زمانی برای عاشقی

یک ذره از عشق حضرت در اوج مصیبت‌ های کربلا به فرزندان و همسران و همراهان کم نشد و ایشان در همه لحظات عشق خود را نسبت به این بزرگان بروز می‌دادند.

ما معمولا با کوچک‌ترین مشکلی که در زندگی پیش می‌آید، اوقات‌مان تلخ می‌شود و آن مشکل را به زن و بچه خودمان منتقل کرده و اوقات آنها را هم تلخ می‌کنیم اما عشق و مهر سیدالشهدا (ع) در اوج مصیبت‌ها به خانواده و اطرافیانش کم نشد.

بعد از این که خبر شهادت حضرت مسلم (ع) را به امام حسین (ع) دادند، ایشان دختران خردسال وی را صدا کردند و روی زانوی خود نشاندند و آنها را نوازش کردند و محبت خود را کاملا بروز دادند.

در ظهر عاشورا وقتی حضرت تصمیم گرفت به میدان برود، دختر ایشان پای مرکب را گرفت و امام حسین (ع) متوجه شدند که مرکب قدم از قدم برنمی‌دارد.

در اوج سختی‌ها که طبق روایت امام آن‌قدر تشنه بود که بین زمین و آسمان مانده بود اما برخوردش با دخترش قابل توجه است.

نازدانه بابا رو به پدر کرد و گفت: «بابا جان ما را به حرم جدمان برگردان». حضرت در جواب دختر با محبت جوابی داد که تکان‌دهنده است، ایشان فرمود: «دخترم قلب بابات را نسوزان... » مصیبت‌ها دلیل نشد که اباعبدا... (ع) یک ذره از رفتار و گفتار محبت‌آمیزش، تغییر کند.

در گود قتلگاه که به روایتی سه ساعت امام حسین (ع) در خون خود غلت می‌زد، وقتی حضرت زینب (سها) به قتلگاه آمد و دنبال برادر می‌گشت در هجوم نیزه و سنگ و شمشیر، صدایی از گلوی بریده بردار شنید: «خواهر عزیزم، من این‌جا هستم بیا به سمت من...» ایشان از کلمه «اُخَیه» استفاده کردند که در زبان عربی به معنای «خواهر عزیزم» است.

زینب 54ساله و برادر 58 ساله چنین عاشقانه با هم صحبت کرده و به‌هم مهر می‌ورزند آن‌هم در اوج آن همه مصیبت.

روایتی دیگر داریم از لحظه‌ای که امام آمدند و دیدند که از خیمه‌ها صدای گریه می‌آید، امام معصوم علم دارد و می‌داند که چه خبر است اما بدون این که وارد خیمه شوند حضرت زینب (سها) را صدا زدند تا جویای شرایط شوند. حضرت به خاطر «حیای محبت» که بالاترین نوع حیاست، همسر خود، حضرت رباب (سها) را صدا نزدند.

ایشان حیا کردند که چشم در چشم مادری شوند که داغ دیده و اندوه زیادی در دل دارد. حضرت زینب (سها) در پاسخ امام (ع) گفتند: «در خیمه‌‌ها یک قطره آب نیست و سینه مادر خشک شده و شیر ندارد و حضرت علی‌اصغر)ع) تشنه است.»

این درس بزرگی است برای زندگی ما. این که آن‌قدر نسبت به همسرت عشق داشته باشی که حیا کنی با او رودررو شوی. این اوج حیای محبت است.

ما معمولا حادثه کربلا را از زاویه جنگ آن می‌بینیم در حالی‌که این واقعه همه‌اش نور و اخلاق است. ما از این واقعه باید درس بگیریم. اگر دچار مشکلاتی می‌شویم و آنها ما را به چالش می‌کشند، نباید روی اخلاق ما تاثیر بگذارد و رفتارمان با همسر، فرزند و اطرافیان و اقوام تند شود.

این یکی از مهم‌ترین درس‌های امام حسین (ع) است که باید درباره آنها زیاد صحبت کنیم چون کمتر گفته شده. باید آنها را بگوییم تا این رفتار‌های نیکو بر زندگی امروزی ما تاثیرگذار شود. شایسته است مداحان، روضه‌خوانان، ذاکران اهل بیت (ع) و همه عزاداران در هر جایگاهی که هستند این درس را از زندگی امام حسین (ع) بگیرند و ‌آن را اشاعه دهند تا یاد بگیریم و آن را در زندگی اجرا کنیم.

حجت‌ الاسلام ناصر خلج - خطیب و واعظ / روزنامه جام جم