بیکاری کارگران هنرمند

کارشناسان هم موضوع بزرگ‌تری را مدنظر قرار می‌دهند و تعطیلی یک خط تولید هر چند کوچک یا بزرگ را به عنوان اتفاقی نامطلوب که به روند اقتصاد کشور آسیب می‌زند، عنوان می‌کنند.

این اتفاقات در عرصه امور اقتصادی گویی امری پذیرفته شده‌است و در ساده‌ترین نگاه نگرانی برای این‌که عده‌ای برای کسب نان شبشان با مشکل مواجه می‌شوند حس هر شنونده‌ای را برای لحظاتی درگیر می‌کند.

اما این نگاه‌ها در دیگر عرصه‌های کشورمان از جمله فرهنگ چندان پررنگ نیست و هر چند غوغا و بلوا و حرف درباره آنها زیاد است، اما دریغ از یک حرف جدی یا وعده‌ای که بدون جنجال و حاشیه و دلخوری محقق شود.

بارزترین نمونه این اتفاق تعطیل شدن ارکسترهای موسیقی ملی و سمفونیک است که آن‌قدر به طول انجامیده تا اهالی موسیقی هم نگران باشند و هم ناامید!

این ارکسترها تمام داشته‌های هنر موسیقی یک کشور را نشان می‌دهند و سنجه‌ای برای نشان دادن سطح موسیقی یک کشور در جامعه جهانی هستند و به نوعی خط تولید مهم موسیقی کشور محسوب می‌شود ولی عجیب است که نه دولت گذشته فکری برای راه‌اندازی دوباره آن کرد و نه دولت یازدهم به وعده‌های شیرین و امیدوارانه‌اش عمل می‌کند.

هر چند رهبران این ارکسترها تعیین شده‌اند، اما به نظر می‌رسد این افراد هم جزئیات دیگری درباره زمان فعالیت ارکستر نمی‌دانند و با وجود اعلام فعالیت دوباره، این ارکسترها هنوز هم تعطیل است.

آن هم بی‌آن‌که یکی از مدیران فرهنگی از خودش بپرسد کارگران هنرمند و سختکوش این خط تولید که پیشتر هم نه حقوقشان را سر وقت می‌گرفته‌اند و نه مزایایی داشته‌اند، طی این مدت کجا هستند؟ چه می‌کنند؟ و چگونه زندگی‌شان را می‌گذرانند؟ هیچ‌کس به این فکر نمی‌کند که ارکسترهای ملی و سمفونیک نبض تپنده موسیقی کشور و به بیان بهتر، خط تولید موسیقی کشور تعطیل شده است.

زینب مرتضایی فرد - گروه فرهنگ‌وهنر