مردمی که تاریخ نمی‌خواهند

جالب آن‌که این بشر قرن بیست‌ و یکمی، آثاری که برای قرن‌ها پابرجا بود و پدرانش با هزار سختی و مشقت آنها را حفظ کردند، در چشم برهم‌ زدنی با خاک یکسان می‌کند؛ آثار و بناهایی که روزی قرار بود درس عبرتی برای آیندگان باشد، انگار خود به معضلی تبدیل شده‌ است که حالا همان آیندگان برای نابودی‌شان گوی سبقت را می‌ربایند؛ نمونه‌اش هم مجسمه بودا در بامیان.

حالا جانشینان همان‌ها که روزی طالب بودند و امروز ادعای خلافت می‌کنند، پنج اثر از شش اثر جهانی سوریه را تخریب کرده‌اند؛ آثاری که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌ است.

این را تصاویر ماهواره‌های آمریکایی می‌گوید؛ آن هم تصویرهایی با کیفیت بالا که از سوی انجمن توسعه علوم آمریکا تهیه شده است.

عجیب است که به آن یکی رحم کرده‌اند؛ بنایی که در دمشق است. شاید همین در دمشق بودن، آن را مصون نگه داشته، اما آن طرف‌تر، ساختمان‌های تاریخی در شهر حلب که از کهن‌ترین شهرهای تاریخی جهان به حسابش می‌آورند، از تخریب‌های سنگین و گسترده بشدت آسیب دیده است.

حالا وسط این کارزار، یونسکو هم بیاید هر شش اثر میراث جهانی سوریه را در فهرست میراث در خطر قرار دهد؛ کو گوش شنوا.

شهر باستانی بورسا، محوطه باستانی پالمیرا، روستاهای باستانی در شمال سوریه، دژ «قلعه الحصن» از مهم‌ترین و سالم‌ترین قلعه‌های به یادگار مانده از جنگ‌های صلیبی و دژ صلاح‌الدین؛ این نام‌ها را در اینترنت جستجو کنید تا دستگیرتان شود وقتی به این بناها و آثار رحم نکرده‌اند، چه بلایی سر بقیه که عنوان جهانی را هم یدک نمی‌کشد، آورده‌اند.

شاید بگویید، وقتی نجات جان انسان‌ها از اوجب واجبات است، دیگر فلان بنا یا بهمان اثر چه اهمیتی دارد. شاید حق با شما باشد.

وقتی در همین جنگ، خیانتکاران به مردم براحتی سر می‌برند و سلاخی می‌کنند، چرا باید به تاریخ و اثرش بها دهند؟ ای‌کاش همان آمریکایی‌ها زمانی که می‌خواستند هیزم به آتش جنگ سوریه بریزند، ماهواره‌شان را به سمت آثار باستانی این کشور می‌چرخاندند تا حالا افسوس تاریخ و گذشته را نخورند و کاسه چه کنم چه کنم دستشان نگیرند.

کمیل انتظاری - گروه فرهنگ و هنر