۷۱» در کهکشان «ان جی سی ۲۳۶۶» در فاصله حدود ۱۰ میلیون سال نوری نام برد. مناطق تشکیل دهنده ستاره می توانند ستارههایی با هر نوع جرمی را بسازند؛ آنها در بیشتر موارد ستاره های کوچکتر را میسازند اما تعداد معدودی ستاره بزرگ نیز تولید می کنند. زمانی که این ستارههای بزرگ بعد از چند میلیون سال به پایان عمر خود میرسند، هسته آنها منفجر می شود تا یک ستاره نوترونی تشکیل دهد یا اینکه به یک سیاهچاله با جرم ستارهای تبدیل شود. در حالت اول، لایههای بیرونی ستاره از ستاره نوترونی جدا شده و به شکل ابرنواختر منفجر می شوند. در حالت دوم تقریبا تمام یک ستاره به داخل سیاهچاله ایجاد شده سقوط می کند. «میشله جکمن» محقق دانشگاه میشیگان و مولف اصلی این مطالعه گفت: وقتی ستارهها به وارد رویداد ابرنواختر می شوند، با تولید و آزاد کردن فلزات موجب آلودگی محیط خود می شوند. زمانی که موجودیت کیهان شروع شد، «مهبانگ» تنها عناصر هیدروژن و هلیوم را تولید کرد. تمام عناصر دیگر بعدا پیدا شدند. ستارهشناسان تمام آن عناصر بعدی را «فلز» نامگذاری کردند. این فلزات اکنون در طول «مدیوم بین ستارهای» پراکنده هستند و به نسل بعدی ستارهها تبدیل می شوند. مساله مهم این است که انفجارهای ناشی از چند ابرنواختر یک «باد» ایجاد می کنند که می تواند هرگونه گاز مولکولی – گاز مولد برای تشکیل ستاره – باقی مانده را دور کند. کهکشانهای بزرگتر و تحولیافته تر مثل کهکشان «راه شیری» ما در طول زمانهای طولانی مقدار بیشتری از فلزات را تولید کردهاند. به گفته جکمن، ما استدلال میکنیم که در حالت فلزی پایین یک تاخیر ۱۰ میلیون ساله در شروع «ابر بادها» وجود دارد که این نیز به نوبه خود به تشکیل ستاره بیشتر منجر میشود. ستارهشناسان از طریق مشاهداتی با تلسکوپ فضایی هابل مدارک و شواهدی برای (تایید) مدل جکمن یافته اند. این یافتهها همچنین دیدگاه هایی درباره شرایط تشکیل ستاره در اولین کهکشان ها در کیهان اولیه فراهم میکنند. یک تاخیر ۱۰ میلیون ساله در خیزش بادهای ابرنواختر توضیح می دهد که چرا گاز در کهکشانهای اولیه زمان دارد که چنین تودههای ستارهای بزرگی ایجاد کند.