دغدغه‌های زنانه

این ترس زن و مرد هم نمی‌شناسد و همه را به نوعی مشغول خودش می‌کند، حتی برای بعضی‌ها منشأ افسردگی می‌شود و دل و دماغشان را برای ادامه زندگی کور می‌کند.

اینها حرف‌های یک روان‌شناس است که بخشی از افسردگی را به ترس از آینده ربط می‌دهد. او منظورش آدم‌هایی است که پیش‌رویشان جز بن‌بست چیزی نمی‌بینند و آینده برایشان، زمانی دور و مبهم است.

محمدحسین جعفری در گفت‌وگو با ایسنا، بخش دیگر افسردگی را نیز به مجرد بودن ربط می‌دهد و بخش زنانه‌اش را پررنگ‌تر می‌کند، یعنی می‌گوید، اگر دختری در سن 20 تا 30 سالگی یا بیشتر گرفتار افسردگی شد، می‌شود این افسردگی را به ناکامی عشقی یا این دلمشغولی که چرا تا به حال تنها مانده است، ربط داد.

با این حال ترس از آینده و افسردگی ناشی از آن را می‌شود از زاویه‌ای دیگر هم نگاه کرد، یعنی از زاویه‌ای فراتر از تجرد و دلهره‌های دختری که از تنها ماندن می‌ترسد.

این معادله که مرد نان‌آور خانه است و زن نان‌خور، سال‌هاست به هم خورده و دیگر نه مردان نان‌آور مطلقند و نه زنان مصرف‌کننده صرف.

این نیز مرهون رشد اجتماعی زنان است؛ زنانی که تحصیل می‌کنند، در انواع رشته‌ها ماهر می‌شوند و حرفی برای گفتن پیدا می‌کنند، اما فقط تعداد کمی از این زنان به بازار کار وارد می‌شوند و تعداد کمتری شانس رسیدن به پست‌های بالا را پیدا می‌کنند.

پس گوشه‌نشین شدن اجباری را هم باید به دلایل افسردگی و البته ترس از آینده زنان اضافه کرد. برنامه‌ریزان کشور، اما هر زمان بحث اشتغال پیش می‌آید، بی‌درنگ مردان را در اولویت قرار می‌دهند، آن‌هم طبق همان تفکر سنتی که مرد را نان‌آور خانواده می‌داند.

در مورد ازدواج هم همین‌طور است، یعنی این برنامه‌ریزان بیشتر می‌کوشند پسران را به ازدواج ترغیب کنند و جاده زندگی را برای آنها هموار کنند و نه برای دختران.

اما این تفکر سنتی نه گره ازدواج را باز می‌کند و نه گره اشتغال را. گره ترس از آینده و افسردگی هم با این شیوه باز نمی‌شود، مگر آن وقت که به این باور برسیم که ایجاد معنا و هدف در زندگی حق هر انسانی است، فارغ از این که زن باشد یا مرد.

مریم خباز ‌‌-‌‌ گروه جامعه