تنبیه و تشویق کودکان و تاثیرات آن برشخصیت کودک

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از نمناک، تنبیه و تشویق کودکان باید در زمان مناسب انجام شود

تشویق در لغت به معنای به شوق در آوردن و کار کسی را ستودن و او را دلگرم ساختن است. تشویق از تمایلات فطری هر انسانی است که تا پایان عمر در او باقی می ماند. و تنبیه عبارت است از آگاه ساختن فرد نسبت به نتایج نامطلوبش . در تعلیم و تربیت وقتی از تشویق و تنبیه صحبت می شود منظور این است که کودک را با رفتار درست و نادرست آشنا کنیم و نتیجه عمل نیکو و عواقب رفتار ناپسند را به او بشناسانیم.

تنبیه و تشویق کودکان باید در زمان مناسب انجام شود.

بدیهی است سرشت ناشی از وراثت چندان قابل تغییر نیست و عامل مهم و تأثیرگذار در شکل دهی غیرارثی شخصیت هرکس، تربیت و عوامل محیطی هستند.

 ثریا منزوی کجیدی، روانشناس در خصوص این دو ابزار مهم تربیتی یعنی تشویق و تنبیه که نقش بسزایی در تربیت دارد در گفت و گو با «ایران» می گوید:نسبت تنبیه به تشویق باید 20 به 80 باشد.

یعنی فقط در 20 درصد موارد از تنبیه استفاده شود و در 80 درصد موارد، از ابزار مفید و مؤثر تشویق استفاده کنید. در ضمن بهتر است تنبیه، مرتبط با موضوع و بیشتر به صورت حذف موقت امکانات باشد. مثلاً اگر کودک برنامه زمانبندی درسی را عمداً در منزل زیر پا گذاشت، می توانید او را به طور موقت در اتاقش نگه دارید و از دیدن برنامه تلویزیون محرومش کنید. این تنبیه باید کوتاه مدت و موقت باشد. به ازای هر سال سن کودک، یک دقیقه کفایت می کند. مثلاً یک کودک هشت ساله فقط هشت دقیقه در زمان پخش برنامه کودک، در اتاق و به دور از تلویزیون تنها بماند.

کودک باید ناخرسندی والد از تنبیه خود را ببیند و متوجه آن شود، همچنین ناخرسندی والد از رفتار نامناسب خود را درک کند. لیکن نکته مهم اینجاست که کودک دقیقاً درک کند که والد کاملاً بی قید و شرط او را دوست دارد و برخلاف میل باطنی اش و صرفاً جهت اصلاح رفتار او، مجبور است او را تنبیه کند.

تنبیه، مقدم است یا تشویق؟

به گفته این روانشناس، در 80 درصد موارد، قبل از اینکه کار به تنبیه برسد، می توانید و باید از تشویق استفاده کنید. بسیار بجاست که تشویق بدون فاصله زمانی انجام شود. از تشویق های بسیار مناسب که هم توسط والدین و هم توسط اطرافیان کودک به کار گرفته می شود می توان به تأیید اجتماعی اشاره کرد. تأیید اجتماعی یک تشویق قوی و ارزشمند است که «رفتار مورد تأیید قرار گرفته» را بخوبی تقویت و تکرارپذیر می کند و باعث تکرار آن رفتار از جانب کودک خواهد شد، بکارگیری این ابزار بسیار مناسب، در تربیت کودک باید با دقت و آگاهی کامل صورت پذیرد. این ابزار، کاملاً حساس و شبیه سلاح تیز و دو لبه است. تأیید اجتماعی همان چاقوی تیز آشپزخانه است که یا در آشپزخانه به راحتی گوشت را خرد می کند یا در صورت مراقب نبودن و استفاده ناصحیح از آن، دست آشپز را بشدت مجروح می کند.

 منزوی با اشاره به اینکه اگر یک عمل صحیح کودک ، در جمع، مورد تأیید و تشویق شما قرار گیرد، آن عمل در فرزندتان تکرار خواهد شد، می افزاید:با ادامه روش تأیید و تشویق ، حتی می توانید انجام آن کار خوب را به ملکه ذهنی و ثبات رفتاری در وی تبدیل نمایید. به طور مثال اگر فرزندتان به همراه شما به نماز ایستاد و با همان حالات و حرکات بچگانه خود، نماز را به پایان رساند، می توانید پس از پایان نماز با او یک خوش و بش صمیمانه کرده و اورا مورد توجه ویژه قراردهید. ضمن اینکه در جمع هایی که می دانید دوست دارد، این کار او را به نحوی زیبا و خوشایند برای جمع تعریف کنید و مطمئن باشید که این امر خیلی بیشتر از تشویق مادی مؤثر خواهد بود.

 تأثیر شگرف تأیید اجتماعی چنان است که در مواردی مانند مثال فوق، استفاده از روش تأیید اجتماعی بسیار مؤثرتر از تشویق مادی عمل خواهد کرد. البته قابل ذکر است که درصورت تمایل به تشویق مادی، این تشویق به صورت غیر منتظره و بدون اطلاع قبلی انجام شود.

اما در چه مواقعی ابزار تأیید و تشویق نتیجه معکوس خواهد داشت ؟این روانشناس در پاسخ به پرسش مذکور بیان می کند:در صورتی که با درنظر نگرفتن نامناسب بودن رفتار کودک و به خاطر خوش آمد و احیاناً تفریح و خنده خود و اطرافیان، رفتار کودک را در جمع مورد تأیید قرار دهید، نتیجه عکس خواهید گرفت. اینجاست که با دستان خود، آسیب های روانی و شخصیتی ناخواسته ای را به فرزند دلبندتان وارد می کنید، در این خصوص رفتار کودک «تأیید اجتماعی» را کسب کرده، کودک گمان خواهد کرد که رفتارش مناسب بوده و با دریافت این تأیید، رفتار نامناسب خود را تکرار خواهد کرد. او که قدرت تشخیص شوخی و جدی بودن رفتار تأییدی شما را ندارد، وقتی برای رفتار نامناسب خود، تأیید اجتماعی دریافت کند، به صورت ناخودآگاه آن رفتار را در خود تقویت نموده و در جایی که انتظار تکرار آن را ندارید، کودک به علت عدم قدرت تشخیص، آن رفتار را از خود بروز می دهد و به گمان اینکه رفتار پسندیده و قابل تشویقی انجام داده، در انتظار تشویق و تأیید می باشد.

آسیب های تشویق و تنبیه نابجا

کودکی که در نتیجه تشویق نابجا رفتاری را در جایی غلط از خود بروز داده، بر خلاف انتظارش ممکن است با انواع برخوردهای نابجا از جمله پرخاش والدین مواجه شود.

 منزوی کجیدی با بیان اینکه کودک انتظار برخوردی پرخاش گونه از والدینش نداشته، دچار تضاد و دوگانگی شخصیتی در قبال این رفتار خود می گردد و با استفاده ناصحیح بزرگترها از ابزار «تأیید اجتماعی» در معرض دو آسیب جدی روانی قرار می گیرد:

 کودک به علت تشویق و تأیید نابجای اولیه، رفتار ناپسند را به عنوان رفتار خوب در خود تقویت و تثبیت می نماید و بدتر از آن، اینکه با عدم تأیید در مراحل بعد، نسبت به آن رفتار دچار تضاد و دوگانگی می شود.

شاید بدترین و بیشترین آسیب وقتی به فرزندتان وارد می شود که در سنین نوجوانی باشد. زیرا بر اساس نظریه اریکسون، دانشمند و روانشناس مشهور، فرزندان در سن نوجوانی در مرحله هویت یابی هستند و با رفتار و تأییدات نابجا، به جای کمک به آنان در جهت هویت یابی، آنان را دچار سردرگمی هویتی خواهید کرد و بدین ترتیب، پایه های سردرگمی شخصیتی فرزندان را بنا خواهید نهاد.