سراغ طعمه‌هایی می‌رفتیم که شکایت نکنند

به گزارش گروه حوادث جام جم آنلاین، خانواده گروگان‌ ها نیز برای نجات جان گروگان‌ ها مبالغ درخواستی را برای آزادی پرداخت می‌کردند.

یکی از اعضای این باند از ماجرای آدم ربایی‌ شان می‌گوید.

سوژه‌ها را چطور شناسایی می‌کردی؟
شناسایی هموطن کار سختی نیست، معمولا پاتوق‌های خاصی هست که بنگلادشی‌ها آنجا جمع می‌شوند یا مشغول به کار هستند.همدستانم بنگلادشی بودند.

چطور نقشه‌تان را اجرا می‌کردید؟
من و همدستانم که ایرانی نبودند، بعد از شناسایی سوژه‌ها، آنها را با تهدید سوار خودرو کرده و به سوله‌ای که برای این کار اجاره کرده بودیم، می‌بردیم. ما صورت‌های‌مان را می‌پوشاندیم تا شناسایی نشویم.

بعد چه اتفاقی می‌افتاد؟
آنها را وادار می‌کردیم تا با خانواده‌هایشان تماس بگیرند و ماجرای ربوده‌شدن‌شان را اعلام کنند. گروگان‌ها را تهدید به مرگ می‌کردیم و کتک می‌زدیم، ترس از مرگ و شرایط بد باعث می‌شد با ما همکاری کنند و بدین ترتیب خانواده‌ها که از ماجرا باخبر می‌شدند به حسابی که ما در بنگلادش داده بودیم برایمان پول واریز می‌کردند.

چقدر پول می‌گرفتید؟
قیمت‌ها متفاوت بود، بستگی به وضع خانوادگی گروگان‌ها داشت. از ۷۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان پول می‌گرفتیم و گروگان‌ها را آزاد می‌کردیم.

خانواده‌ها چطور به شما اطمینان کرده و پول را به حسابتان واریز می‌کردند؟
برایشان فیلم و عکس از گروگان‌ها می‌فرستادیم و آنها هم چاره‌ای نداشتند.

به این فکر نمی‌کردید که به خاطر آدم ربایی‌هایتان بازداشت شوید؟
افرادی که ربوده می‌شدند از این ترس داشتند که به پلیس مراجعه کنند، زیرا بعضی از آنها غیرقانونی وارد ایران شده بودند.از طرفی مدرکی هم برای اثبات نداشتند.

چرا مدرک نداشتند؟
خانواده‌ها واریز وجه را خارج از کشور انجام داده بودند و مدرکی در دست نداشتند.

چطور لو رفتید؟
یکی از گروگان‌ها زرنگ‌تر بود.او نگهبان را ۱۰۵ میلیون تومان می‌خرد و با همدستی نگهبان سوله موفق به فرار می‌شود. بعد از فرار از سوله، خود را سریع به پلیس می‌رساند و ماجرا را لو می‌دهد.پلیس هم وارد عمل می‌شود و به دام می‌افتیم.

ضمیمه تپش روزنامه جام جم