بشنوید | دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّین. خدایا یاری کن مرا در این روز بر روزه گرفتن و عبادت، و برکنارم دار در آن از بیهودگی و گناهان، و روزیم کن در آن یادت را برای همیشه، به توفیق خودت ای راهنمای گمراهان. تفسیر دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان به این شرح است: اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ، وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ، وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ، بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّینَ خدایا مرا در این ماه بر روزه و شبزندهداری یاری بده، و از لغزشها و گناهانش دورم بدار، و ذکرت را همواره روزیام کن، به توفیقت ای راهنمای گمراهان. خواستههای روز هفتم ماه مبارک رمضان خدایا؛ ۱. در این ماه مرا بر روزه و نماز کمک کن؛ ۲. از افتادن در خطاها و گناهان دورم کن؛ ۳. ذکر و یاد دائمی خود را روزیام گردان؛ «اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ» در سوره نساء آیه ۷۹ میفرماید: مَا أَصَابَکَ مِنْ حَسَنَهٍ فَمِنَ اللَّهِ ([ای انسان!] آنچه از نیکی به تو رسد، از سوی خداست و آنچه از بدی به تو رسد، از سوی خود توست) تمام حسنات از ناحیه خداوند است. حسنات، تمام نیکیها و خوبیها، خیرات و برکات است. آن بخش از مناسک دینی که باعث کمال و رشد انسان میشود، مصداق حسنات است. چون حسنات نزد خداوند است باید از او مطالبه کنیم و در تحقق آن از او کمک بگیریم. «وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ» گناه و خطا مانع رشد و کمال انسان است و باید از آن دور بود. هیچ بندهای نیست مگر اینکه بر فطرت توحیدی خلق شده باشد. گناه بین خداوند و بندهاش فاصله میاندازد، اگر بنده توبه کند این فاصله برطرف گردد ولی اگر بنده اصرار بر انجام گناه کند و آن را مکرراً مرتکب شود، فاصله او از حق زیاد میشود. چنین شخصی به خیر و سعادت نمیرسد. خداوند در سوره مطففین آیه ۱۴ میفرماید: کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَی قُلُوبِهِم مَّا کَانُوا یَکْسِبُونَ (این چنین نیست که میگویند، بلکه گناهانی که همواره مرتکب شدهاند بر دلهایشان چرک و زنگار بسته است [که حقایق را افسانه میپندارند]) «وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ» حقیقت ذکر، احساس حضور در محضر حق تعالی است. اگر ذکر بخواهد چنین اثری داشته باشد لازم است خصوصیات زیر را داشته باشد: ۱ دائمی باشد. در سوره احزاب آیه ۴۱ میفرماید: یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثیراً (ای اهل ایمان! خدا را بسیار یاد کنید) ۲ در همه حالات باشد. در سوره نساء آیه ۱۰۳ میفرماید: فَإِذا قَضَیْتُمُ الصَّلاةَ فَاذْکُرُوا اللّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلی جُنُوبِکُمْ (پس هنگامی که نماز را [در میدان جنگ] به پایان بردید، خدا را در حال ایستاده و نشسته و خوابیده یاد کنید) ۳ حدّی نداشته باشد. امام صادق (ع) فرمودند: ما مِنَ شَیئ اِلاّ و لَهُ حَدٌّ یَنتهی الیه الّا الذکر فَلَیسَ له حَدٌّ یَنتهی الیه. هیچ چیزی نیست جز آنکه حدی دارد، مگر ذکر که برای آن پایانی نیست. همه چیز محدود است ولی یاد خدا نامحدود است. اثر ذکر چیست؟ ۱. حضرت علی (ع) فرمودند: أصلُ صلاحِ القلبِ اشتِغالُهُ بذِکرِ اللّه ریشه صلاح و پاکی دل، مشغول داشتن آن به ذکر خداست اساس سامان یافتن دل اشتغال آن به یاد خدا است. ۲. حضرت علی (ع) فرمودند: ذکرُ اللهِ مَطرَدَه لِلشَّیطان یاد کردن خدا باعث راندن شیطان است. ۳. حضرت علی (ع) فرمودند: دِوامُ الذَّکر یُنیرُ القَلبِ والفکر مداومت ذکر، دل و اندیشه را نورانی میکند. ۴. حضرت علی (ع) فرمودند: الذِّکرِ مفتاح الاُنسِ ذکر، کلید انس است. ۵. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: مَن اَکثَرَ ذِکرَ اللهِ اَحَبّهُ اللهُ هرکس خدا را دائماً یاد کند، خداوند نیز او را دوست خواهد داشت. «بِتَوفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّینَ» ذکر از مصادیق رزق معنوی است. این رزق جز با توفیقی که از ناحیه خداوند متعال که هدایتکننده گمراهان است حاصل نمیشود.