پژمان جمشیدی: مربی‌گری را به کارگردانی ترجیح می‌دهم

هر دو بازیگری هستند که به تازگی وارد صحنه تئا‌تر شده‌اند و تجربه‌های زیادی به دست آورده‌اند. بهنوش بختیاری از فرصتی که برای بازی در تئا‌تر به دست آورده خوشحال است و اینطور که خودش می‌گوید، بازی روی صحنه را خیلی دوست دارد. پژمان جمشیدی هم بعد از تمام شدن این کار قرار است در جدید‌ترین نمایش ابراهیم پشت‌کوهی بازی کند و می‌گوید که دوست دارد زمانی را استراحت کند و برای بازی در فیلم سینمایی «پژمان» آماده شود.

بهنوش بختیاری یک طرفدار دو آتشه پرسپولیس است، از این‌که در کنار او بازی می‌کنید چه حسی دارید؟
پژمان: برای من خیلی تفاوتی ندارد. اول این‌که پرسپولیسی خیلی زیاد داریم که خیلی اتفاق مهمی نیست اما در کل باید بگویم که کمی دوست‌داشتنی‌تر می‌شود، البته بهنوش بختیاری خیلی مهربان است و اگر استقلالی هم بود فرقی برای من نمی‌کرد.
از این‌که جلوی پژمان جمشیدی که یک پرسپولیسی است بازی می‌کنید چه حسی دارید؟ آیا تصورش را می‌کردید که با یک بازیکن تیم محبوبتان همبازی شوید؟
بهنوش: آقای جمشیدی که برادر و دوست خوب من است، اما من به این دلیل که او قبلاً در تیم محبوب من بازی می‌کرده، با او خوب نیستم. به این خاطر که فرد خوبی است، اما زمانی که او را دیدم و به او گفتم که من یک پرسپولیسی دو آتشه هستم به من گفت که بله خانم همه می‌دانند! اما اگر او استقلالی هم بود برای من فرقی نمی‌کرد، اما هیچوقت فکرش را نمی‌کردم که با او همبازی شوم. شاید خدا به قلب خوب ما نگاه کرده است، اما واقعاً هیچ وقت فکر نمی‌کردم که با یک فوتبالیست، آن هم در یک نمایش بازی کنم. در ‌‌نهایت باعث افتخار من است.

با توجه به این‌که در چند کار نمایشی پشت سر هم بازی کرده‌اید، آیا مصرانه دوست دارید که کار نمایش را ادامه دهید؟
پژمان: نگاه من به تئا‌تر، یک کلاس درس است. بیشتر دوست دارم از آن نکات تازه یاد بگیرم. تئا‌تر دنیای خاص خودش را دارد که اتفاقاتش در هیچ جای دیگری رخ نمی‌دهد. عمری است که من به ارتباط مستقیم با تماشاگر عادت کرده‌ام، فوتبالیست‌ها مزد زحماتشان را‌‌ همان موقع از مخاطبانشان می‌گیرند. در مورد نمایش هم همین اتفاق می‌افتد، اما زمانی که یک فیلم سینمایی بازی می‌کنید، باید بروید در سینما و همراه با مردم فیلم را ببینید تا متوجه بازخورد‌ها شوید!

در تئا‌تر و فوتبال‌‌ همان لحظه انرژی را از مخاطب دریافت می‌کنید و این بهترین و جذاب‌ترین پاداشی است که هر کسی می‌توان آن را از آن خودش کند. ضمن این‌که باید بگویم مصرانه قصد به حضور در تئا‌تر ندارم. بعد از تمام شدن نمایش «آرسنیک و تور کهنه» تصمیم گرفته بودم شش ماهی استراحت کنم و اگر پیشنهادی هم داشتم کار نمایش را قبول نکنم! چرا که بازی در نمایش «آرسنیک و تور کهنه» انرژی زیادی از من گرفت و زمانی که در آن نمایش بازی می‌کردم، صبح‌ها در فیلم جدید مهدی کرم‌پور بازی می‌کردم. هفت صبح تا هفت بعدازظهر آنجا بودم و خیلی سریع برای اجرا خودم را به ایرانشهر می‌رساندم. گریم سنگینی برای آن کار داشتم و حدود پنجاه دقیقه هر روز باید گریم می‌شدم و... مجموع این اتفاقات من را خسته کرد، اما بعد از آن با پیشنهاد محمد حاتمی روبه‌رو شدم و اسم او کمی مرا قلقلک داد که متن را بخوانم. متن خیلی خوبی داشت و دوستش داشتم و تصمیم گرفتم که بیایم. با خودم گفتم که بعد از این اجرا مدتی از صحنه نمایش دور می‌شوم، اما با پیشنهاد وسوسه‌انگیز ابراهیم پشت‌کوهی روبه‌رو شدم، نقشی که قرار بود بازی کنم ده روزی با این نمایش تداخل داشت، ابراهیم پشت‌کوهی نقش من را عوض کرد و یک نقش یک صحنه‌ای برای من کنار گذاشت تا من بتوانم در این تجربه سهیم باشم! و از این اتفاق خوشحالم چرا که ابراهیم پشت‌کوهی در دنیای نمایش فرد بسیار ویژه‌ای است. تیم بازیگران خیلی خوبی در این نمایش بازی می‌کنند، نادر فلاح، خسرو شهراز، تینو صالحی، الهام شعبانی و چند بازیگر از بندرعباس در این نمایش حضور دارند. این روز‌ها مشغول تمرین برای این نمایش هم هستم. ابراهیم پشت‌کوهی از من کار زیاد می‌کشد که با خستگی اما لذت زیادی روبه‌رو است. کار نمایش پشت سر پیش می‌آید و واقعاً تصمیم دارم که بعد از کار ابراهیم پشت‌کوهی مدتی را استراحت کنم و برای فیلم سینمایی «پژمان» آماده شوم.
بهنوش: من خیلی نا‌امیدانه وارد صحنه تئا‌تر شدم. فکر می‌کردم که با یکسری نقش‌های تکراری روبه‌رو می‌شوم و این پتانسیلی که خودم از وجودش خبر داشتم را کسی نمی‌بیند!

اما از آنجایی که نیتم همیشه پاک است، خدا را شکر که چند پیشنهاد خوب سینمایی به من شد. هنوز قرارداد نبستم و نمی‌توانم اسمی از آن ببرم. فیلمی که قرار است در آن نقش یک دختر افغانی را بازی کنم که تحت شکنجه طالبان قرار گرفته است. فیلمی که قرار است در افغانستان هم فیلمبرداری شود. این پیشنهاد برای من خیلی عجیب و ارزشمند بود و خوشحالم که از بازی در تئا‌تر به این نقش قرار است برسم. تئا‌تر را خیلی دوست دارم و این چند وقت شاید 20 تا 25 فیلم رد کرده‌ام در حالی که به لحاظ مالی با مشکل روبه‌رو هستم. من متأسفم که چرا در این چند سال کار تئا‌تر انجام ندادم؟ چرا که تئا‌تر عشق است و همین که پشت در می‌رسم و همه چیز را‌‌ رها می‌کنم برایم لذت‌بخش است. تئا‌تر هنر واقعی است. دوست دارم همه چیز را‌‌ رها کنم و فقط به تئا‌تر برسم.
از نمایش «آرامسایش» برای ما بگویید.
پژمان: همه اتفاق‌ها در یک مطب روان‌پزشک می‌افتد. افراد مختلفی روی صحنه حضور دارند و بازی می‌کنند. دکتر که نقشش را من بازی می‌کنم وارد صحنه می‌شود و همیشه با یک مریض روبه‌رو است که با چند شخصیت زندگی می‌کند و تماشاچی تمام این شخصیت‌ها را می‌بیند، اما دکتر تنها او را می‌بیند و باید حواسش را حسابی جمع کند. دکتر درگیر مریض‌ها و اتفاق‌هایش می‌شود و صحنه به صحنه می‌بینیم که دکتر چطور آشفته و عصبی می‌شود.
بهنوش: در این نمایش من 6 نقش را بازی می‌کنم. نقش‌های کوتاه یک پرده‌ای که همه از همدیگر متفاوت است. سعی کردم در تن صدا و اجرا این تفاوت را ایجاد کنم. نقش یک دختری که دوست دارد پسر شود، یکی دیگر دانشجوی ساده و دیگری یک خانم قدیمی است. نقش‌های متفاوتی که خیلی تجربه خوبی برای من بود. صرفاً این نمایش را به خاطر خود آقای حاتمی قبول کردم. اسم خوبی در دنیای تئا‌تر دارد و کار قبلی او کار بسیار ویژه و خوبی بود. آقای حاتمی تجربه بیست و چند ساله دارد و برای من بازی کردن در کاری که او کارگردانی‌اش را برا عهده دارد، ارزش زیادی دارد و نکات تازه‌ای از کار کردن با او یاد گرفتم. ضمن این‌که در نمایش «دورهمی زنان شکسپیر» نکات زیادی را یاد گرفتم و تجربه خیلی خوب و عجیبی بود. انرژی زیادی گرفتم. بعد از آن پیشنهاد‌های تئاتری زیادی داشتم و صرفاً به اسم آقای حاتمی دقت کردم و متن را هم دوست داشتم، به خصوص این‌که در مبحث روان‌شناسی و فلسفی است.
در طول یک سال گذشته تجربه‌های زیادی را در سه مدیوم به دست آوردید، به کارگردانی فکر نکردید؟
پژمان: اگر فکر هم کنم، جرئت مطرح کردنش را ندارم. کار جذابی است، اما اگر روزی دوست داشته باشم کارگردانی کنم، مربیگری فوتبال را ترجیح می‌دهم. مربیگری و کارگردانی خیلی شبیه هم است. دنیای خودت را بر اساس تفکرات خاص خودت با یکسری آدم می‌سازی و این خیلی جذاب است. در فوتبال یکسری آکساسوار دارید که بازیکن‌ها و باشگاه است و از آن‌ها باید تیمی را بسازید که طرفدارانتان را راضی کنید. کارگردانی هم همینطور است و به نظر من خیلی به هم شباهت دارند. اتفاقاً با ابراهیم پشت‌کوهی هم خیلی صحبت کردیم و جالب است که می‌گفت دوست داشته مربی شود. با تئا‌تر و کار هنری یک فرهنگ را نشان می‌دهید. در فوتبال با یکسری تعاریف از قبل تعیین شده روبه‌رو هستیم و شاید از این نظر فرق کند. در ‌‌نهایت در فوتبال دوست دارید در یک نبرد و مسابقه پیروز شوید و در نمایش قصد دارید تفکراتی را به یکسری افراد القا کنید. از این لحاظ را نمی‌گویم، به لحاظ چیدمان و میزانسن‌ها خیلی شبیه است.
بهنوش: من چند مستند کوتاه ساختم، اما واقعاً به کارگردانی در سینما و تئا‌تر فکر نکردم. کارگردانی تجربه زیادی می‌خواهد.
اتفاق‌های عجیبی می‌افتد و آخرینش فوتبال بازی کردن امیر تتلو است. چقدر به مرزبندی میان عرصه‌ها اعتقاد دارید؟
من به این مرزبندی اعتقادی ندارم. عقیده دارم به خاطر انتخاب اول نباید تا آخر عمر‌‌ همان کار را ادامه داد. هر کسی اگر توانایی دارد و خوب باشد نمی‌توان آن را انکار کرد. ایرادی ندارد. زمین فوتبال برای من نیست، اما این اعتقاد را دارم که اگر کسی وارد عرصه‌ای شد و توانایی انجام آن کار را نداشت باید برود. من مطمئنم که هنر آدم‌های خودش پیدا می‌کند. من، «پژمان» را بازی کردم و فکر می‌کنم خوب بود که بعد از آن پیشنهادات دیگری داشتم.

بهترین کاری که تا به حال انجام دادید کدام بود؟
پژمان: بدون شک سریال «پژمان.» این سریال درست مانند پرسپولیس که همیشه برای من نماد موفقیت است، اما آن شهرت و علاقه‌ای که طرفداران پرسپولیس به من می‌دادند، نمی‌تواند منکر علاقه‌ام شود. «پژمان» هم در این وادی‌‌ همان حس و حال را دارد. پژمان یک اتفاق عجیب بود. سریال فوتبالی موفقی قبل از این نداشتیم. سریالی که بتواند مرز بین رئال و رؤیا را اینقدر خوب به نمایش بگذارد و مدیون نویسندگی پیمان و کارگردانی سروش بود. من می‌توانم اینطور بگویم که پژمان بزرگ‌ترین اتفاق زندگی من بود.
بهنوش: من تمام کارهایی که تا به حال انجام دادم را دوست دارم، اما کارهای تئاترم را بیشتر دوست دارم. (روزنامه صبا)