انگار کارگران جزء مردم این کشور نیستند/ کارگران و بازنشستگان تامین اجتماعی فراموش شده‌اند

به گزارش جام‎جم آنلاین ، علی دهقان‎کیا رئیس کانون بازنشستگان شهر تهران در گفت و گو با جام‎جم آنلاین عنوان کرد: دولت به طور کلی کارگران و بازنشستگان تامین اجتماعی را فراموش کرده است. هیچ تمایلی برای حرکت به سمت منافع این قشرها وجود ندارد و اگر حرکتی هم باشد بر اساس اجبار است.

دهقان‎کیا گفت: افراد متعددی گزارش داده‎اند کمک هزینه‎های 200 هزار تومانی را دریافت نکرده‎اند و اکنون می‎پرسند چرا این مبلغ به آنها تعلق نگرفته است. ما جلسه‎ای در این خصوص خواهیم داشت و واقعا نمی‎دانیم در آن جلسه به آنها چه بگوییم. چرا دولت تا این اندازه بین کارمندان با کارگران و بازنشسته‎ها تبعیض قائل شده است؟ تبعیض‎های این چنینی باعث می‎شود فشار مضاعفی بر روی همه وارد شود.

رئیس کانون بازنشستگان شهر تهران افزود: در حال حاضر همه به دلیل این تبعیض‎ها به شدت از دولت ناراضی و دلخور هستند. اصلا همین کارت شارژهای 200 هزار تومانی که قرار است به کارگران بدهند چه دردی از آنها دوا می‎کند؟

دهقان‎کیا در ادامه گفت: هر روز به این قشر وعده‎های مختلف می‎دهند و با اعصاب و روان آنها بازی می‎کنند. باید فکری اساسی شود تا بیشتر از این چنین رویه ای ادامه نداشته باشد.این قشر دیگر تاب و توان خود را از دست داده‎اند و وقتی نزد ما می‎آیند حرف‎های نامناسبی می‎زنند و توهین می‎کنند. واقعا ما نمی‎دانیم در پاسخ به این کارگران و بازنشستگان چه بگوییم. اینها واقعا به هم ریخته‎اند. مشکل اینجاست که تعدادشان هم زیاد است. اینطور نیست که مثلا چند نفر محدود باشند و بتوانیم چند دقیقه‎ای با آنها صحبت کنیم. جوری با آنها رفتار می‎شود که انگار آنها جز مردم این کشور نیستند و دیده نمی‎شوند.

این مقام مسئول بیان داشت: هم اکنون تامین اجتماعی حدود 180 هزار میلیارد تومان از دولت بدهی دارد. نباید این وضعیت ایجاد می‎شد. قانون می‎گوید سهم بیمه کارفرما را باید دولت بپردازد. دولت با سینه سپر شده این سهم کارفرما را نمی‎دهد و لابد خوشحال هم هستند که این پول را دریغ می‌کنند. در واقع ندادن این پول به این معناست که از جیب بازنشسته‎ای که یک میلیون و دویست هزار تومان در ماه پول می‎گیرد ، زده شده است.

وی اذعان داشت: در رابطه با بحث کمک‎های غیرنقدی و نقدی باید بگویم نظر شخصی من این است که اینها یک نوع صدقه به شمار می‎رود. ما صدقه‌خور نیستیم چون بازنشستگان ما 20 الی 35 سال در کارهای سخت و زیان‎آور کار کرده‎اند و در این مدت 30 درصد حقوق خود را به تامین اجتماعی پرداخت کرده‎اند که امروز آرامش داشته باشند.

رئیس کانون بازنشستگان شهر تهران تاکید کرد: دولت بر اساس قوانین مجلس سهم خودش را که نمی‎دهد هیچ ، ماهی دو هزار الی دو هزار و 300 میلیارد تومان را از جیب بازنشستگان و کارگران برمی‌دارد. به این ترتیب نمی‎توان بر اساس خدماتی که انجام داد از تامین اجتماعی پول گرفت. چرا تامین اجتماعی نمی‎تواند پول بدهد؟ چون جیب را خالی کرده‎اند. کفگیر به ته دیگ خورده است. الان بیش از 31 هزار میلیارد تومان به بانک رفاه بدهکار هستیم و حقوق را هم نداریم بدهیم. الان با مشکل حقوق را تهیه می‎کنیم و می‎دهیم.

دهقان‎کیا یادآور شد: شرایط به شدت نگران کننده است و اگر دولت نخواهد به این مجموعه‎ها توجه کند در آینده‎ای نه چندان دور یک سری حرکت‎هایی انجام می‎شود که شاید در مخیله هیچکس نگنجد. چیزی که ما الان می‎بینیم خیلی به هم ریخته است.

وی خاطرنشان کرد: بر اساس آمار و ارقام سال گذشته یک کارگر باید ماهی دو میلیون و 700 هزار تومان بگیرد تا حداقل معیشت را داشته باشد. در تیر ماه امسال توافقی بین تشکل‎های کارگری و کارفرمایی شکل گرفت و کمیته افزایش دستمزد و شورای عالی کار برای افزایش حقوق‎ها ، تشکیل جلسه دادند.

به گفته این فعال کارگری شورای عالی کار، کمیته‎ای دارد که در این کمیته، کارفرمایان، تشکل‎های کارگری و نمایندگان دولت حضور دارند. در این جلسه بر روی این تاکید شد که قدرت خرید کارگران و بازنشستگان ما 30 درصد کاهش پیدا کرده است و حقوق‎ها باید افزایش پیدا کند. این نشست مربوط به تیر ماه امسال بود. از تیر ماه تا الان که با شما صحبت می‌کنم رقم دقیقی در رابطه با اینکه قدرت خرید چقدر کاهش یافته وجود ندارد اما باید به صورت تخمینی بگویم که قدرت خرید هم اکنون 45 الی 50 درصد با کاهش روبرو شده است.

این مقام مسئول گفت: با این وضع و در شرایطی که قدرت خرید به شدت پایین آمده است، دولت بر روی اشتغال‌زایی شعار می دهد. اشتغال‎زایی یعنی اینکه قرار است تولید انجام شود. الان سوال اینجاست که می‎خواهیم تولید کنیم که چه کسی بخرد؟ مگر نه اینکه می‎گوییم قدرت خرید مردم به شدت کاهش یافته است؟ کارگر یا بازنشسته چطور می‎تواند با این قدرتِ کم ، خرید کند؟

دهقان‎کیا ادامه داد: حالا اصلا کارخانه تشکیل شد و تولید کرد. بر اساس اصول مثلا 100 نفر باید در این کارخانه کار کنند تا به میزان ازای تولید یک ارتباط منطقی وجود داشته باشد. اما این توازن در کارخانه‌ها وجود ندارد. مثلا به ازای 100 نفر باید 10 تن تولید داشته باشد اما در مجموع دو تن تولید دارد. با این روش هزینه‌های کارخانه در نمی‎آید و در واقع هیچ چیز مقرون به صرفه نیست که بخواهد با دو تن کارش را ادامه بدهد. با این شرایط کارخانه ورشکست می‎شود. وقتی هم ورشکست شود بدهی‎اش روی دست دولت می‌ماند. پولی را هم که دولت به این کارخانه به صورت وام داده حالا به آجر و آهن برای همان کارخانه تبدیل شده است. همه چیز به صورت زنجیروار به هم وصل است.

وی گفت: هم اکنون در قیمت لوازم خانگی 220 درصد افزایش داشته‎ایم. لبنیات نیز تا سه برابر گران‎تر شده است. آنچه که در سبد هزینه کالای مردم و سر سفره آنها حضور دارد با این افزایش‎ها روبرو شده است. خود رئیس جمهور میزان تورم را 50 درصد اعلام کرده است. چطور کارفرما و یا شرکت‎های دولتی می‎توانند تحمل چنین تورمی را داشته باشند؟ تولیدکننده چطور می‎تواند با قیمت دو برابر مواد اولیه را خریداری کند؟

این مقام مسئول تصریح کرد: قیمت تمام شده کالایی که تولید شده اگر 100 تومان باشد حدود 10 تومان آن هزینه دستمزد است. این رویه مربوط به سال گذشته است. امسال که همه چیز افزایش پیدا کرده شاید بتوان گفت که 3.5 درصد هزینه کالای ساخته شده مربوط به دستمزد است. حالا وقتی 100 درصد همه چیز افزایش یافته است چطور می‎توان به روال گذشته انتظار داشت همه چیز سر جای خودش باشد؟ دولت چرا به این اثرات تورمی توجهی نمی‎کند؟ اکنون همه چیز باید بالا برود و اکثر ملزومات باید بر اساس قیمت ارز خریداری شود. خرید بر اساس دلار است و حقوق بر اساس ریال. هیچگونه همخوانی وجود ندارد.

علی دهقان‎کیا در پایان گفت: انتظار این بود که دولت در سال 97 با توجه به تورم، توجهی ویژه به موضوعات مختلفی که از تورم تاثیر می‎پذیرند، داشته باشد. دولت باید حقوق کارگران و بازنشسته‎ها را بالا می‎برد اما چنین اتفاقی تا امروز نیفتاده است. با این وضعیتی که کارگران و بازنشستگان دارند باید بگویم این وضعیت «زندگی» نیست، حتی «زنده ماندن» هم نیست. ما با یک میلیون و 200 هزار تومان در ماه زندگی که نمی‎توانیم بکنیم هیچ، زنده هم نمی‎توانیم بمانیم. مگر اینکه دست به کارهای دیگر بزنیم. متاسفم که باید بگویم برخی برای تامین معیشت خودشان دست به کارهایی می‎زنند که شرم می‎کنم به آنها اشاره کنم.