باشد که خداوند حافظ میراث جهانی‌مان باشد!

جنگل‌های چندین میلیون ساله‌ای که یادگار عصر یخبندان است و چند سال تلاش شد تا موانع ثبت جهانی اش برطرف شود و نظر مثبت بازرسان یونسکو را برای ثبت در فهرست بهترین‌های جهان جلب کند. و این اتفاق همین ماه گذشته افتاد تا بلکه خود عاملی باشد برای حفاظت بهتر از جنگل‌های هیرکانی که طی 40 سال گذشته، از حدود سه میلیون هکتار به یک ونیم میلیون هکتار کاهش یافته‌اند.
این‌بار آتش در دل منطقه حفاظت شده جهان نما در استان گلستان زبانه کشید و راستش من اصلا تعجب نکردم از شنیدن خبرش، نه از آن جهت که هر روزه شاهد شنیدن خبری از آتش سوزی در جنگل‌های ایران و دود و خاکستر شدن آنها هستیم، از آن روی که مطمئنم تقریبا دلسوزی برای این طبیعت میان مسؤولان و متولیان وجود ندارد. شاید هم وجود دارد ولی همه آن‌قدر دغدغه و مشغله دارند که گویا به حفظ این ذخایر طبیعی و حتی ثبت جهانی شده نمی‌رسد. این شاید ادعای گزافی باشد،اما اگر شما هم در یک نشست خبری که به مناسبت گرامیداشت ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی و با حضور استانداران استان‌های دارای جنگل‌های هیرکانی و مدیران میراث فرهنگی استان‌ها برگزار شده بود، شرکت کرده بودید و از یکی از همین مدیران می‌شنیدید که در پایان سخنانش دعا می‌کند «ان‌شاءا... خداوند میراث فرهنگی و جهانی ما را حفظ کند» یا مدیری در پاسخ به این پرسش که وضعیت حفاظت از فلان بنای تاریخی در حال تخریب چه شد، می‌گوید این مساله سیاسی است به آن ورود نکنید و مدیر و استاندار دیگری هم از نبود و کمبود بودجه و اعتبار گلایه می‌کند، دیگر جای شکی برایتان باقی نمی‌ماند که این میراث به امان خدا رها شده یا دست‌کم جزو آخرین دغدغه مسؤولان و متولیان کشور است.
در آتش‌سوزی جنگل‌های ثبت جهانی شده منطقه حفاظت شده جهان‌نمای گرگان هم که چند ساعت طول کشید، آتش نه با امکانات مجهز که با دست‌های خالی و چوب و برگ خاموش شد. این را محیط‌بانی گفته که در جریان آتش سوزی حضور داشته است. آتش سه هکتار از اراضی این منطقه شامل 15 اصله درخت اورس، ۳۰ اصله درختچه زرشک، گونه‌های گون، پیرو و سایر گونه‌های ارزشمند مرتعی را در کام کشیده و خاکستر کرده است.
سه هکتاری که هر روز ممکن است تکرار شود و طی دو تا سه دهه آینده تمام 5/1 میلیون هکتار جنگل هیرکانی باقی مانده را در بر بگیرد و نیست و نابود کند.
شاید هم مسؤولان امیدوارند با ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی، کمک‌های جهانی به داد جنگل‌های ارزشمند منطقه برسد؛ کمک‌هایی که دست‌کم یک بالگرد و خلبان مخصوص برای اطفای حریق در هر استان داشته باشد؛ همان تجهیزاتی که خودمان در 40 سال گذشته نتوانستیم برای این جنگل‌ها
فراهم کنیم.

فاطمه مرادزاده

ایران