حس باشکوه‌ آگاهی

بعدها اتفاقی در کلاس‌های همین استاد روزنامه‌نگاری شرکت کردم که به‌طور مفصل درباره خبر تدریس می‌کرد و آن را «گزارش رویداد» می‌دانست و...

با این حال از همان زمان این احساس در من شکل گرفت که «خبرنگار یعنی کسی که چیزی می‌داند که دیگران نمی‌دانند.»

به بیانی دیگر او می‌تواند «رویدادی» را گزارش کند که دیگران در جریان آن نبوده‌اند یا رویدادی را که حتی دیگران در جریانش بوده‌اند به‌گونه‌ای «گزارش» کند که گویی از آن هیچ اطلاعی نداشتند.

این رسم ما ایرانی‌هاست تا به هم می‌رسیم، می‌پرسیم: چه خبر؟ گویی همه به‌دنبال اتفاقی هستیم که هنوز نیفتاده اما این اتفاق چیست و کی قرار است رخ دهد؟ اگر قرار نیست هرگز این اتفاق رخ بدهد پس چرا ما این‌قدر کنجکاو آن هستیم؟

یکی از مهم‌ترین پاتوق‌های خبرنگار «روزنامه» است. اما روزنامه چیست؟ این روزها مد شده است که می‌گویند: روزنامه، کاغذ اخبار نباید باشد. درود بر شما، پس اگر کاغذ اخبار نباید باشد چه باید باشد؟ استادان فن می‌گویند: باید وقایع را تحلیل کند، نگاه بدهد و... کاری فراتر از گزارش خبر.

این حرف کاملا درستی است، اما وقتی در جامعه‌ای درصد مطالعه در پایین‌ترین سطح خود باشد و تیراژ روزنامه‌ها در وضعیتی نامناسب، ارائه تحلیل چقدر ارزش دارد؟ کیست که در چنان سطحی از فرهیختگی باشد که برای مطالعه و تدقیق در «تحلیل رویدادها» برود سرخیابان و از کیوسک روزنامه‌فروشی روزنامه‌ای بخرد؟

اینها را گفتم که نشان دهم کار ما خبرنگارها زارتر از آن است که بشود با یکی دو جایزه و جشن و حتی برگزاری مراسم عزا و اشک ریختن بتوان چاره‌اش کرد. روشن است که تغییر این وضعیت کار ما نیست . چون ما نه فیلسوف هستیم و نه سیاستمدار و نه قدرتمند. جز یک قلم (که آن‌هم امروز جایش را به دکمه‌های کیبورد داده است) اما همین چه حس زیبا و باشکوهی را با خود به همراه می‌آورد؛ حسی که هر کس طعم آن را چشیده باشد، حاضر نیست با هیچ لذت دیگری آن را عوض کند. روز خبرنگار بر همه همکارانم گرامی باد.

محمدعلی عسگری

بین‌الملل