حضور جهانی والیبال، تلنگری برای بسکتبال

فوتبال ایران را زیرسوال ببرد. اینک در نزد جامعه ورزشی ایران بویژه اهالی توپ و تور و سبد این پرسش دوباره به نحوی دیگر تکرار می‌شود. بسکتبال تا کی می‌خواهد در دایره تیم‌های آسیایی بچرخد و قهرمانی‌های از پیش مشخص شده را تکرار کند؟ ظرفیت‌های موجود در این ورزش چقدر است و به نسبت مقیاس تیم‌های جهانی این ورزش چه کمبودهایی دارد؟ همزمان با این بحث‌ها، عده‌ای در ارزیابی‌هایی دم‌دستی به تفاوت‌های ظاهری دو ورزش می‌پردازند که طبیعی است. البته نکته‌ای که در بحث‌ها مغفول می‌ماند مدیریت نکردن بسکتبال به سمت و سوی جهانی است که در سال‌های اخیر هیچ‌ کار خاصی در این باره صورت نگرفته است. تیم ملی بسکتبال، رقابت‌های جهانی اسپانیا را هشتم شهریور پیش‌رو دارد و بنا به هدفگذاری‌های صورت گرفته فدراسیون بسکتبال، این بازی‌ها را قربانی مدال بازی‌های آسیایی اینچئون کرده است. وقتی بسکتبال چنین نگاهی به دومین حضور جهانی خود در ادوار برگزاری این رویداد بزرگ دارد، طبیعی است چرخ بسکتبال در محدوده جغرافیایی آسیا به گردش دربیاید و از درنوردیدن افق‌های دورتر محروم بماند. فاصله رویداد جهانی بسکتبال هر چهار سال یک بار است؛ یعنی فدراسیون بسکتبال با در نظر گرفتن احتمال صعود ایران در بازی‌های امسال، از چهار سال پیش می‌توانست برنامه‌ریزی مناسبی در پایان رقابت‌های 2010 ترکیه تا آغاز 2014 اسپانیا داشته باشد. این برنامه با توجه به قدرت بسکتبال ایران قابلیت اجرا داشت. حتی این برنامه‌ریزی می‌توانست با قطعی شدن صعود ایران به جام جهانی بعد از قهرمانی در سال 2013 صورت بگیرد، اما هیچ‌کدام از مولفه‌های حضور جهانی بسکتبال در برنامه‌ریزی‌ها رعایت نشد تا کار به جایی برسد که این روزها اعلام شود بازی‌های آسیایی مهم‌تر از جام جهانی برای بسکتبال است. ظرفیت‌های نهفته با قابلیت جهانی در بسکتبال ایران از سوی حامد حدادی در NBA، ارسلان کاظمی در لیگ دانشگاه‌های آمریکا و صمد نیکخواه‌بهرامی در لیگ فرانسه شناسایی شد. این نشانه‌ها طی سال‌ها به دست بسکتبال رسید و از ظرفیت‌های جهانی شدن این ورزش خبر داد، اما بسکتبال ایران بی‌اعتنا و درگیر قهرمانی‌های تکراری در آسیا از کنارشان گذشت.

محمد رضاپور / گروه ورزش