راهپیمایی تبعیض

به گمان این متفکر بزرگ، همان‌گونه که دولت‌های غربی در قرن‌های هجدهم و نوزدهم و حتی بیستم میلادی نسبت به کشورهای غیراروپایی نگاهی برتری‌جویانه و استعمارگرایانه داشتند، مستشرقان غربی نیز با قرار دادن مردم شرق به عنوان ابژه‌شناسایی خود، آنها را با معیارها و ارزش‌های یک انسان غربی می‌سنجیدند. برخی از آنها تا آنجا پیش می‌رفتند که گویی درباره یک انسان اولیه اظهار نظر می‌کنند.

ظاهرا با پیشرفت و استقلال جوامع توسعه‌نیافته در قرن بیستم، این نگاه باید کمرنگ شده و حتی به تاریخ پیوسته باشد؛ اما واکنش غربی‌ها نسبت به کشته شدن 17 نفر در حملات تروریستی پاریس نشان از ادامه این نگاه تبعیض‌آمیز در ذهن غربی‌ها دارد.

راهپیمایی «اتحاد» که با شرکت بیش‌از یک میلیون نفر در نقاط مختلف پاریس برگزار شد، بوضوح نشان از این نگاه تبعیض‌آمیز دارد؛ راهپیمایی‌ای که رهبران و مقام‌های حدود ۴۰ کشور جهان نیز برای ابراز همبستگی با فرانسه و حمایت از آزادی بیان در آن حضور داشتند.

نفس این عمل، انسانی و شایسته تجلیل است، همان‌طور که کسی در مذموم بودن کشتار انسان‌های بی‌گناه و محکوم کردن آن، لحظه‌ای تردید به خود راه نمی‌دهد، اما زمانی که می‌بینی در سوریه، عراق، افغانستان و پاکستان هزاران انسان بی‌گناه و مظلوم، به دست تروریست‌هایی که با پول و سلاح برخی دولت‌های غربی مسلح شده‌اند، خونشان به زمین می‌ریزد، از خود می‌پرسی مگر خون یک اروپایی رنگین‌تر است؟ مگر روزانه صدها نفر بر اثر همین حملات در گوشه و کنار جهان، به ناحق کشته نمی‌شوند؟

شاید مردمی که در این تظاهرات شرکت کردند، از کشته شدن افراد بی‌گناه به‌دست همین تروریست‌ها در خاورمیانه بی‌اطلاع باشند و تنها زمانی‌که همشهری‌های خود را غرق در خون دیدند، دلشان به درد آمد حتی شاید بی‌خبر باشند که کسانی چون نتانیاهو که دستشان به خون هزاران انسان بی‌گناه آلوده است، به شکل مضحکی در صف اول تظاهرات اتحادشان از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند.

کاش حالا که این اتفاق بغل گوششان افتاده، غربی‌ها نیم‌نگاهی هم به هزاران کیلومتر دورتر از خود بیندازند؛ جایی‌که خون هزاران بی‌گناه از قبل سیاست‌های دولتمردان آنها بر زمین می‌ریزد؛ دولتمردانی که سال‌هاست سیاست شکست‌خورده دخالت در امور کشورهای جهان‌سومی را آزموده‌اند، ولی همچنان بر آزمونش اصرار دارند.

شاید همچنان فکر می‌کنند که بهایش را آنها نخواهند پرداخت؛ ولی آتشی که می‌افروزند مانند حادثه پاریس دامانشان را خواهد گرفت.

کمیل انتظاری‌ - گروه فرهنگ و هنر