پوسترهای بی‌خودی

همنسلان ما هرازگاهی این بخت را داشتند که علاوه بر بهره بردن از برنامه‌های کودک و نوجوان تلویزیونی، از پدر و مادر خود بخواهند آنها را به دیدن فیلم‌هایی چون «شهر موش‌ها»، «گلنار»، «علی و غول جنگل»، «گربه آوازه‌خوان»، «پاتال و آرزوهای کوچک»، «الو الو من جوجوام»، «بهترین بابای دنیا» و «مریم و میتیل» ببرند. هم‌سن و سال‌های من در کودکی جدا از شخصیت‌های محبوب داستانی، قهرمان‌های دوست‌داشتنی و سینمایی وطنی خودشان را داشتند.

اما با ورود به دهه 80 و 90 چراغ سینمای کودک و نوجوان آرام‌آرام به خاموشی گرایید و بچه‌های نسل‌های متاخرتر به انیمیشن‌های خارجی ماهواره‌ها و بازی‌های خشن رایانه‌ای توجه نشان دادند.

این واقعیتی تلخ است که بسختی می‌توان بچه‌های امروزی را پای قصه‌های اصیل ایرانی و برنامه‌های وطنی تولیدی نشاند. البته باز در بازار بی‌اعتنایی محض سینمای ایران به کودکان و نوجوانان این تلویزیون است که توانسته پرچم ارتباط با بچه‌ها را بالا نگه دارد.

مجموعه‌های موفقی چون «کلاه قرمزی» و خاله‌ها و عموهای تلویزیونی مدت‌هاست دارند جور کم‌کاری سینما را در این زمینه می‌کشند.

بنابراین در چنین وضع اقتصادی و بحرانی که هیچ تهیه‌کننده و فیلمسازی حاضر به ریسک تولید کار کودک و نوجوان نیست، نهادها و سازمان‌ها و افراد مختلف و مسئول تا جایی که در توانشان است باید از اندک ماجراجویان از جان و مال گذشته این جریان حمایت کنند.

فیلم کودکانه «نخودی» که در شرایط بی‌رونقی سینمای کودک و سال 88 ساخته شده، با یک تیر دو نشان می‌زند؛ یعنی هم به لحاظ بیرونی قدمی در جهت اعتلای سینمایی مظلوم و فراموش شده برمی‌دارد و هم به لحاظ مضمونی و قصه روی یکی دیگر از موارد مهجور یعنی تئاتر عروسکی تمرکز می‌کند.

پس فرشته طائرپور (تهیه‌کننده)، جلال فاطمی (کارگردان) و تمام عوامل این فیلم این انتظار را دارند که اگر حمایت ویژه‌ای از مراحل مختلف تبلیغات و دیده شدن این فیلم نمی‌شود، دست‌کم مورد بی‌مهری و سنگ‌اندازی هم قرار نگیرند.

پوستر نامناسب این فیلم در شبکه نمایش خانگی که صابر ابر بازیگر اصلی این فیلم را چادر به سر و با خنده‌ای مضحک نشان می‌دهد، باعث دلخوری و اعتراض شدید تهیه‌کننده و بازیگر فیلم شده است و آنها بدرستی به موضوع توزیع نامناسب و کاسبکارانه این اثر اشاره می‌کنند.

متاسفانه این مورد اولین‌بار نیست که در شبکه نمایش خانگی برای یک فیلم سینمایی اتفاق می‌افتد و به عنوان مثال پیش از این نیز شاهد تبلیغات و پوستر نامناسب فیلم «هیچ» بودیم. وجود افراد غیرمتخصص که کمترین آشنایی با مقوله زیباشناسی اثر سینمایی ندارند و برای اندکی سود بیشتر به چنین ترفندهای غیرمنصفانه‌ای متوسل می‌شوند، چه عنوانی جز خیانت در امانت می‌تواند داشته باشد؟

بهتر است مسئولان سینمایی ما پیش از این‌که برخی عزیزان خلاق و هنرمند ما در موسسات مختلف شبکه‌های نمایش خانگی با توجیه نجات سینما و فروش بیشتر فیلم‌ها دست به کارهای محیرالعقولانه‌تری همچون پوشاندن شلوارک پای فلان استاد بازیگری و قرار دادن پستانک در دهان فلان بازیگر پیشکسوت بزنند، جلوی این ماجرای مضحک را بگیرند.

علی رستگار ‌-‌ گروه فرهنگ و هنر