«زمان» مخاطب تربیت‌ می‌کند

این واقعیت را باید پذیرفت که تلویزیون، رسانه مناسبی برای تجربه‌گرایی فرمی نیست. تجربه‌های فرمالیستی معمولا برای قالب‌ها و رسانه​های کم هزینه‌ مناسب‌تر است، درواقع قالب‌هایی که مستقیم به مخاطب فراگیر، عمومی و غیرانتخابی ارائه نمی‌شود. در فیلمی کوتاه تجربیات و آزمون‌های فرمالیستی نهفته و در معرض دید تماشاگر انتخابی قرار خواهد گرفت؛ اما مخاطب تلویزیون، فراگیر، غیرانتخابی و متنوع است. نه این طیف وسیع مخاطب، قدرت انتخاب رویکرد برنامه‌ای که برای آنها پخش می‌شود، دارد و نه برنامه‌ساز این اجازه را دارد که عادت و سلیقه‌های عموم تماشاگران را به چالش بکشد یا تغییر دهد.

قطعا تولید و پخش این‌گونه آثار از هر رسانه‌ای، موجب غنی‌تر شدن تجربه بصری مخاطبان می‌شود، اما آیا ارزش دارد ما فقط به‌دلیل ایجاد فرصت برای اندکی از مخاطبان تلویزیون، طیف عظیم‌تری را از دست بدهیم؟ یا آنها را مجبور به تماشای اثری کنیم که بالاتر از نیاز و درکشان است؟ تلویزیون جای آزمون و خطاها نیست مگر آن‌که آثار خاص در ساعت و باکسی مشخص به نمایش گذاشته شود. در ساعات پربیننده باید سریال‌های عامه پسند به نمایش گذاشته شود و ساعت‌های پر بیننده زمان مناسبی برای بازی‌های فرمی نیست حتی اگر این تجربه‌ها کمکی برای افزایش سطح سلیقه مخاطب محسوب شود گذشت زمان کلید درک و کنار آمدن با این مساله است. عادتی که از آن صحبت شد در طول چند دهه شکل گرفته و برآیند تاثیر سریال های زیادی است.

حتی اگر سریال‌های غیرمتعارف را گروه قابل توجهی از دانشجویان و علاقه‌مندان سینما بپسندند، باز هم وظیفه تلویزیون در نظر گرفتن سلیقه طیف گسترده‌تری از مردم است و این‌گونه سریال‌ها، هیچ تناسبی با سلیقه عمومی ندارد و همان‌طور که در ابتدا اشاره شد، سلیقه عمومی را هم می‌توان در یک بازه زمانی طولانی و با برنامه‌ریزی مدون تغییر داد.

اشکان منصوری