قهرمانان روی نیمکت

البته با رسوایی‌های اخیر فیفا در خصوص فساد شکل گرفته برای انتخاب قطر به عنوان میزبان جام‌جهانی و از سوی دیگر سوءظن‌هایی که به انتخابات پیشین این نهاد درباره بهترین‌های جهان وجود داشت، بسیاری مراسم پیش رو و انتخابات آن را هم سیاسی می‌دانند و معتقدند فیفا برای تقلب و دست بردن در آرا دست خودش را باز گذاشته و باید در نوع رای‌گیری تحولی ایجاد شود. با این حال در فهرست نهایی فیفا که ماه پیش میلادی اعلام شد، تقریبا نام همان‌هایی را دیدیم که انتظارشان را داشتیم.

برای دریافت عنوان بهترین بازیکن جهان کریستیانو رونالدو، مانوئل نویر و لیونل مسی رقابت می‌کنند و کارلو آنچلوتی، دیگو سیمئونه و یواخیم لو رقبای یکدیگر برای رسیدن به جایزه بهترین مربی سال جهان هستند. انتخاب بهترین بازیکن جهان گرچه حساسیت‌های خودش را دارد، اما امسال مربیانی در فهرست نهایی جای دارند که بی‌شک انتخاب یکی از آنها دشوار است. همان‌طور که انتظار می‌رفت کارلو آنچلوتی به عنوان سرمربی رئال‌مادرید و قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، دیگو سیمئونه به عنوان سرمربی اتلتیکومادرید و قهرمان لالیگا و یواخیم لو به‌عنوان سرمربی تیم ملی آلمان و قهرمان جام‌جهانی 2014 برزیل سه نفر نهایی فهرست فیفا را برای دریافت عنوان بهترین مربی جهان تشکیل دادند. اما کدام‌یک از این سه مربی شایستگی بیشتری برای رسیدن به این جایزه دارند؟ برای دانستن آن مقایسه آماری عملکرد آنها در سال گذشته می‌تواند به ما کمک کند.

کارلو آنچلوتی

صحبت کردن درباره کارلتو را باید از کجا شروع کنیم؟ این مربی باتجربه ایتالیایی با متانت و با آرامش در سال 2014 هر کاری که می‌توانست انجام داد؛ از قهرمانی و ثبت رکورد و رکوردشکنی گرفته تا برپایی جشن با هواداران و تولید بازیکنان جدید و بها دادن به بازیکنان قدیمی. از قهرمانی شروع می‌کنیم؛ چیزی که کارلتو در سال 2014 همراه مادریدی‌ها چهاربار به آن رسید.

او «لادسیما» را در اروپا برای رئال به ارمغان آورد و جام حذفی اسپانیا و سوپرکاپ اروپا را هم به آن اضافه کرد تا در کسب عناوین از رقبایش جلوتر باشد. کارلتو به همین قهرمانی‌ها بسنده نکرد و در اواخر دسامبر اولین عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های جهان را برای کهکشانی‌ها رقم زد. با این قهرمانی‌ها آنچلوتی در میان دو رقیب دیگر بیشترین قهرمانی را به دست آورده است. او در رکوردشکنی هم چیزی برای رئال کم نگذاشت. او طولانی‌ترین مسیرها را با شاگردانش طی کرد و مانند یک ارکستر هماهنگ، بی‌هیچ نقصی آماری خیره‌کننده را از خودشان بر جای گذاشتند. این تیم تاکنون در همه رقابت‌ها به 22 پیروزی متوالی رسیده و از این حیث رکورددار است. همچنین رکورد پیروزی‌های متوالی در جام حذفی نیز با ده پیروزی پیاپی در اختیار این تیم قرار دارد. تیم او در لیگ قهرمانان رکورد بیشترین گل زده را دارد و در فصل گذشته 41 گل را وارد دروازه حریفانش کرده است. همچنین او نسبت به تمام مربیان تاریخ رئال‌مادرید زودتر به رکورد 50 برد در بازی‌های رسمی دست یافته است. او تنها مربی تاریخ رئال است که در یک‌سال چهار قهرمانی را برای این تیم به دست آورده است.

کارلتو در این فصل به رکورد «باب پیسلی» هم رسید و سومین قهرمانی اروپایی‌اش را هم به دست آورد. او اکنون اولین و تنها مربی جهان است که سه قهرمانی اروپا را با دو تیم متفاوت به دست آورده است. سرمربی پیشین چلسی در این فصل هم رئال‌مادرید را با ده پیروزی پی‌در‌پی در صدر جدول لالیگا قرار داده و به لطف پیروزی در همه بازی‌ها، تیمش در صدر جدول گروه دوم لیگ قهرمانان اروپا قرار گرفت و حالا باید در مرحله حذفی به مصاف شالکه آلمان برود. دیگر کار بزرگ کارلتو که ارزش آن بالاتر از این عناوین و رکوردها بود، بازیابی و استفاده از بازیکنانی مانند دی ماریا، رودریگز و ایسکو در موقعیتی بهتر و پویاتر بود که این مساله به حرکت تیمی رئال هم کمک زیادی کرد. به نظر می‌رسد سال 2014 مهم‌ترین و پرحادثه‌ترین سال برای این مغز متفکر ایتالیایی بوده است.

یواخیم لو

گرچه کارلو آنچلوتی رکوردها و دستاوردهای زیادی داشت، اما شاید خیلی‌ها نظرشان این باشد که همه آنها نمی‌تواند با تنها دستاورد یواخیم لو در سال 2014 برابری کند؛ دستاوردی همچون قهرمانی جام‌جهانی. لو توانست تیم ملی آلمان را با یک فوتبال مستحکم، سرگرم‌کننده، مفید و جنگنده به قهرمانی جام‌جهانی برساند و در این راه توانست میزبان جام‌جهانی را با نتیجه 7 بر یک تحقیر کند. این سنگین‌ترین نتیجه تاریخ نیمه‌نهایی‌های جام‌جهانی بود و از سوی دیگر بدترین شکست خانگی تیم‌های آمریکای جنوبی محسوب می‌شد. در این دوره از جام‌جهانی چند تیم خودشان را در حد مدعی نشان دادند اما این تیم لو بود که با ثبات کامل توانست بر فوتبال دنیا استیلا پیدا کند. آنها یک نقطه درخشان در جام بودند و با لیاقت تمام توانستند آن را به اثبات برسانند و قهرمان شوند. جام‌جهانی بی‌شک بزرگ‌ترین رقابت فوتبال جهان است، بنابراین قهرمانی در آن می‌تواند این شانس را برای بردن جایزه بهترین مربی فوتبال دنیا از دیگر رقبا بیشتر کند.

دیگو سیمئونه

«اسب‌های سیاه» در مراسم امسال فقط یک نماینده دارد و آن هم دیگو سیمئونه است. این مربی آرژانتینی باید مقابل مربی‌ای قد علم کند که بیش از هر مربی دیگری عناوین بیشتری به دست آورده و رکوردهای بیشتری شکسته و از سوی دیگر رقیبی دارد که بزرگ‌ترین جایزه فوتبال را در جام‌جهانی به خودش اختصاص داده است. اما او چه کاری انجام داده که بتواند علیه آن بجنگد؟ فقط قهرمانی در لالیگا و سوپرکاپ اسپانیا. در ظاهر شاید اینها کافی نباشد اما درک کردن این مساله که سیمئونه این عناوین را با تیم برآمده از ویسنته کالدرون و در حضور دو غول فوتبال اسپانیا به دست آورده، می‌تواند متقاعدمان کند که او شاید بهترین نه اما پدیده مربیگری فوتبال جهان در سال 2014 است. اتلتیکومادرید در حضور رئال‌مادرید و بارسلونا به قهرمانی رسید؛ اتفاقی که در یک دهه گذشته توسط هیچ تیم دیگری رخ نداده بود.

سیمئونه که تیمش در مقایسه با دو قطب فوتبال اسپانیا هزینه کمتری کرده بود و بازیکنان کلاس جهانی نداشت، تنها به کار سخت خودش اتکا کرد و نظمی در تیمش ایجاد کرد که با آن توانست مقابل هر حریفی بجنگد. این نظم اتلتیکو را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند؛ جایی که او فقط صد ثانیه با قهرمانی فاصله داشت. ناکامی پدیده فوتبال اسپانیا در رسیدن به این قهرمانی تلخ‌ترین لحظات تاریخ این باشگاه و هوادارانش بود. اگر سال دیگری بود به‌جرات می‌توانستیم بگوییم سیمئونه شایسته‌ترین مربی برای رسیدن به جایزه فیفاست، اما در سالی که نام مربی قهرمان جام‌جهانی و مربی برنده لیگ قهرمانان اروپا دیده می‌شود، این عنوان نمی‌تواند برای مرد جوان آرژانتینی آنچنان در دسترس باشد.

عرفان آذر / جام‌جم