نقاشی بچه‌ها بر مانتوی خانم معلم

خانم معلم درباره ایده دوختن این لباس با نقاشی کودکان به ایرنا می‌گوید: در سال قبل هم به بچه‌ها مقوا دادم تا همه دانش‌آموزان نقاشی کلاسی بکشند ولی آن نقاشی زود خراب شد و از بین رفت. چون تجربه سال قبل خیلی خوب نشد و نقاشی از بین رفت، نمی‌خواستم دوباره این تجربه را تکرار کنم. ولی ابتدای سال بچه‌ها سراغ نقاشی کشیدن را گرفتند و متوجه شدم در زنگ هنر علاقه زیادی به نقاشی کشیدن دارند تا کارهای دیگری مثل کاردستی، خمیربازی و... حتی حاضر بودند به‌جای تمرین نمایش، نقاشی بکشند و در اوقات فراغت هم دوست داشتند نقاشی بکشند. گورانی ادامه می‌دهد: به همین دلیل تصمیم گرفتم امسال پارچه در اختیارشان بگذارم برای نقاشی کشیدن که خراب نشود. برای روز کودک پارچه دادم تا نقاشی بکشند. وقتی به خانه آمدم و پارچه را جلوی افراد خانواده باز کردم، خیلی خوش‌شان آمد و نقاشی‌ها را تفسیر می‌کردند.

او می‌افزاید: خانواده‌ام پرسیدند که می‌خواهی پارچه را همین شکل نگه بداری؟ هدفم این بود که نقاشی‌ها ماندگار شود که بعد پیشنهاد دادند می‌توانی از این پارچه مانتو بدوزی و ایده دوخت مانتو به‌وجود آمد. چون اعضای خانواده‌ام با کودکان سروکار دارند (یکی از خواهرانم مربی کودک و دیگری مدیر مدرسه است)، گفتند مانتو بدوزی بهتر است، تا این‌که پارچه را به همین شکل نگهداری کنی. چون نقاشی‌ها کار دانش‌آموزان خودم بود، تصمیم گرفتم مانتو را خودم بدوزم.

کمبود‌های مدرسه

گورانی در مورد خلاقیت و استفاده از شیوه‌های آموزشی برای افزایش مهارت می‌گوید: در کنار تدریس کتاب و درس‌ها می‌شود کارهای بیشتری انجام داد و شاید مشکل اصلی کمبود وقت باشد. اگر در کتاب‌ها عمیق شویم کارهایی را می‌توان یافت که برای افزایش مهارت انجام دهیم. می‌شود از جزئیات کتاب‌ها سؤالاتی را پرسید که بچه به آن فکر نکرده‌اند و تفکر فلسفی در کودک ایجاد شود. بستگی به معلم دارد که وقت کند چنین کاری را انجام دهد. این معلم اهل قشم در مورد برخی مسائل و کمبودهای آموزشی در مدرسه نیز می‌گوید: این موارد را مسؤولان مدرسه بهتر می‌توانند توضیح دهند، ولی بچه‌ها وقتی از زنگ ورزش به کلاس می‌آیند، زخمی شده‌اند؛ چون حیاط مدرسه بتن است و زمین مناسبی برای ورزش ندارند.