افزایش بودجه و روزمرگی ورزش

در روزهای گذشته در حالی موضوع ارائه لایحه بودجه سال آینده کل کشور از سوی دولت به مجلس حسابی سر مسئولان، کارشناسان و ناظران حوزه‌های مختلف را گرم کرده و هر کس از زاویه تخصص و دید خود به نقد این لایحه می‌پردازد که در ورزش هم تب بحث و تبادل‌نظر پیرامون بودجه سال‌آینده ساختمان سفید رنگ سئول به سوژه اصلی این روزهای ورزشی‌ها تبدیل شده است، وزارت ورزش در حالی با 53.5 درصد افزایش بودجه پس از رقم رشد 70.8 درصدی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در ردیف دوم وزارتخانه‌هایی قرار گرفته که بیشترین افزایش را داشته و بودجه در نظر گرفته شده برای آن بالغ بر 465 میلیارد تومان است که هنوز این وزارتخانه تکلیف خود را به لحاظ قانونی نمی‌داند؛ وزارتخانه‌ای که از همان ابتدا بحث تاسیس یا عدم تاسیس آن محل نزاع کارشناسان، مسئولان و نمایندگان بود و تا به امروز نیز هنوز بسیاری از جمله خود محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان ادغام این دو حوزه را قبول ندارند.

همزمان در شرایطی که هنوز تدوین لایحه قانون وزارت ورزش نهایی نشده است، به نظر می‌رسد با وجود همه حسن نظری که دولت نسبت به این حوزه داشته است، اما افزایش بودجه نمی‌تواند به درمان بنیادین دردهای این حوزه منجر شود؛ حوزه‌ای که مشخص نیست در بخش جوانان و چندین و چند مقوله اصلی جوانان چه اختیاراتی دارد و چه هدفی را دنبال می‌کند؟ در حوزه ورزش حرفه‌ای درگیر واگذاری استقلال و پرسپولیس، در حوزه ورزش قهرمانی دچار تداخل و موازی‌کاری با کمیته ملی المپیک، در حوزه ورزش همگانی نقش آن شفاف نیست و در حوزه عمرانی بار سنگین بیش از 3000 طرح نیمه‌تمام ورزشی کوچک و بزرگ را به دوش می‌کشد؛ باری که در خوشبینانه‌ترین حالت به سرانجام رساندن آن دست‌کم ده سال زمان خواهد برد.

همه این شرایط در حالی بر مجموعه ورزش کشور حکمفرماست که نه در این دولت و تیم مدیریتی کنونی، بلکه ورزش ایران در طول تاریخ خود هیچ‌گاه با یک برنامه جامع و مانع حرکت نکرده و همواره با تغییر مدیریت‌ها راه آزمون و خطا را پیش گرفته است.

در این میان گاه هزینه‌های میلیاردی برای تدوین طرحی تحت عنوان طرح جامع ورزش کشور صورت گرفته و با وجود تصویب آن و به عبارتی تبدیل شدن آن از طرح به نظام جامع، با تغییر مدیریت‌ها، بایگانی شده و شگفتا چندماهی است که زمزمه‌های تدوین یک طرح دیگر به گوش می‌رسد.

آری، بودجه و داشتن اعتبار برای پیشبرد هر امری ضروری و حیاتی است، اما افزایش بودجه چنانچه با یک برنامه جامع و مانع همراه نشود، هیچ دردی از دردهای ورزش کشور را درمان نخواهد کرد.

پرسش‌هایی در این زمینه وجود دارد که چه مسئولان کنونی مجموعه ورزش و چه مسئولان سه چهار دهه اخیر را باید به تامل وابدارد: کجاست برنامه استعدادیابی منسجم و دقیق ورزش؟

با چه ملاک و اولویت‌هایی سال‌های سال در نقاط مختلف طرح‌های کوچک و بزرگ ساخته یا کلنگ زده شد؟

آیا هیچ وقت توانسته‌اید از جزئیات ورزش و ورود به مسائل جزئی و مدیریتی فدراسیون‌ها خود را رهانیده و به نظارت عالیه و هدایت کلان ورزش بپردازید؟

برای توسعه واقعی ورزش همگانی چه برنامه جامع و مانعی داشتید و آیا توسعه ورزش همگانی وظیفه سازمان ورزش است؟

نه، هیچ‌کدام از این پرسش‌ها و پرسش‌هایی از این دست سیاه‌نمایی نیست، یادآوری بی‌برنامه بودن ورزش است. به این امید که روزی رویای برنامه‌محور شدن ورزش عملیاتی شده و به جای روزمرگی، برنامه‌محوری جای همه کارها را بگیرد.

حال که اصحاب علمی ورزش سکاندار مجموعه ورزش هستند، این انتظار می‌رود که سکان ورزش را به این سمت و سو حرکت دهند و دلخوش به مدال‌هایی که حاصل ظهور اتفاقی پدیده‌های ورزش در اقصا نقاط کشور است، نباشند؛ زیرا ورزش باید آنچنان که ظرفیت‌های توسعه آن در کشورمان وجود دارد، پایدار و باصلابت حرکت کند، حوزه جوانان نیز که دیگر جای خود دارد...

امید توفیقی / گروه ورزش