جدال یازدهمین پلنگ با مرگ؛ این بار در ارتفاعات تنکابن

این پلنگ بالغ روز جمعه گذشته به دلیلی نامعلوم در جاده اصلی منطقه جنگلی 2000 تنکابن مجروح شد و به محض اطلاع ماموران، تیم دامپزشکی محیط‌زیست ساری، پلنگ را برای مداوا به پارک پردیسان تهران منتقل کردند.

به گفته هادی منصور کیایی، رئیس اداره محیط‌زیست تنکابن، احتمال اصابت گلوله یا برخورد با خودرو به دلیل فاصله کم پلنگ با جاده وجود دارد، اما هنوز نمی‌توان در این مورد نظر قطعی داد.

برخی محلی‌ها هم گفته‌اند این پلنگ در اثر ترس و پرتاب از صخره مجروح شده و گلوله‌ای به آن اصابت نکرده است. برخی نیز دلیل جراحتش را درگیری با یک حیوان دیگر می‌دانند.

کیوان هوشمند، مدیر دیده‌بان محیط‌زیست و حیات وحش ایران نیز با بیان این‌که این پلنگ صبح دیروز به پارک پردیسان تهران رسید و از آنجا برای درمان به دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران منتقل شد به مهر گفت: دلیل آسیب‌دیدگی این پلنگ که جنسیت آن نر بوده و بالغ است، هنوز مشخص نیست، اما جراحتی قدیمی در ناحیه پنجه دست چپ پلنگ وجود دارد که نشان از گرفتار شدن حیوان در تله‌های کشاورزان دارد.دامپزشک پردیسان نیز که به همراه دستیارانش در کلینیک تخصصی حیات وحش پارک پردیسان پلنگ مجروح را مورد معاینه قرار داد، درباره وضع فعلی پلنگ یادآور شد: اکنون پاهای پلنگ حرکت نمی‌کند که ممکن است به دلیل ضایعه نخاعی باشد. پنجه دست راست حیوان نیز کاملا قطع شده است که البته این مورد مربوط به قبل بوده و احتمالا به دلیل گرفتار شدن در تله بوده است.

معماریان، اظهار نظر دقیق در مورد دلیل آسیب‌دیدگی پلنگ تنکابن را منوط به انجام سی‌تی‌اسکن و تهیه عکس رادیوگراف دانست و افزود: پلنگ مجروح برای انجام سی‌تی اسکن و آزمایش‌های لازم، صبح دیروز از پارک پردیسان به دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران منتقل شد.

هفته گذشته نیز پلنگ دیگری در منطقه سپیددشت خرم‌آباد با اصابت گلوله شکارچیان غیرمجاز مجروح و به تهران منتقل شد که پس از رسیدن به دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران تحت معاینه و مداوای کامل قرار گرفت، اما به گفته گروه متخصص و معالج این پلنگ، وی به دلیل برخورد گلوله به مهره‌های ستون فقراتش، به احتمال زیاد برای همیشه فلج خواهد ماند.

با وجود اطلاع‌رسانی گسترده و موج خبری ایجاد شده در طول چند ماه گذشته، همچنان مردم محلی اطراف زیستگاه‌های پلنگ به جدال با این‌گونه نادر ادامه می‌دهند. به همین دلیل، ضرورت آموزش‌های جدی‌تر در سطوح مدارس و جوامع محلی بیش از پیش احساس می‌شود.