به یاد بغض‌های دم افطار

احسان علیخانی را اوایل دهه80 با برنامه صبحگاهی شبکه سه شناختیم. جنب و جوش علیخانی جوان و حرکت دست‌هایش در اجرا طوری بود که به قول دوستی اگر صدای تلویزیویون را می‌بستی، فکر می‌کردی در حال رپ‌خواندن باشد!
او می‌توانست مثل خیلی‌ها همانجا فراموش یا تکرار شود ولی بلندپروازتر از این حرف‌ها بود. سال بعد برنامه اذانگاهی «ماه محبوب» را اجرا کرد و از سال 86 ماه عسل را با ایده و گروه خودش روی آنتن برد.
آن اوایل حجم پلاتوهای شعارزده علیخانی در ماه عسل آن‌قدر بالا بود که شاید برای خود او هم سخت باشد که دوباره آنها را ببیند. هجمه رسانه‌ها علیه ماه عسلِ خوش سروشکل ولی کم تجربه هم فوق‌العاده بالا بود: نگاه از بالا به پایین مجری، کل‌کل‌های عجیب با مهمان‌ها، تلاش برای خلق کلید اسرار ایرانی و...
با این حال ماه عسل مخاطب داشت و همین باعث می‌شد هر یک سال در میان که اجرای برنامه به‌دلیل اختلاف علیخانی با مدیرانش یا دلایل دیگر به دست علی‌ضیا، حسن جوهرچی یا محسن افشانی سپرده می‌شد، شکست بخورد و دوباره به دست خودش برگردد.
ماه عسل میدان آزمون و خطای مجری‌اش بود؛ و شاید از رمضان سال 92 بود که یک ستاره تلویزیونی در این میدان متولد شد. هوش بالای علیخانی و تلاش او برای بهتر شدن جواب داده بود.
ماه عسل را جوان‌ها دنبال می‌کردند و قدیمی‌ترها دوستش داشتند. شاید چون علیخانی بلد بود همقد و همقدم «ما»ی مخاطب شود و فقط چند قدم جلوتر راه برود؛ نه یک مجری باسواد اما تلخ زبان و مغرور بود نه یک مجری کم سواد و ضعیف.
آن‌قدر بر صحنه مسلط بود که مثلا می‌توانست بیست و سه نفر آزاده معروف را دور هم بنشاند و یک روایت دست اول تحویل مخاطب بدهد تا همه اهل خانه میخکوب شوند. مخاطب کافی بود برای لذت بردن از یک قصه واقعی به او اعتماد کند. قهرمان‌سازی او از مهمان‌های گمنامش حداقل در سطح تلویزیون ما بی‌نظیر بود.
دیگر کمتر شعار می‌داد و سعی می‌کرد به استانداردهای یک برنامه گفت‌وگومحور نزدیک شود. حالا همان منتقدهای دیروز، ایستاده او را تشویق می‌کردند. رسانه‌ها به پشت صحنه ماه عسل سرک می‌کشیدند تا بپرسند امسال هدف طراح دکور چه بوده!؟ یا بروند دنبال این‌که مثلا مریم نوابی‌نژاد طراح سوژه‌های برنامه چه کسی است؟
ماه مبارک امسال در حالی ماه عسل تمام شده که ما دیگر ستاره‌ای مثل او را در این جایگاه نداریم. شاید هم اصلا همتی برای ستاره‌پروری وجود ندارد. او هرکاری بسازد در هرحال رگ خواب مخاطب را می‌شناسد و پربیننده است؛ اما بگذارید بگویم فارغ از کلیت عصر جدید، احسان عیخانی‌اش چنگی به دل نمی‌زند؛ او سال‌ها راوی قدرتمند قصه‌های جادویی مردم شهر و روستا بود و حالا نیست.

فاطمه باقری
خبرنگار