علاءالدین عالی!

نسل گذشته بخشی از گرمای زندگی (بخاری دستی علاءالدین)، چراغ‌های خوراک‌پزی و نوشیدن چای قندپهلو (سماور عالی‌نسب) و از همه مهم‌تر اقتصاد مقاومتی و خودباوری را مرهون استاد میرمصطفی عالی‌نسب (1384ـ 1296 تبریز ـ تهران) است.

او در اوج تحریم جهانی و در سال 1329 برای استفاده از فرآورده‌های نفتی در داخل کشور و کاهش وابستگی به صادرات نفت خام، شرکت «صنایع نفت و گازسوز عالی‌نسب» را تأسیس کرد و پایه‌گذار تولید ملی پس از ملی شدن صنعت نفت بود.

این اقدام ارزنده، محمد مصدق را بر آن داشت که دستور دهد تا دو عدد از سماورهای عالی‌نسب به صورت نمادین در مدخل کاخ نخست وزیری (کاخ گلستان فعلی) نصب شود.

روایت شده است که مصدق یک نمونه از این سماور را در دفتر کار خود قرار داده بود و برای مهمانانش از آن چای می‌ریخت.

کیومرث صابری‌فومنی (گل‌آقا) می‌گفت: هر وقت عالی‌نسب را می‌بینم یاد عرفای قرن 5 و 6 می‌افتم.

با این‌که تاجری بزرگ بود پس از مطالعات دینی و اقتصادی تصمیم گرفت برای ارتقای تولید ملی، کارت بازرگانی خود را تمدید نکند و آنقدر مورد تائید علمای دینی بود که یک بار آیت‌الله میلانی فتوای خود در مورد سرقفلی و سفته را پس از شنیدن نظرات عالی‌نسب تغییر داده و در جواب او سه بار گفته بود «محظوظ شدم.

علامه محمدرضا حکیمی تعریف می‌کند: برای ما جالب بود که ایشان سر سال به جای این‌که خمس بدهند، خمس را برمی‌داشتند و بقیه را می‌دادند.

وی نسبت به قالی دستباف خیلی حساسیت نشان می‌داد و از آن با عنوان مال‌التجاره‌ای ضدانسانی یاد می‌کرد، می‌گفت: «یک فرش دستباف ظریف، وقتی کارش تمام می‌شود و آخرین گره‌هایش توسط دست یک قالیباف زحمتکش زده می‌شود، از زیر چنین دستی که بیرون رفت، زیر پای اعیان و اشراف و آقاپسرها و دخترخانم‌های لوکس و مشکل‌پسند می‌رود.» این اتفاق همواره او را آزار می‌داد!

امکان پرداختن به زوایای بی‌شمار، گرمابخش و خدمات بی‌بدیل آن استاد عالیقدر، در اقتصاد کشور، جنگ، کمک به محرومان و... در این یادداشت میسر نبود.

عالی‌نسب‌های امروز کجایید؟! بشتابید!!

دکتر علی دارابی - استاد دانشگاه و پژوهشگر