گریه‌های کودکانه

وقتی احساسات یک ورزشکار ترک می‌خورد، این اتفاق می‌تواند در بزرگ‌ترین رویداد فوتبال جهان رخ بدهد. جایی که اشک‌ها روی صورت جاری می‌شود و گرچه این اتفاق بندرت پیش می‌آید، اما وقوع آن می‌تواند به‌یادماندنی‌ترین لحظات یک بازیکن فوتبال را رقم بزند. این لحظات نشان می‌دهد که بازیکنان محبوب ما انسان‌هایی عادی هستند که باوجود فشار زندگی غیرعادی‌شان، مانند ما احساساتی دارند که در زندگی با آنها پیش می‌روند. بعضی از آنها این احساس را به طور ذاتی نمی‌توانند پنهان کنند و گاهی اوقات آنقدر به احساسات کودکانه نزدیک است که مانند یک بچه درون زمین گریه می‌کنند. این گریه‌ها شاید برای برخی بازیکنان شهرت‌آور باشد، اما نباید فراموش کنیم که خیلی از آنها بزرگان تاریخ فوتبال جهان هستند. گریه‌هایی که گاهی فقط از شکست نیست، بلکه جستجو برای رسیدن به بزرگی و دستیابی به آن، می‌تواند این اشک‌ها را جاری کند. در سوی دیگر، پیروزی هم در فوران شدن احساسات با ظاهر گریه، تاثیر دارد. مانند مقاطعی از زندگی که همه ما به یک گریه درست و حسابی نیاز داشتیم. حالا به مردانی از فوتبال نگاه می‌کنیم که از گریه ترسی ندارند و خجالت نمی‌کشند.

ریو فردیناند

با این‌که سن و سالش بالا رفته، اما هنوز احساسات دوران جوانی‌اش را فراموش نکرده است و می‌داند در شرایط خاص چگونه مانند یک فوتبالیست جوان باشد. اوایل امسال او از بازیکنان جوان تیم خود خواست تا به هم‌تیمی‌های بزرگترشان احترام بگذارند و بویژه در مورد انتخاب بازیکنان اصلی تیم احساساتشان را کنترل کنند. او وقتی بازیکنان جوان تیم به‌خاطر قرار نگرفتن در ترکیب اصلی گریه می‌کنند، به آنها می‌گوید قوی باشید. اما خودش شاید نیاز باشد روزی را به یاد آورد که منچستریونایتد در فینال جام حذفی سال 2005 در ضربات پنالتی مغلوب آرسنال شد و او کنار زمین مانند بچه‌ها اشک می‌ریخت.

ایکر کاسیاس

او اگرچه یکی از موفق‌ترین دروازه‌بانان جهان است، اما هنوز وقتی به موفقیتی بزرگ می‌رسد، نمی‌تواند احساسات خود را پنهان کند. وقتی که او کمک کرد تا تیم ملی اسپانیا در جام جهانی 2010 به دومین قهرمانی متوالی بین‌المللی‌اش دست پیدا کند، در حالی که با «فینس سارا کاربونرو» مصاحبه می‌کرد، اشک‌هایش جاری شد. این لحظه ارزشمندی برای کاسیاس بود. او پس از چند ثانیه اشک‌هایش را پاک کرد و به مصاحبه بازگشت و پیش از این‌که از جلوی دوربین‌ها کنار برود، بوسه‌ای را برای خانواده‌اش فرستاد.

ماریو بالوتلی

او همیشه از سوی هواداران و رسانه‌ها مورد تمسخر قرار گرفته است. اما زمانی که این تمسخرها حالتی نژادپرستانه به خودش می‌گیرد، او نمی‌تواند واکنشی نشان ندهد و بسرعت اشک‌هایش روی پوست سیاهش جاری می‌شود. بالوتلی بازیکنی بوده که همیشه فوتبالش را جدی بازی می‌کرده، اما در یکی از بازی‌ها به دلیل شعارهای نژادپرستانه خیلی زود تعویض شد و در حالی که از زمین بیرون می‌رفت، گریه می‌کرد. این اتفاق در ناپولی رخ داد و دوربین‌ها برای آخرین بار احساسات مرد سیاهپوست فوتبال ایتالیا را شکار کردند. علاوه بر این مردم دنیا می‌توانند اشک‌های او هنگامی که تیم ملی کشورش در فینال یورو 2012 با نتیجه 4 بر صفر مغلوب اسپانیا شد، به یاد آورند.

خوزه مورینیو

خوزه مورینیو شخصیتی ندارد که بتوان در مورد آن براحتی توضیح داد. تیم او اکنون در صدر جدول لیگ برتر انگلیس قرار دارد و اولین جام فصل را با برتری مقابل تاتنهام در فینال جام اتحادیه به دست آورده است. او همیشه معتقد بوده که اتحادیه فوتبال انگلیس و مسئولانش علیه چلسی توطئه می‌کنند و داوران خطاهایی را که به ضرر این تیم است نادیده می‌گیرند. این مساله در بازی مقابل تاتنهام به اوج رسید و براحتی می‌توانست دقایقی از بازی را که این اتفاق رخ داده بود ذکر کند. با این حال شرایط بازی طوری رقم خورد تا مورینیو بتواند پس از بالا بردن جام قهرمانی، یک بار دیگر گریه کند. مانند همان گریه‌ای که پس از قهرمانی اینتر در اروپا همراه مارکو ماتراتزی داشت.

لوئیز سوارز

سوارز در طول زندگی ورزشی‌اش همواره برای کنترل کردن احساساتش در نبرد بوده و نتوانسته به‌طور کامل آنها را کنترل کند؛ مثل عصبانیتی که به آن اجازه می دهد بروز پیدا کند و با گاز گرفتن یا ایجاد جنجال آن را خالی می کند. آخرین روز فصل قبل که لیورپول با تساوی مقابل کریستال‌پالاس در رده دوم لیگ برتر قرار گرفت، سوارز نوع دیگری از احساسات خود را نشان داد و در زمین شروع به گریه کرد. او که قصد داشت به بارسلونا نقل‌مکان کند، نتوانست در برابر وفاداری هواداران لیورپول مقاومت کند و اشک‌هایش جاری شد.

جان تری

وقتی یک بازیکن در بحرانی‌ترین لحظه بزرگ‌ترین صحنه جهانی شکست می‌خورد، نمی‌توانید توقعی بجز گریه کردن داشته باشید. این دقیقا همان اتفاقی بود که برای جان تری، به‌دنبال از دست دادن پنالتی مقابل منچستریونایتد در فینال لیگ قهرمانان اروپا و از دست رفتن قهرمانی افتاد. ضربه او فضای بالای دروازه را شکافت تا رویای بالا بردن جام برای چلسی از بین برود و به‌دنبال آن همه دنیا از تماشای اشک‌های تری متعجب شوند.

جان تری یکی از پیچیده‌ترین شخصیت‌های دنیای فوتبال را دارد؛ گاهی اوقات رفتارهای انسانی اینچنینی از او سر می‌زند و گاهی اوقات در مورد کارهایش فقط می‌توان حس تنفر داشت.

داوید لوئیز

پس از شکست دردناک تیم ملی برزیل مقابل آلمان در جام جهانی او در کنار بسیاری از هموطنانش فقط گریه می‌کرد. به محض این‌که سوت پایان زده شد، اشک‌های او پایین آمد. او در آن بازی عملکرد خوبی از خودش نشان نداد و یکی از مقصران شکست تیمش بود. در مصاحبه پس از بازی وی از همه مردم کشورش عذرخواهی کرد. او که همیشه خنده‌ای در چهره‌اش مشخص است، خودش را مقصر این شکست می‌دانست.

رونالدینهو

او بازیکنی بوده که توانسته برخی بهترین لحظات تاریخ فوتبال را در زمین رقم بزند. او که تکنیک فوق‌العاده‌ای در دریبل بازیکنان حریف داشت، استعداد خود را در برزیل و باشگاه اتلتیکو مینیرو رشد داد؛ جایی که بازی‌هایش باعث می‌شد گاهی اوقات گریه کند. در بازی مقابل فیگرنسه او هت‌تریک کرد و دو پاس گل داد. او گل سوم را از روی نقطه کرنر مستقیم زیر طاق دروازه جای داد و پس از آن سرش را روی زانو گذاشت و گریه کرد.

لیونل مسی

حتی اگر بزرگ‌ترین بازیکن دنیا هم باشید، وقتی کارها طبق روال پیش نمی‌رود، حق دارید گریه کنید. بدون تردید لیونل مسی یکی از بازیکنان بزرگ تاریخ دنیاست، اما تاکنون چند بار هنگامی که پیراهن تیم ملی آرژانتین را بر تن کرده، گریه کرده است. او در اولین بازی خود برای این تیم از بازی اخراج شد. بعد از آن رسانه‌ها گزارش دادند که او در رختکن گریه کرده است. خود مسی می‌گوید هر وقت که بازی بدی برای تیم ملی کشورش انجام می دهد، گریه می‌کند. شکی نیست که شکست مقابل آلمان در فینال جام جهانی قبل، یکی دیگر از این گریه‌ها را سبب شد.

کریستیانو رونالدو

ممکن است در دنیا بازیکنان خاص و مشهور تعدادشان زیاد نباشد، اما کریستیانو رونالدو یکی از آنهاست؛ بازیکنی که برخلاف بیشتر آنها می‌تواند احساسات خود را بخوبی نشان دهد. در سالی که گذشت او در جام‌جهانی، جام اروپا و اخیرا مراسم توپ طلا گریه کرد. او به قرار گرفتن در چنین شرایط‌هایی عادت دارد و می‌تواند در مهم‌ترین لحظات زندگی‌اش اوج احساسات خود را نشان دهد.

اسپورت استار / مترجم: عرفان خماند