ساموس برمی‌گردد

این وظیفه، نگهداشتن اکثر المان‌های اصلی بازی قبلی و اضافه کردن المان‌های جدید مثل مخفیکاری به بازی بود.

این پروسه یکی از پرریسک‌ترین کارهایی بود که فرنچایز متروید تا امروز انجام داده و نتیجه، یک بازی عجیب و غریب و خوش‌ساخت از این استودیوی اسپانیایی باعنوان Metroid Dread است.

بیم فرو ریختن

Metroid Dread از هر لحاظ یک بازی شگفت‌انگیز است. از همان لحظه اول بازی متوجه می‌شوید چرا یکی از اولین بازی‌هایی هم که بعد از عرضه نینتندو سوییچ OLED منتشر شده، باید قسمت جدید متروید باشد.

محیط‌های Metroid Dread وسیع، گسترده و پر از راه‌های مختلفی هستند که گشت و گذار بین آنها خودش یک تجربه به‌یادماندنی است.

از پازل‌های مختلفی که در تمام مسیرها دیده می‌شود تا انواع دشمن‌های متفاوت و جدیدی که هرکدام سبک و سیاق مبارزه خودشان را دارند و ما را به چالش می‌کشند.

بازی از نظر دقت به جزئیات، نهایت تلاش خود را می‌کند تا در حد و اندازه یک اثر جدید از مجموعه متروید ظاهر شود. نه تنها رنگ‌بندی‌ها و هارمونی بی‌نظیر آنها بلکه حس ترس و خفگی عجیبی که قسمت‌هایی از بازی دارد به خوبی در آنها القا می‌شود اما برای من، کنترل ساموس در Metroid Dread  به‌عنوان شخصیت اصلی این مجموعه، یکی از جذاب‌ترین تجربه‌های امسال بود. حرکات ساموس به شدت نرم‌تر شده و انیمیشن‌های بازی این موضوع را به زیبایی هر چه تمام‌تر نشان می‌دهد.

قابلیت‌ های جدید ساموس چه برای پلتفرمینگ و بالا رفتن از موانع و چه برای مبارزه با دشمن‌ها، کاملا به چشم می‌آید.

از طرفی بازی آن‌قدر خوش‌ ساخت و نرم طراحی شده که تقریبا در هیچ صحنه‌ای شاهد افت فریم یا پایین آمدن پرفورمنس بازی نیستید.

سرزمین ناشناخته

بازی Samus Returns یک مکانیک به شدت جذاب Parry کردن داشت که در نسخه Metroid Dread برگشته است و حالا استفاده از آن حتی حس بهتری هم دارد.

حرکت کردن بین اتاق‌های بازی و مواجهه با دشمنان بد ترکیب ساموس و شکست دادنشان از طریق این مکانیک، حقیقتا یکی از بهترین حس‌های ممکن در یک بازی متروید است.

علاوه بر این، مکانیک The Aeion یا همان منبع انرژی ساموس هم از بازی قبلی بازگشته تا بازیکن برای استفاده از قابلیت‌های تهاجمی و دفاعی خود، گزینه‌های مختلفی روی میز داشته باشد.

با تمام مکانیک‌هایی که در Metroid Dread حتی بهتر از نسخه قبلی طراحی شده‌اند، این بازی حکم یکی از بهترین تجربه‌های مترویدی تا امروز را دارد.

بازی حتی یکسری نوآوری جدید هم دارد که مهم‌ترین آن، اضافه شدن قابلیت‌های مخفیکاری است. این قابلیت‌ها که برای بی‌سروصدا حرکت کردن بین دشمن‌ها و استفاده از قابلیت نامرئی شدن طراحی شده به اتمسفر بازی هم کمک می‌کند.

از آنجا که استفاده از قابلیت مخفیکاری ریسک و خطر بالاتری دارد و باید از نوار The Aeion خود هم استفاده کنید. متروید جدید، بازیکن را در حالتی قرار می‌دهد که طی آن باید بتواند خودش گلیمش را از آب بیرون بکشد و در واقع استراتژیک‌تر حرکت کند.

البته بازی در بعضی بخش‌ها نسبت به قبل چالش‌برانگیزتر هم شده و با این که دوباره بازی کردن بعضی از قسمت‌ها آزاردهنده نیست اما برای بازیکنان جدیدتر می‌تواند کمی عجیب و سخت به نظر برسد. چالش‌های بازی طوری طراحی شده‌ تا بازیکن بتواند با تمرین و تکرار بسیار از حملات دشمنان جاخالی دهد، حملات آنها را یاد بگیرد و بازی را به تمیزترین شکل ممکن تمام کند.

در واقع Metroid Dread یک بازی سرگرم‌کننده و با ارزش تکرار بالا برای طیف گسترده‌ای از مخاطبان است که برای عنوانی آنتیک مثل متروید، یک برد بزرگ محسوب می‌شود.

Metroid Dread در نهایت چه برای ساموس و چه برای سازنده بازی یعنی استودیوی مرکوری‌استیم، یک بازگشت عجیب و غریب و پر از لحظه‌های ناب است.

اگر دنبال یک بازی متفاوت بین بازی‌های امسال می‌گردید و به نینتندو سوئیچ هم دسترسی دارید، Metroid Dread یکی از بهترین تجربه‌های متروید است.

مسعود تیموری - کارشناس بازی / ضمیمه کلیک روزنامه جام جم