نشانه‌های قدیمی یک اقدام

موضوع این یادداشت به اختصار، بررسی کنش‌های داخلی و خارجی است که برای فهم و درک شرایط امروز یک‌تقاطع گیری را به نمایش می‌گذارد؛ تقاطع‌گیری‌ای که به‌صورت «پارکابی» در یک حادث شکل گرفته، می‌کوشد تا اهدافی را پیگیری و عملیاتی کند. در این رابطه می‌توان گفت:

موضوع، درک راهبردی است که مسأله ثبات ـ بی ثباتی را نشانه گرفته و با خلق حوادث و مسائل مختلف و ارائه روایتی در تضاد با روایت حقیقی است.

ماجرای تعارض و تضاد شناختی است که در تولید سوژه‌ها از سوی بازیگران داخلی و خارجی دنبال می‌شود. محوری که با عمومی‌سازی دیدگاه‌های مبتنی بر‌روایت‌های غیررسمی، قطبی‌سازی را دنبال و در تلاش برای منحرف کردن نظام از مسیر، اولویت‌های اصلی خود و به تحلیل حاشیه بردن متن اجتماع است.

موضوعی که بازیگران بیرونی آن با توصیه‌ای فرانسوی، فرمول مسأله‌سازی، خلق مطالبات، گسترش مطالبات، تشکیلات سازی غیررسمی بر پایه هسته‌های کوچک و در نهایت تسخیر خیابان را طراحی کرده بود.

توجه به تلاشی که هسته‌های تماس ساخته و سلبریتی‌هایی را برای بلندگو شدن تجهیز و آماده کرده بود تا شبکه‌های اجتماعی را بستر بروز آنچه اپوزیسیون نوین خوانده بودند، در مدار توجه خود داشته باشد.

اشاره به فضایی که در تقاطع‌گیری خارجی و داخلی، روان، امنیت اجتماعی و سیاه نمایی را دنبال کرده و یک مازوخیسم فرهنگی و رسانه‌ای را پیگیری می‌کند.

توجه به تلاش‌هایی که سال‌هاست از تعریف درد مشترک و برجسته‌سازی محرومیت نسبی سخن به میان می‌آورد.

بازخوانی تلاش‌هایی است که از اعتراض به‌عنوان سوخت اصلی جنبش‌ها و ناجنبش‌ها سخن به میان آورده و تشکیل شبکه‌های غیررسمی، زنجیره پنداشت، اقدام جمعی متمرکز بر بستر منازعات اجتماعی و بهره‌گیری از اعتراض را به منظور تغییر سیاست‌ها دنبال می‌کردند.

توجه به اظهاراتی است که گذر از سیاست ورزی متعارف به غیرمتعارف، حرکت به سوی اقدامات مستقیم و طومار نویسی، توجه به اقدام‌های غیرقانونی و اعتراضی و اشغال مکان‌ها و در نهایت اقدامات خشن برای ضربه به اشخاص و اموال عمومی را به عنوان اشکال اعتراض طرح و بیان می‌کردند. افرادی که توجه به این شیوه‌های اعتراضی را با رسیدن به تئوری «تولید قدرت همسنگ» توجیه می‌کردند.

یادآوری اظهاراتی است که با اعتقاد به اصالت قانون و اصول حقوقی، مخالف بوده و نافرمانی مدنی را در مبارزه سیاسی و تعمیم آن به بدنه جامعه، توصیه می‌کردند.

افرادی که از تجمع سلولی، تجمع‌های موضوعی، تجمع‌های سراسری و نهایتا، نوبت نافرمانی سخن به میان می‌آوردند.

اشاره به افرادی که می‌کوشند اعتراض‌ها را شکل داده و خود را سخنگو و نماینده اعتراضات شکل گرفته تعریف و تفسیر کنند.

افرادی که به‌صراحت می‌گویند، اعتراضات امروز واکنشی است به توهم آنان یعنی یکدستی حاکمیت! و این‌که عرض اندام امروز آنان در تحریک و تهییج به این دلیل است.

افرادی که با لیدری اشخاص گرفتار آمده در تور دستگاه امنیتی خارجی در دبی، صفحه اینستاگرامی شان به محل صدور فرمان‌های نافرمانی تبدیل شده و افرادی که این روز‌ها فقط احساسات، تهییج، تحریک، جعل خبر و دروغ را در دستورکار خود قرار داده و روایت‌های مجعول می‌سازند.

کسانی که زنان برای آنان امروز هزینه یک سوخت محسوب شده و صداقتی در دفاع از زنان نداشته و ندارند، چراکه در باور آنان نه اثری از احترام راستین به زنان وجود دارد و نه ردی از پیگیری مطالبات راستین‌شان.

در خاتمه باید اشاره کرد، این اقدام و بازی‌ای که برخی بازیگران داخلی برای تولید خشم و بی‌اعتمادی دنبال می‌کنند، تهدید امنیت روانی و در وضعیت کنونی تلاش برای عصیانگری و آشوب و سپردن جامعه به هسته‌های هدایت شده‌ای است که امنیت ملی را هدف گرفته است.

این بازیگران، اما با آنچه گفته شد، مسئول کنونی جان‌ها و مال‌هایی هستند که آسیب‌دیده و در معرض تعرض هستند، پس بر گرده آنان است تا دیر نشده و فرصت جبرانی هست، اقدامی کنند. افکارعمومی بی‌تردید قضاوت خواهند کرد با این فرصت و تصمیم این بازیگران.