رضا، محرم اسرار ما

همین روحیه موجب شده اسلام نزد ایرانی‌ها رنگ و بوی خاص به خود را بگیرد و برخی از ارزش‌های اسلامی که نزد دیگر مسلمانان کمتر مورد توجه قرار گرفته، نزد مسلمانان ایرانی، بها داده شود.

برای مثال، عزت نفس ما باعث می‌شود که از بیان نیازهای خود به هر فردی خودداری کنیم و آن را کسر شأن خود بدانیم. از همین‌رو تملق و چاپلوسی بویژه از کسانی که در جایگاه قدرت نشستند، در فرهنگ ما با تعابیر منفی، طرد و مضحکه می‌شود.

(هرچند افرادی نیز در میان ما یافت می‌شوند که متاسفانه به خلاف سنت‌های صحیح دینی و ملی تملق و چاپلوسی را به عادت همیشگی و پله ترقی‌های دنیوی خود مبدل کرده‌اند.)

چنین مرام‌های اخلاقی در بین آموزه‌های اسلامی نیز موجود است. براساس تعالیم اهل بیت(ع)، مسلمان واقعی تا جای ممکن از بیان نیازهای خود نزد هر فردی غیر از خداوند ابا می‌کند و شأن خود را محفوظ می‌دارد. او سعی می‌کند با تلاش و کوشش خود و توکل به خداوند حاجاتش را برطرف کند.

مسلمانان ایران از چنین الگویی تبعیت می‌کنند. آنها به‌جای بیان نیازهای خود نزد اصحاب ثروت و قدرت، به حرم شریف و پاک یگانه امام معصومی که در خاک ایران مدفون است، پناه می‌برند.

مسلمانان ایران نه‌‌فقط در روز میلاد و شهادت آن حضرت، بلکه در دیگر مناسبات مربوط به هریک از ائمه نیز حضور پرشوری در حرم امام هشتم را به نمایش می‌گذارند، با حضرت درددل می‌کنند و حاجات خود را در جوار حرم مطهر ایشان، از خداوند طلب می‌کنند.

از این رو امام رضا (ع) پناهگاه و محرم دل‌های ماست. او خودی‌تر از هر کسی نزد ماست. ما او را محرم اسرار خود می‌دانیم. نزد او می‌رویم تا شاید خداوند به واسطه آبروی او و خاندان پاکش، گره از حاجات ما بگشاید و در غیر این صورت نیز ما چیزی از دست نداده‌ایم.

ما بهترین دوست خود را زیارت کرده‌ایم و از حضور معنوی‌اش بهره برده‌ایم. ما راضی و خشنود هستیم، مشروط به زیارت «رضا»(ع).

حسین برید - جام‌جم