سایه های سیاه دربی 83 / ورزشگاه آزادی، نشانگان بی فرهنگی!

جام جم آنلاین – دربی سرد و بدون گل پایتخت حاوی نکات فراوانی است. برخی از این نکات از نقطه نظر جامعه شناسی می تواند مورد بررسی قرار بگیرد و برخی دیگر از نقطه نظر فنی. تجزیه و تحلیل دقیق تمامی ابعاد دربی 83 نشان می دهد اثرات منفی این مسابقه بار سنگین تری نسبت به اثرات مثبت آن است. نکات منفی دربی 83 در چه چیزهایی خلاصه می شوند؟

1-در رابطه با معنای واژه "فرهنگ" تعاریف مختلفی وجود دارد. نظریه ای می گوید هیچ چیز مطلق نیست و فرهنگ نیز در این دسته جای می گیرد. می توان برای فرهنگ معانی مختلفی تعریف کرد اما اینجا و در ورزش بر اساس تجارب و آنچه که در گذشته دیده شده می توان خط و خطوطی مشخص تعیین کرد. «فرهنگ فوتبالی» در دربی 83 حتی در همان چارچوب های محدود هم دیده نشد. درگیری های شدید در اطراف ورزشگاه آزادی، پرتاب اشیا به داخل زمین و فحاشی، بخشی از سطح پایین بودن تعدادی از جمعیت حاضر در ورزشگاه آزادی را نشان می دهد. فرهنگ ابتدایی نیز در اینجا وجود ندارد.

2-سکوها خالی است. این سکوهای خالی به خصوص در میان هواداران استقلال بیشتر دیده می شود. چه کسانی می توانستند این سکوها را پر کنند؟ جواب ساده است اما پذیرفتن جواب از سوی برخی متولیان بسیار مشکل. غیبت بانوان در ورزشگاه ها به یکی از ناپسندترین و غیراخلاقی ترین اتفاقات و عادات ورزش فوتبال ایران تبدیل شده است. ورزشگاه آزادی مهم ترین نشانگان بی فرهنگی در ورزش ایران به شمار می رود. جایی که فحاشی به رکیک ترین شکل ممکن رد و بدل می شود، نارنجک و دیگر اشیا پرتاب می شود تا با جان افراد هم بازی شود و البته کتک کاری هم که همیشه چاشنی کار است. به تمام اینها ممنوعیت ورود بانوان را هم اضافه می کنیم. اوج بی فرهنگی و اوج بی اخلاقی. ورزشگاه آزادی به سمت و سویی می رود که دیگر نه جایی برای خاطره سازی که نشانگانی برای نشان دادن اوج بی اخلاقی است. البته نکته ای که اینجا اهمیت دارد این است که ورزشگاه آزادی حالا می تواند سمبل تبعیض جنسیتی در ورزش باشد. غیبت بانوان در دربی 83 باز هم مورد توجه رسانه های خارجی قرار گرفت. این یکی دیگر از نکات منفی دربی بود، نکته ای منفی که آنقدر تکرار شده که به مساله ای عادی مبدل گشته است.

3- استقلال کوچک شده است، کوچک و حقیر. این را از رفتارهای علیرضا منصوریان فهمیدیم، مربی ای که پس از یک تساوی ملال آور همانند قهرمانان برای هواداران دست تکان می دهد، بابت مساوی خوشحالی می کند و حتی اشک شوقی هم می ریزد! این استقلالی است که "علی منصور" ساخته، استقلالی که باید برای تساوی بدون گلش مقابل رقیب دیرینه خوشحال باشیم.

4- علیرضا بیرانوند در روزی که تیمش بهتر از استقلال بازی کرد بهترین بازیکن میدان بود. او چند موقعیت خوب را مهار کرد اما "اغراق گویی" او را به ستاره بی چون و چرا تبدیل می کند. اغراق گویی در فوتبال ایران آنچنان باب است که می تواند از یک چهره معمولی یک اسطوره بسازد یا از یک بازیکن معمولی تر ، ستاره ای پدید آورد. بیرانوند در دربی 83 یک بازیکن معمولی نبود و نشان داد که بی دلیل شماره یک کارلوس کی روش نشده است اما اغراق گویی شامل حال او شد، یعنی وقتی که تبدیل به سوپراستار دربی اش کردند. بیرانوند که اگر همان چند موقعیت را مهار نمی کرد که دیگر دروازه بان نبود.

5- بازگشت به عصر صفر – صفر. نه استقلال و نه پرسپولیس در این مسابقه هرگز نتوانستند استانداردهای مسابقه های بزرگ فوتبال را رعایت کند. در دربی های میلان از هر 10 مسابقه شاید دو دربی کیفیت پایینی داشته باشد. در دربی منچستر نیز همین گونه است اما دربی های ایران از هر 10 مسابقه دو یا سه مسابقه دیدنی از آب درمی آید. ناتوانی فنی دربی حاکی از ناتوانی فنی فوتبال ایران است. گل نزنی در این مسابقه نشانه ای بزرگ بر فقدان گلزن در فوتبال ایران به شمار می رود و فقدان برنامه مشخص برای حمله و پاس دهی نشانه دیگری برای ضعف تمامیت فوتبال ایران توصیف می شود. دربی بار دیگر به عصر صفر – صفر و آن کیفیت فنی ملال آور حداقل برای مسابقه روز گذشته بازگشته است.

هیلدا حسینی خواه / جام جم آنلاین