ما آرژانتین را بردیم

دست آخر هم تلاش علیرضا حقیقی برای این که اجازه ندهد ضربه مهار نشدنی مسی به تور دروازه بچسبد و گل. گلی که فقط برای چند ثانیه ایرانی‌ها را بهت‌زده کرد و بعد هم جشن و پایکوبی. اینها اسلایدهای به هم چسبیده یک دیدار حماسی است؛ اسلایدهایی که از بامداد دیروز تا همین الان ذهن همه ما را به خود درگیر کرده است.

بازی ایران و آرژانتین برای ما صحنه‌های به یادماندنی کم نداشت. تکل زیبای آندو زیر پای مسی و ناکامی بهترین فوتبالیست جهان وقتی که قصد داشت مهرداد پولادی و امیرحسین صادقی را دریبل بزند. دفاع جانانه سیدجلال حسینی و ضربه سر او که می‌توانست به گل تبدیل شود. فرارهای تند و تیز رضا قوچان‌نژاد و آن تو سر توپ زیبای علیرضا جهانبخش وقتی تصمیم گرفت با یک پاس عمقی قوچان‌نژاد را در موقعیت تک به تک قرار دهد. به همه اینها دو ارسال مواج پژمان منتظری را هم اضافه کنید و البته آن واکنش‌های تماشایی علیرضا حقیقی را. ما آرژانتین را بردیم. این را از چهره به استیصال کشیده شده سابیا و دستیارانش روی نیمکت آرژانتین می‌شد فهمید. زمانی که چهار نفری به دنبال راهکاری برای فرار از مهلکه ایران بودند. آن هم درست در شرایطی که چند متر آن طرف‌تر یک مرد پرتغالی ایستاده بازی را تماشا می‌کرد؛ با اعتماد به نفس بالا و با ایمان راسخ به شاگردانی که در زمین داشت.

ما آرژانتین را بردیم. این را از هلهله‌ای که آرژانتینی‌ها بعد از پایان بازی به راه انداخته بودند می‌شد فهمید؛ وگرنه دلیلی نداشت آنها با آن پیشینه تاریخی‌شان در فوتبال و آن ستاره‌های چند صد میلیون دلاری، اینچنین پس از شنیدن صدای سوت داور شادی کنند. برای افسوس و ناراحتی بازیکنان ما هم پس از شنیدن صدای سوت پایان هیچ دلیلی وجود نداشت. به قول برخی‌ها قرار بود وقتی گزارشگر می‌گوید به نام خدا، نتیجه یک بر صفر باشد.

اما نه! این بچه‌ها همه دنیا را شگفت زده کردند. حتی خود ما را. ما آرژانتین را بردیم که بازیکنان در رختکن اشک ریختند. ما آرژانتین را بردیم که تا صبح نخوابیدیم و جشن و پایکوبی به راه انداختیم. ما خوب بودیم، خیلی خوب. بهتر از کره جنوبی مقابل روسیه، بهتر از استرالیا مقابل هلند، بهتر از ژاپن مقابل یونان و حتی بهتر از کاستاریکا مقابل ایتالیا. به این تیم همان طور که وزیر امور خارجه کشورمان، ظریف در پیامش نوشت بشدت باید افتخار کرد.

رضا پورعالی / گروه ورزش